The graduates: musicalsterren van morgen

Dat gevoel heeft ook Aaron De Veene. “Toen ik klein was, heb ik altijd toneel gespeeld. Dat begint dan in de woonkamer voor mama en papa, maar later moest ik op schooltoneeltjes ook altijd vooraan staan of het kot was te klein. De echte klik kwam er bij een schoolmusical in de middelbare school. Toen merkte ik dat ik niet alleen het acteren leuk vond, maar evenzeer het dansen en het zingen. Voor mij was er nooit een andere optie.”

Buikgevoel

De conservatoriumopleiding mag dan uniek zijn in België, dat betekent niet dat er geen concurrentie komt uit het buitenland. Van Fontys in Nederland en Laine in Londen, om er twee te noemen. En toch koos iedereen heel bewust voor de Brusselse musicalopleiding. “Dat is omdat ze hier echt kijken naar wie je wilt zijn als artiest, zo kan je je eigen pad uitstippelen. Naar de buitenwereld toe staan we wel vooral bekend om onze acteer- en zanglessen, dus dat kan wel de doorslag geven.”

“Daar ben ik het dus niet mee eens,” valt Susan in. “Ik stop mezelf juist vooral in de categorie danseres. Maar het klopt wel dat je hier je eigen weg moet zoeken. Dat vind ik een van de grote voordelen van onze school. Je ontwikkelt je echt als groep, maar tegelijkertijd ook heel individueel.”

Toch is het flexibele studietraject niet de enige doorslaggevende factor. Het is niet ongewoon dat de studenten ook bij andere scholen hun kans wagen. “En dan gaat het vaak om buikgevoel,” zegt Mathieu. “Ergens voel je dan plots: dit is de school die ik moet kiezen. Dat klinkt heel gek, maar het is echt zo.” (Iedereen knikt instemmend)

Voor Milou, de enige Nederlandse in het kwartet, is die beslissing zelfs nog wat onorthodoxer: onze noorderburen zijn wereldspelers als het op musical aankomt. Nederland is relatief gezien misschien wel het grootste musicalland ter wereld. “Ja, ik ben speciaal voor het Conservatorium geëmigreerd. (Lacht) Maar zoals als de anderen hier ook zeggen, was dat wel heel bewust. Op andere plekken bleef ik op mijn honger zitten. In Brussel voelde ik meteen dat ik hier precies zou kunnen doen wat ik wil doen. Ik ben echt blij met dat buikgevoel.”

Pastelkleuren

Vier jaar lang worden de studenten aan het conservatorium klaargestoomd voor het podium. En dan moeten ze als afstudeerproject plots een eigen productie uit de grond stampen. “We mogen in principe wel iemand anders bellen en vragen of die geen script wil schrijven,” zegt Milou. “Maar de meesten zijn niet meteen bereid om dat gratis te doen. Want het is niet zo dat er budget voor vrijgemaakt wordt.” De afstudeerders hebben dan maar beslist om alles zelf te doen. “Alleen voor de muziek hebben we de hulp gekregen van Lucas Heytens. Hij studeert aan het Lemmensinstituut, de Leuvense kunstschool, en heeft de muziek gecomponeerd. Maar dan is het aan ons: wij schrijven het verhaal en de dialogen, we maken het decor, we zorgen dat er kostuums zijn...”

Volgens Susan heeft iedereen zich wel een functie toegeëigend. “Maar die zijn niet in strikte hokjes onderverdeeld. We hebben in het begin gevraagd wie zich waarin wil verdiepen, maar we hebben altijd gezegd dat alle rollen die we nodig hebben, overschrijdend zijn.” “Het gaat dan wel vaak om de eindbeslissing,” voegt Mathieu daaraan toe. “Dus als er echt een discussie is, moet die persoon wel de knoop doorhakken.” “Meer een eindverantwoordelijke dan iemand die alles doet,” bevestigt Milou. “Omdat sommige taken ineens groter blijken dan oorspronkelijk gepland. Het is de eerste keer dat we zoiets doen, dus dan bots je nu pas voor het eerst op het feit dat je ergens misschien helemaal niet goed in bent.”

Al lijkt dat laatste geen al te grote bekommernis. Met hun musical Radio Silento brengen ze een sterk sekteverhaal op de planken. De mosterd halen ze duidelijk bij Margaret Atwoods The handmaid’s tale. Maar vergeet de Vermeerachtige cinematografie en de dystopische verhaallijnen. Hier word je ondergedompeld in een bad van pasteldecors, eighties­outfits, spontane zangstondes en ongeoor­loofde romances. Dan toch een schoolvoorbeeld van een musical?

“Ja, we zitten hier natuurlijk ook wel omdat we zelf fan van zijn van die musicalclichés,” lacht Susan. “Anders zouden we nooit op deze opleiding zijn gestoten.” Ook Milou deelt die mening. “Je kan wel baanbrekende musicals gaan maken, en dat gebeurt hier zeker. De grote spektakels en Studio 100, dat is misschien het eerste waar je aan denkt bij een musicaldiploma, maar dat is maar een fractie van wat er allemaal gemaakt wordt. Onze vorige schoolproductie, Zie mij met Veerle Baetens, was echt een outside-the-box-musical. Maar je wilt niet per se uit die box breken. Zo’n spektakelmusical als 40-45 is hartstikke mooi, je mag in je handjes wrijven als je daarin mag staan.”

Voor Mathieu is het logisch dat de spektakelstukken meer aandacht krijgen. “Het is waar de mensen op zitten te wachten, zeker in België en Vlaanderen. Het zijn die projecten die subsidies krijgen, en die projecten die de mensen willen zien. Als je een nieuw soort musical wilt uitbrengen, is de traditionele kijker teleurgesteld, want dat is niet wat die verwacht.”

“Een musicaldiploma aan het conservatorium veroordeelt je niet sowieso tot een leven lang op het podium,” vult Susan aan. “We kunnen daar wel uitbreken als we dat willen. Musical­acteurs spelen vaak op televisie in soaps als Thuis en Familie.” Al botsen de musicalstudenten daar volgens Aaron weleens op weerstand. “Als wij nu auditie gaan doen voor televisie en ze horen dat we uit de musicalopleiding komen, dan vragen ze ons meteen om ‘niet te overdreven’ te acteren. En dan zijn ze verrast dat wij ook gewoon leren spelen, en niet alleen heeeeeel eeeerg grooooot.”

Los van de eventuele vooroordelen is de drievoudige opleiding als zanger-acteur-danser volgens Susan wel echt een voordeel bij audities. “Die andere achtergrond kan alleen maar een meerwaarde zijn, waar we onszelf meer mee in de verf kunnen zetten. Veel stemacteurs komen bijvoorbeeld uit een musicalachtergrond. Achter een microfoon zie je ze niet dansen, maar dat inlevingsvermogen helpt wel bij het inlezen. De veelzijdigheid is echt een joker.”

Werkloos

De schoolcarrière van de laatstejaars zit er bijna definitief op. En om de cirkel netjes rond te maken, ging net deze week een eerste auditieronde voor nieuwe studenten door. Het aantal kandidaten gaat al jaren op rij in stijgende lijn en dit keer kwam een recordaantal jonge podiumbeesten hun kans wagen. Zolang dat niet ten koste van de speelkansen gaat, vindt Mathieu die evolutie wel positief. “Natuurlijk is het goed dat er zo veel kandidaten zijn. Dat komt de kwaliteit van onze opleiding ten goede en betekent dat onze afdeling steeds bekender wordt in Vlaanderen. Erg weinig mensen weten überhaupt dat we bestaan.”

“Daardoor zijn we wel een van de kleinste opleidingen van het land, en vraagt de overheid nu dat de klassen groter worden,” klinkt het nog bij Susan. “Alleen groeien de middelen voorlopig niet mee, en dat is een probleem. Wij zijn met negentien studenten begonnen, en dat is tot vandaag de grootste groep ooit. Daar steek je veel van op, van hoe iemand anders speelt, maar er is niet genoeg werk voor iedereen.” Maar Mathieu ziet nog meer voordelen in de toestroom aan nieuwe studenten. “Dat steeds meer jongeren de musicalopleiding ontdekken, betekent ook dat mensen zich daar nu al vroeger op gaan toespitsen. Zo zijn er dit jaar in de muziek­scholen opleidingen musical gestart, en daar kunnen wij dan weer aan de bak.”

RADIO SILENTO 20 > 22/6, Erasmushogeschool blok C