Verloren verleden: De Brusselse wandtapijten

Aan het einde van de veertiende eeuw raakte de Brusselse traditionele lakennijverheid in verval. In deze economische crisistijd schakelde de lakennijverheid over naar wandtapijten. Voortaan gingen de Brusselaars nieuwe luxe-wandtapijten weven.

Het was een gigantisch werk om zo'n wandtapijt te weven. Aan een tapijt van vier op zeven meter werd tien maanden gewerkt. De gewone man kon zich uiteraard geen wandtapijt veroorloven, zelfs de rijke burger niet. Een Brussels wandtapijt was enkel weggelegd voor zeer kapitaalkrachtige vorsten, edelen en pausen.

In de achttiende eeuw raakte de tapijtnijverheid in verval. In 1703 telde Brussel nog negen ateliers, met drieënvijftig weefgetouwen waar honderdvijftig mensen werkten. Maar de wevers vonden geen nieuwe kopers voor kostbaar weefwerk. De rijkelui verkozen het nieuwe kostbare behangpapier.

De genadeslag voor de tapijtnijverheid kwam in 1793 toen de Fransen binnenvielen. Edelen en hovelingen sloegen op de vlucht, en zo was de tapijtindustrie al haar klanten kwijt. De laatste wever sloot in 1794 zijn deuren.