Theater op de middag. Bernard Dewulf: kleine dagen

Dichter Bernard Dewulf werd in Brussel geboren, is momenteel stadsdichter van Antwerpen en dramaturg bij NTGent. Maar het biotoop van Kleine dagen is kleiner. Het boek dat in 2010 de Libris Literatuurprijs kreeg, is een melancholische, ironische en poëtische kroniek van miniaturen over de kleine gebeurtenissen van alledag in gezinsverband. Dewulf brengt het nu als een theatrale lezing.

Waar ligt de oorsprong van Kleine dagen?
Bernard Dewulf: In 2001, toen De Morgen mij vroeg of ik afwisselend met Hugo Camps om de andere dag een kort stukje op de voorpagina van de krant wilde schrijven, zoals Remco Campert en Jan Mulder dat eerder deden voor de Volkskrant. Dat heb ik zeven jaar gedaan, wat goed was voor een duizendtal stukjes. Die stukjes hadden een vast publiek en werden voor mij een ritueel: ze zorgden voor een ritmering van mijn schrijven en van mijn dagen zelf. Een deel van de stukjes ging over mijn gezin, mijn kinderen, het huis, de tuin enzovoort. En mede door de reacties van de lezers kreeg ik op den duur in de gaten dat ik met een soort kroniek bezig was, want ondertussen groeiden de kinderen natuurlijk ook. Kleine dagen is een selectie van die huiselijke stukjes. Ik beschouw het als een kroniek van een kindertijd.

Waren de stukjes in zekere zin misschien ook brieven aan je kinderen, voor later?
Dewulf: Nee, ik heb er nooit rekening mee gehouden dat de stukjes voor hen bedoeld waren. Dat zou het ook lastiger gemaakt hebben. Ik schreef voor de lezers. Als mijn kinderen het boek later gaan lezen, des te beter, maar een deel van het boek is ook fictie natuurlijk. Het is geen dagboek dat de zuivere feiten weergeeft, helemaal niet zelfs. Het is heel duidelijk geschreven vanuit het standpunt van iemand die tegelijk vader is en schrijver, en die soms worstelt met wat hij als vader en wat hij als schrijver moet zeggen. Die tweestrijd zit erg verweven in sommige stukjes.

Kijk je ook naar je eigen jeugd als je naar je kinderen kijkt?
Dewulf: Ja inderdaad, maar misschien in de allereerste plaats naar mijn eigen ouders. Toen ik aan dit boek begon, moest ik vaststellen dat ik me dat simpelweg nooit had afgevraagd: hoe keken mijn ouders naar mij? Waar waren zij mee bezig als ik er niet was? Als ik sliep? Ik ben zoals de meeste kinderen heel zelfzuchtig geweest, en ik heb weinig nagedacht over de positie van mijn ouders. Wellicht is dat de natuur zelve: kinderen groeien snel en moeten vooral bezig zijn hun eigen leven op orde te krijgen.

Hoe ziet de theaterbewerking eruit?
Dewulf: Toen ik voor NTGent ging werken, is het idee gegroeid om met het boek een voorstelling te maken. Maar ik ben geen acteur dus ik sta nadrukkelijk als schrijver op het podium. Want als de stukjes iets voorstellen is het toch vooral door de taal en minder door wat ik vertel. Ik neem ook een zestal filmpjes mee om beeld en tekst elkaar te laten versterken. Filmpjes van op het net, maar ook van de Antwerpse videokunstenaar Ilke De Vries en van de Brusselse tekenaar Marc Raes.

Theater op de middag: Bernard Dewulf: Kleine dagen
wanneer: 19 februari 2013 om 12.40 uur
tickets: €7
----------