Le Chien Vert, van sjofele outlet tot respectabel stoffenparadijs

Les Tissus du Chien Vert, kort Le Chien Vert, is jarig. In twintig jaar is het stoffenmagazijn, dat inmiddels verschillende panden aan de Koolmijnenkaai betrekt, uitgegroeid van een sjofel depot met afgedankte stocks tot een gerespecteerd huis waar liefhebbers van klassieke, hippe of gekke stoffen zich in de grot van Ali Baba wanen.

E erst moeten twee mysteries opgehelderd worden. Eén: hoe komt de stoffenzaak aan haar naam? Simpel. De hoofdvestiging ligt op de hoek van de Koolmijnenkaai en de Groene Hondstraat/rue du Chien Vert. Maar de naam van de straat dan? Die stamt uit de tijd dat de Zenne nog open lag en Brussel heel moerassig was. "Honden die een duik namen in het water, zaten vaak onder de groene smurrie," vertelt Guy-Laurent François, zoon van oprichter Guy François.

Twee: waarom staan her en der in de winkels hele en halve boten en is de gevel van een van de panden versierd met een reusachtig fresco van een zeilschip in woelig water? Dat heeft dan weer te maken met de grote passie van de oprichter: zeilen en zeilboten.

Die passie lag ook aan de basis van het ontstaan van het stoffenhuis. Guy François werkte achttien jaar in de Brusselse textieldriehoek aan het Zuidstation als vertegenwoordiger voor een firma in namaakleder. "Tijdens mijn middagpauze reed ik vaak langs het kanaal naar de jachthaven om te werken aan mijn oude sloepen en andere boten. Mijn vader deed dat ook al. Hij had een atelier waar chalets, caravans en boten gemaakt werden. Op een dag zag ik dat er een aardappeldepot te koop stond aan de Steenkoolkaai. Ideaal voor mijn boten."

Enkele maanden nadat François de opslagplaats gekocht had, werd hij ontslagen. Dat was eind jaren 1980. Hij besloot zijn kennis van de textielwereld verder te benutten en handelaar te worden in grote voorraden afgedankte stoffen. "Alle textielbedrijven hadden enorme stocks aan stoffen waar ze verder niets mee konden. Dat kwam omdat postorderbedrijven en andere grote opdrachtgevers die bijvoorbeeld 2.500 vesten in similileder bestelden, eisten dat de fabrikant nog eens twintig of dertig procent extra stof inkocht voor het geval dat ze wilden bijbestellen. Ik begon afnemers te zoeken. Een fabrikant van kleding voor markten bijvoorbeeld, of een producent van hondenkussens, voor wie kleur of motief niet zo belangrijk was. Op een dag weigerde een afnemer zich te houden aan de afgesproken prijs en bleef ik zitten met een grote lading stoffen. Die heb ik dan maar meegenomen."

François besloot de stoffen zelf aan de man te brengen vanuit zijn opslagplaats. "In het begin was daar niets, geen elektriciteit, geen licht, geen verwarming." En ook geen volk. Maar hij zette door, zocht meer en interessantere stocks. "Zo kwam ik terecht bij een Duitse textielbaron die maar liefst een miljoen meter stof had waar hij van af wilde. Een schatkamer. Wekelijks reed ik met mijn busje naar Duitsland."

Al snel verkocht François niet alleen stoffen voor kleding, maar ook meubelstoffen. "Meestal dégriffés, stoffen van grote, dure merken die, omdat ze een of andere minimale afwijking vertoonden, aan de kant geschoven werden."

Zo breidde Le Chien Vert uit. Al vlug kwam zoon Guy-Laurent in de zaak. Na enkele jaren ging er een tweede winkel in Luik open. Vervolgens werd Le Chien Vert in Brussel uitgebreid met Le Chien du Chien, voor de chiquere en duurdere stoffen. Die zaak werd ondergebracht in een wat verderop gelegen verlaten gieterij, die net als de andere winkels een opvallende gevelkleur kreeg.

De familie kocht nog twee opslaghuizen in de straat en ook het achterin gelegen sluiswachtershuis. Er kwam nog een winkel in Waterloo bij, en enkele jaren geleden werd het bedrijf eigenaar van een depot in Amiens, vol met stoffen uit het failliete bedrijf van Guillaume Sarkozy, broer van.

Huismoeders en operahuizen

Vandaag brengt Guy François het grootste deel van zijn tijd door in Bretagne, dicht bij zijn boten; Guy-Laurent runt nu de zaken in Brussel. Het bedrijf verkeert op zijn twintigste verjaardag in goede gezondheid. Het is winstgevend, maakt een jaaromzet van 3,5 miljoen euro en stelt 27 mensen te werk.

Het aanbod van de twee winkels aan de Koolmijnenkaai is buitengewoon volledig. In Le Chien Vert ligt nu nog de zomercollectie: veel katoen, stretch, jersey, linnen, maar ook satijn, vilt, voeringstof, tule en wol. Over enkele weken maakt een groot deel van de rollen plaats voor de wintervoorraad. "Dat wordt dit keer vooral tricot," zegt Guy-Laurent François. Voorts vind je er een uitgebreid assortiment meubelstoffen - zo zijn er effen stoffen op 2,80 meter in veertig kleuren -, K-Way-stof, tientallen vrolijke toiles cirées, tweehonderd verschillende soorten nepbont en een flashy collectie imitatieleder. Hoewel de zaak, om de prijs te drukken, nog altijd vooral 'buitenkansjes' en dégriffés inslaat, laat ze sinds enkele jaren ook eigen ontwerpen produceren, in België, Turkije en India.

Wie op superkoopjes uit is, kan terecht in Les Puces du Chien, driehonderd vierkante meter met alleen eindereeksen en coupons. In Le Chien du Chien is het allemaal wat geraffineerder: zijde voor avondkleding, een flinke keuze aan voile-gordijnenstoffen, exclusieve zetelstoffen met paardenhaar of koperdraad en een hele afdeling met toebehoren voor de confectie en afwerking: Burda-patronen, knopen, geborduurde randen, gordijnkwasten, embrasses - want het naaiwerk moet de klant zelf doen. Alleen voor de confectie van gordijnen werkt Le Chien Vert samen met een atelier.

"We verkopen zowel aan huismoeders als aan operahuizen, stylisten, modestudenten, decorateurs en organisatoren van evenementen. Alleen de Molenbekenaars uit de buurt komen niet binnen," zegt François. "Bij ons is er een enorme keuze, en bijna alles is op voorraad. Heel af en toe hebben we niet dát roze uit het laatste modetijdschrift, maar onze klanten zoeken juist iets aparts, niet de modekleuren van H&M."

Het bedrijf is van plan om ook een winkel in Vlaanderen te openen. Over dat project moeten eerst nog een paar knopen worden doorgehakt. Waar moet de zaak komen? Antwerpen, Gent? En dan de naam. François: "Durven we, in het huidige politieke klimaat, de naam Le Chien Vert te gebruiken, of moet het De Groene Hond worden?"

:: Le Chien Vert, Groene Hondstraat 2, Sint-Jans-Molenbeek - 02-411.54.39

open: maandag > zaterdag van 10 > 18.00 uur