Ludovic Morlot: chef-dirigent ontdubbelt Pelléas en Mélisande

Voor zijn eerste opera in De Munt koos de vaste chef-dirigent Ludovic Morlot voor een Frans, modernistisch pareltje: [i]Pelléas et Mélisande[/i]. De dubbele bezetting is een uitdaging voor het Muntorkest. Andere stemmen, andere tempi. "Fascinerend," vindt Morlot.

Ludovic Morlot is nog niet volledig weg uit de Verenigde Staten en scoort als symfonisch orkestleider hoog in de ranking in Seattle en Boston. Maar in Brussel moet hij zich voor het eerst bewijzen als operadirigent, met de reprise van Claude Debussy's enige opera op een tekst van de Belg Maurice Maeterlinck. Een moderne maar vreemde keuze.

Waarom opteert u niet voor een sterklassieker van Mozart of Wagner als debuut?
Ludovic Morlot: Mozart breng ik nog met Così fan tutte dit seizoen. Als Fransman wou ik met Franse muziek beginnen. Deze opera sluit dichter aan bij de binding die ik met het Muntorkest opbouw. Pelléas mag dan een opera zijn die een dirigent niet doet schitteren, het werk zit vol interessante details die ik kan sturen: hetaccent op het geluid, de intonatie, de articulatie. Fijnzinnig orkestwerk dus, waarvoor ik in de diepte van de muziek werk.

De literatuur van Maeterlinck schittert boven de muziek. Is dat frustrerend?
Morlot: We geven de zangers alle kansen om de 'luchtige vrijheden' uit te drukken. Van het orkest wordt enkel verlangd dat het een klanktapijt uitrolt, maar wel één waarop het aangenaam zacht wandelen is. Debussy's muziek heeft een constante trilling, die als zeer aanwezig wordt aangevoeld. En de voortdurende beweging die in de regie beklemtoond wordt, herken ik goed in de muziek (de podiumgrote sculptuur van kunstenaar Anish Kapoor verandert continu van vorm, jmb). Deze historische opera heeft de deur geopend naar de moderne muziek en de esthetiek van de twintigste eeuw. Het lijkt wel een stuk van Wagner.

Kan dit muzikale symbolisme van Debussy wel tippen aan Wagner?
Morlot: De invloed van Wagner is evident. Ik vind zelfs orkestrale motieven en ritmes terug uit Parsifal. De dood van Mélisande staat dicht bij die van Isolde (uit Tristan en Isolde, jmb). Debussy mijdt ook de grote fortissimo's. Op een of andere manier wordt altijd een climax vermeden. Dat typeert Debussy. Het komt er veeleer op aan de gevoelens uit te drukken op het niveau van de ziel, in plaats van in de vorm van groot realistisch theater.

Doordat u met twee verschillende bezettingen werkt, ontstaan er twee opera's.
Morlot: We werken telkens met andere stemmen voor de drie protagonisten (Pelléas, Mélisande en Golaud), wat voor twee totaal andere producties zorgt. Al zorgt de samenstelling wel voor compensaties. Vooral op het vlak van tempi is het verschil boeiend. De Pelléas van Yann Beuron (bariton) is soms directer dan die van Stéphane Degout (tenor) die aardser is. Ook de Mélisandes verschillen compleet: Sandrine Piau (sopraan) tegenover Monica Bacelli (mezzo), net als de twee Golauds (bariton Dietrich Henschel, afgewisseld met basbariton Paul Gay). Ook de ontdubbeling van Arkel zorgt voor een andere dynamiek en emoties. Heel fascinerend voor orkest en publiek.

Regie eist vandaag alle aandacht op. Zeker in dit werk.
Morlot: Het is eigen aan nieuwe producties om met iets visueel nieuws uit te pakken. Maar opera is het toonbeeld in het sluiten van compromissen tussen alle disciplines. Dat is net wat me naar een operahuis heeft getrokken.

Pelléas et Mélisande
wanneer: 14 april 2013 om 15.00 uur, 16 > 20 & 23 > 25 april 2013 om 19.30 uur
tickets: €10 > 115
--------------