Vincent Dunoyer en Berlinde de Bruyckere bundelen krachten voor Performatik-festival

Eén van de opvallende projecten tijdens het Performatik-festival is de samenwerking tussen danser en choreograaf Vincent Dunoyer en beeldend kunstenaar Berlinde de Bruyckere. Ze maakten met O.L.V. van Vaak/Notre Dame du Sommeil iets dat tussen slapen en waken en tussen de performance- en beeldende kunst ligt.

"Ik kende het werk van Berlinde omdat fotografe Myriam Devriendt een gemeenschappelijke vriend van ons is", zegt Vincent Dunoyer. "Ze neemt zowel voor Berlinde als voor mij foto's van ons werk. Ik kende haar beelden dus. Berlinde kende mijn werk nog niet, maar na een ontmoeting heb ik haar een aantal dvd's gegeven. Het is duidelijk dat zij een fascinatie heeft voor het lichaam en ook voor dans (De Bruyckere werkte eerder ook al samen met Alain Platel, red.). Ik van mijn kant heb ook een fascinatie voor de beeldende kunsten in het algemeen en het afgebeelde lichaam in het bijzonder. Onze ontmoeting situeert zich ook tussen onze twee werelden."

Vorige zomer werkten jullie al samen in Istanbul.
Dunoyer: Berlinde had er een grote tentoonstelling in de Arter galerie. Daarvoor had ze me uitgenodigd om een performance te doen die werd geïncorporeerd in de tentoonstelling. Ik heb toen voorgesteld om de performance gedurende de hele tentoonstelling te doen. Twee maanden lang, met elke dag twee sessies onder de naam Loan, naar het idee dat ik mijn lichaam uitleende tijdens de tentoonstelling.

In de ruimte op de verdieping waar ik de performance deed, had Berlinde twee oudere werken gepresenteerd, Lost I en Lost II: twee kleine veulens op een tafel, die als een soort sokkel fungeert. Mijn dans was ook op een tafel. Soms was mijn tafel dus leeg en soms bezet door mijn performance. De dans werd als een sculptuur gepresenteerd waardoor het geheel iets ambigu's kreeg: het lichaam en de objecten hadden tegelijk iets levendigs en levenloos. In de beelden van Berlinde zit inderdaad nog leven en beweging. Terwijl ik aangetrokken kan zijn door het wat er nog rest van het verstilde lichaam.

Normaal had ik 101 performances moeten doen in Istanbul, maar de galerie ging twee dagen dicht voor de ramadan. Die twee niet uitgevoerde performances hebben een speciaal statuut, omdat ze geen 'gestalte zijn gegeven', zo je wil. We wilden daar alsnog iets mee doen, maar we wilden eerder de niet gegeven performances evoceren dan reconstureren wat we al hadden gedaan: de negatieven van de performance presenteren als het ware.

Jullie geven dit project de naam van de straat waar de Kaaitheaterstudio's liggen.
Dunoyer: Dit keer ben ik het die Berlinde uitnodigt, en zijn we in een theater in plaats van in een galerie. Daar spelen de dingen zich niet overdag af, maar 's avonds. We naderen dus het universum van de slaap, waar het denken en het dromen zich vermengen.

Ik heb wat onderzoek gedaan naar de oorsprong van de straatnaam, en zo gelezen over de kleine kapel die daar in de zeventiende eeuw in het veld stond, gewijd aan de Madonna die zich ontfermt over mensen die aan slapeloosheid lijden. Dat vond ik een sterk gegeven. De ruimte waarin we spelen zal iets van de sfeer van die kapel oproepen en opgezocht worden door de slapelozen. Je zou het een slapeloze sculptuur of performance kunnen noemen. Iets tussen standbeeld en levende. Iets 'tussen'.

Mijn lichaam en dat van een muzikant is te vinden tussen de objecten van Berlinde, maar opnieuw is het niet zo dat ik de performer ben en Berlinde de beeldend kunstenaar. Die definities lopen door elkaar. De mensen circuleren door de ruimte en de tijd verstrijkt. Het is ook de tijd van de herinnering aan Istanbul.

Een narratieve structuur is er niet. Wat de uitwerking zal zijn op het publiek kan ik ook niet zeggen. Iedereen is vrij. Dat was ook interessant aan de performances in Instanbul. Er waren mensen die het aanwezige als een tentoonstelling benaderden, anderen als een performance, en weer anderen keken maar heel even of helemaal niet.

Performatik 2013, verschillende locaties, 02-201.59.59, www.kaaitheater.be.