Infancia Clandestina

How could you be the only person in the class not to know it’s your birthday? It happens to Juan. Or is it Ernesto? The 12 year old has been given a new identity but didn’t realise that that entailed getting a new birthday too. His clandestine youth is not always easy. His mother and father are fervent revolutionaries fighting to liberate Argentina from the military dictatorship at the end of the 1970s. Consequently, they are constantly at risk of disappearing, like so many enemies of the state before them. We do not find out very much about this gruesome history. Directory Benjamín Ávila looks at the world through the child’s eyes. A child who just wants to be a child, and falls in love with a young girl. The images display greater interest in how the boy experiences everyday life with parents who often get carried away by their idealism, than in the violence and fear that regularly infiltrate his life. Ávila knows what he’s dealing with: his mother disappeared during the military dictatorship, and he was separated from his brother. This makes it all the more surprising that he just lets his debut film vacillate, without taking a clear(er) stand. Thanks to the fine photography and lightly nostalgic hue, however, the film is enjoyable to watch.

FR ❙ Comment être le seul de sa classe à ignorer que c’est son propre anniversaire ? C’est ce qu’il arrive à Juan. Ou faudrait-il l‘appeler Ernesto ? Ce jeune garçon de douze ans a reçu une nouvelle identité et n’a pas tout de suite capté que cela impliquait que son anniversaire tomberait désormais à une autre date. Sa jeunesse clandestine n’a pas toujours été heureuse. Son père et sa mère sont des révolutionnaires enragés qui, à la fin des années 70, veulent débarrasser l’Argentine de la dictature militaire. Ce faisant, ils courent le risque de disparaître, à l’instar de ce qui est arrivé avant eux à d’innombrables « ennemis de l’Etat ». On n’en saura pas plus de cette histoire un peu folle. Le réalisateur Benjamín Ávila regarde le monde au travers des yeux de l‘enfant. Un enfant qui veut simplement être un enfant et tombe amoureux d’une jeune fille. Les images dénotent davantage d’intérêt pour la façon dont ce jeune garçon vit son quotidien aux côtés de parents qui se laissent emporter par leur idéalisme que de réelle attention à la violence et à la peur qui surgissent çà et là dans le récit. Ávila sait de quoi il parle : sa mère a disparu pendant la dictature et on le sépara de son frère. Il n’en devient que plus surprenant qu’il laisse ainsi flotter son premier film et qu’il ne prenne pas de position bien (plus) arrêtée. Mais avec ses belles images et son atmosphère un brin nostalgique, ce film n’en reste pas moins heureusement fort agréable à regarder.

NL ❙ Hoe kun je nu als enige in de klas niet weten dat het jouw verjaardag is? Het overkomt Juan. Of moeten we Ernesto zeggen? De twaalfjarige jongen heeft een valse identiteit gekregen en had niet door dat dat ook een andere geboortedatum met zich meebracht. Zijn clandestiene jeugd is niet altijd even grappig. Vader en moeder zijn verwoede revolutionairen die Argentinië eind jaren 1970 willen bevrijden van de militaire dictatuur. Daardoor lopen ze het risico te verdwijnen zoals veel staatsvijanden voor hen overkwam. Over die nare geschiedenis komen we niet echt veel te weten. Regisseur Benjamín Ávila kijkt naar de wereld door de ogen van het kind. Een kind dat gewoon kind wil zijn en verliefd wordt op een meisje. Uit de beelden blijkt meer interesse in hoe de jongen het dagelijkse leven ervaart met ouders die zich door hun idealisme laten meeslepen, dan interesse in het geweld en de angst die occasioneel inbreken. Ávila weet waar hij het over heeft: zijn moeder verdween tijdens de militaire dictatuur en van zijn broer werd hij gescheiden. Des te vreemder is het dat hij zijn debuutfilm laat dobberen en geen duidelijk(er) standpunt inneemt. Door de mooie beelden en de licht nostalgische gloed is de film gelukkig wel aangenaam om naar te kijken.

Infancia Clandestina ●●
AR, 2012, dir.: Benjamín Ávila, act.: Ernesto Alterio, Natalia Oreiro, 110 min.