Remember the dragons is een video-installatie van het internationaal succesvolle Belgische theatergezelschap BERLIN. De jonge toeschouwers (11+) worden er gescheiden van hun ouders, maar beide groepen krijgen straffe verhalen voorgeschoteld, en hebben elkaar achteraf veel te vertellen.
'Remember the dragons' is een video-installatie van het internationaal succesvolle Belgische theatergezelschap BERLIN.
Remember the Dragons: Ouders niet toegelaten
Het theatercollectief BERLIN, artistiek geleid door Yves Degryse en Bart Baele, kennen we van zijn documentair theater dat meestal verbonden is aan een stad of plek in de wereld, en dat de vorm krijgt van een installatie waarin video een hoofdrol speelt en non-fictie naar fictie neigt.
Veel van die elementen zijn ook aanwezig in Remember the dragons, een familieversie van de succescreatie Perhaps all the dragons (590 opvoeringen!). De installatie met dertig beeldschermen wordt dit keer ingepalmd door jongeren die van andere jongeren uit de hele wereld dertig ongelofelijke maar waargebeurde verhalen opgedist krijgen.
Het zou dan ook bijna zonde geweest zijn om niet nog meer te doen met de installatie en het decor van Perhaps all the dragons.
Yves Degryse: We voelden dat er nog meer in zat, ja. In Perhaps all the dragons zat al één getuigenis van een kind, en die samenwerking was zo bijzonder dat we de spontaniteit en speelsheid ervan wilden verbinden met de nieuwe ideeën en systemen die we ondertussen hadden uitgewerkt om de dertig schermen nog meer met elkaar te laten communiceren.
Aan straffe verhalen is er ook geen gebrek.
Wij stoten tijdens onze research en onze tournees vaak op verhalen waar we niet altijd meteen iets mee kunnen doen. Samen met Tom Struyf hebben we die persoonlijke, waargebeurde verhalen nu vastgelegd op film. Door ze te laten vertellen door de kinderen die ze zelf hebben meegemaakt, maar ook door andere kinderen. Een voorbeeld is het verhaal van een kind dat geen pijn voelt. Dat klinkt op het eerste gezicht fantastisch, maar je moet er niet lang over nadenken om te beseffen dat dat heel lastig en zelfs levensbedreigend is.
We zien zelfs de jonge klimaatactiviste Anuna De Wever tussen de vertellers staan.
Degryse: Klopt, we waren aangenaam verrast om haar de jongste weken plots in de media te zien opduiken, maar in dit stuk vertelt ze nog een heel ander, veel persoonlijker verhaal.
Wat voor effect heeft het eigenlijk op ons dat het ondenkbare toch zo vaak blijkt voor te komen?
Degryse: Je kijk op de dingen verandert erdoor. En ikzelf vraag me vaker af wanneer het nu echt belangrijk is om te weten of iets waar is of niet. Voor onze recentste voorstelling True copy (vanaf 13/2 opnieuw op tournee, mb) hebben we pas twee jaar samengewerkt met meestervervalser Geert Jan Jansen.
Die man is twintig jaar lang weggekomen met zijn vervalsingen. Als hij beweert dat er in grote musea nog altijd vervalsingen van Picasso en Van Gogh hangen die van hem zijn, dan weet je ook niet of dat wel waar is. Maar de vraag is hoe belangrijk het antwoord op die vraag is als we die werken blijkbaar toch graag accepteren als echt en authentiek.
Kijken kinderen daar anders tegenaan?
Degryse: Je merkt dat kinderen makkelijker verhalen aannemen, maar dan zijn wij er om hen toch te laten twijfelen. Uit gesprekken met kinderpsychiaters over leugen en waarheid hadden we geleerd dat bijvoorbeeld het Sinterklaas-gebeuren belangrijk is voor kinderen. Als volwassene zit je misschien gewrongen met het feit dat je liegt tegen je kind. Maar voor een kind is het besef dat volwassenen gelogen hebben het begin van hun kritisch denken. In de voorstelling kunnen we die kritische twijfel zaaien door in de opbouw en structuur elementen te gebruiken die aan fictie doen denken.
In een deel van China is het de gewoonte om de eerste keer dat een kind op een leugen wordt betrapt, geen straf te geven, maar een drakenfeest te organiseren.
En wat hebben die draken daar eigenlijk mee te maken?
Degryse: Perhaps all the dragons was een korte versie van een citaat van Rainer Maria Rilke dat gaat over moedige keuzes die een leven kunnen veranderen: “Perhaps all the dragons in our lives are princesses who are only waiting to see us act, just once, with beauty and courage.” Dat thema zetten we voort. Daarnaast zijn draken natuurlijk ook een fictiefiguur uit de kindertijd. En in een deel van China is het de gewoonte om de eerste keer dat een kind op een leugen wordt betrapt, geen straf te geven, maar een drakenfeest te organiseren.
Daarom hebben jullie hebben er ook een exclusief kinderfeest van gemaakt.
Degryse: En ook omdat ik eens naar Bozar was getrokken in een poging om de Portugese pianiste Maria João Pires te strikken voor Perhaps all the dragons. Ze speelde daar een klassiek concert, maar dat was alleen voor kinderen bedoeld, en daar bleek ook écht geen enkele volwassene binnen te mogen. Dat leek ons echt een fantastisch idee.
Toch hebben jullie ook aan de ouders gedacht en jullie installatie uitgebreid.
Degryse: De volwassenen gaan naar een wachtruimte, maar dan wel een bijzondere wachtruimte, waar zij hun kinderen kunnen volgen en meewerken aan het moment waarop ze weer worden verenigd met de kinderen.
> Remember the Dragons
10/2, 11, 14 & 16.00, 11+, Bronks
Lees meer over: Brussel, Podium, theatergezelschap Berlin, Bronks
Fijn dat je wil reageren. Wie reageert, gaat akkoord met onze huisregels. Hoe reageren via Disqus? Een woordje uitleg.