The Herbaliser stelt zevende cd voor in VK*

De groep The Herbaliser doet als sinds begin jaren 1990 gewoon haar ding: steengoede muzikale hiphop gebaseerd op samples uit de funk, soul en jazz, met guest MC’s. In de Vk* neemt de Britse band de rapper Ghettosocks mee om haar zevende plaat 'There Were Seven' voor te stellen. “We vernietigen de machine die de perfecte popsounds creëert.”

The Herbaliser zag begin jaren 1990 in West-London het daglicht toen Jake Wherry en Ollie Teeba hun collectie groove, funk en jazz vinyl wilden laten versmelten met hun passie voor hiphop. Twintig jaar later staan ze nog steeds zij aan zij en blijven ze trouw aan hun formule: "Op Remedies en Blow Your Headphones (hun twee eerste platen, red.) zijn we beginnen werken met loops en samples uit soul, funk en jazz en haalden daarvoor inspiratie bij mensen als DJ Premier," vertelt Jake Wherry. "DJ Premier samplet vooral funk, wij snijden ook Europese jazz en andere bronnen aan. Maar we vertrekken nog steeds van een sample en zetten daar een hiphop beat op."

Niets nieuws dus op het nieuwe album?
Jake Wherry: Toch wel, ik gebruik veel gitaar, wat ik tevoren slechts sporadisch deed. Op dit album gebruik ik een psychedelische fuzz uit de jaren 1960 (fuzz is een soort distortion, red.). Het album is wat harder en donkerder dan onze recente platen.

Op de CD-hoes staat een soort binaire wereld met mensen die vluchten voor voor bits...
Wherry: De storyline van het album zijn zeven afvalligen (renegades) die na lange afwezigheid terug naar huis keren. We vluchten voor een machine die de wereld perfecte sounds geeft, maar alle natuurlijke geluiden wegneemt. Een machine die in alle popsongs gebruikt wordt. Onze missie is die machine te vernietigen om de wereld haar echte geluiden terug te geven. Het is een los concept waarrond we de tracks opgebouwd hebben en waaruit de rappers inspiratie putten.

Een kritiek op de huidige popscène?
Wherry: Eerder op TV-shows als The X Factor die televisie controleren, maar ook van de charts die de muzikale smaak van de mensen verderven. Ik ben opgegroeid in de seventies, mijn ouders hielden niet van de popmuziek waar ik naar luisterde, maar in vergelijking met wat mijn kinderen nu beluisteren was dat maar niets! Het is tegenwoordig zelfs moeilijk interessante hiphop te vinden, allemaal elektronische kwakzalverij.

Is dat ook de boodschap van A sad state of affairs?
Wherry: Ja, het gaat over de muziekindustrie. Het is opgenomen met de slammer George the Poet die momenteel heel wat aandacht krijgt in het VK. Hij werd bekend door op YouTube zijn slam poetry te posten.

De eerste single The Lost Boy lijkt wel een knipoog naar de hoogdagen van triphop.
Wherry: Yeah, dat nummer is opgenomen met Hannah Clive, een uitstekende songwriter met een mooie jazzstem, die we wat vuiler gemaakt hebben distortion en hevige compressie.

Zoals u zingt in het nummer 'Danny Glover': Aren't you too old for this shit?
Wherry: (lacht uitbundig) De Rolling Stones doen het ook nog steeds. Moesten we elk 500 pounds per concert verdienen...

Dan zouden jullie er nog dertig jaar voor gaan?
Wherry: We hebben dit album op ons eigen label uitgebracht en hebben middelen moeten bijeensprokkelen om het op te nemen. We krijgen fantastische commentaar in de pers, op de radio en ook van fans op Facebook. Maar dat is niet voldoende. Als de mensen het album niet kopen, kunnen we dit niet bijven doen. Ik moet mijn familie ook onderhouden...