L'hiver dernier

Daar is de lente, daar is een winterfilm. Maar laat ons niet te lang stilstaan bij die ongelukkige timing en slechts kort aanstippen dat het verhaal wel aangrijpt, maar je nooit met verstomming slaat. Voor een debutant weet de naar Brussel verkaste Amerikaan John Shank verdacht veel scènes een spirituele diepgang te geven. Hij valt daarvoor niet terug op zijn verhaal of de dialoog, maar grijpt naar puur filmische middelen. Hij schildert met wat de wind, het winterlicht, de sneeuw, de grasweides van de hoogvlakte, koestallen en boerderijkeukens met geschiedenis te bieden hebben. Links en rechts wordt L’hiver dernier een ode aan of requiem voor de traditionele boer genoemd. Dat is begrijpelijk maar niet correct. Een jonge veehouder, prima vertolkt door Vincent Rottiers, wil de ouderlijke boerderij voortzetten op een traditionele manier en moedigt ook de andere leden van de coöperatie aan om niet in te gaan op de voorstellen van de boer die alsmaar groter en sneller wil. Na zware tegenslag heeft de jonge boer eigenlijk geen keuze meer. Maar hij voelt zich zo verknocht aan het land, het werk en de bijbehorende manier van leven dat hij nog liever alles en iedereen afstoot en verliest dan in te binden. Shank zegt hier niet hoe je anno 2012 een runderbedrijf runnen moet. Hij peilt naar wat ons bindt aan een stuk grond. (Lees het interview met John Shank)

--EN-- Spring has arrived, accompanied, oddly enough, by a winter film. Let us not dwell too long on the unfortunate timing and just briefly say that the story is gripping, but never really baffles you. For a first-timer, the now Brussels-based American John Shank has managed to give a suspicious number of scenes spiritual depth. He doesn’t rely on the plot, and even less on the dialogue to do this, he uses purely cinematic means. He paints with what the wind, the winter light, the snow, the pastures on the plateau, cow sheds, and historic farm kitchens have to offer. Numerous people have described L’hiver dernier as a tribute or a requiem to the traditional farmer. Considering the story, that is understandable, but it is not correct. A young cattle farmer, played well by Vincent Rottiers, wants to continue his ancestral farm according to traditional methods and encourages the other members of the cooperative not to be seduced by a farmer who wants everything to be bigger and faster. After a great setback, however, the young farmer runs out of options. But he is so devoted to the land, to the work, and to the way of life that he would sooner push everyone and everything away than capitulate. Shank is not out to tell us how to run a cattle farm in 2012, but to investigate what binds one to a piece of land.

--FR-- Voilà un film hivernal qui arrive en même temps que le printemps. Mais ne nous attardons pas trop longtemps sur cette erreur de timing et signalons brièvement que l’histoire émeut mais ne bouleverse pas. Étrangement, pour un débutant, John Shank, Américain immigré à Bruxelles, a su insuffler une profondeur spirituelle à de nombreuses scènes. Et pour ce faire, il ne s’appuie pas sur son histoire ni sur les dialogues, mais emploie des moyens purement cinématographiques. Il peint avec ce que le vent, la lumière d’hiver, la neige, les pâturages des hauts plateaux, les étables et les antiques cuisines de ferme ont à offrir. Ici et là, L’hiver dernier a été qualifié d’ode ou de requiem au fermier traditionnel. Vu l’histoire, c’est compréhensible, mais incorrect. Un jeune éleveur, magistralement interprété par Vincent Rottiers, veut continuer de travailler à l’ancienne dans la ferme familiale et encourage les autres membres de la coopérative à ne pas se laisser séduire par les propositions d’un fermier tombé dans le principe du toujours plus grand et toujours plus vite. Après un gros coup dur, le jeune éleveur n’a plus le choix. Mais il se sent tellement attaché à sa terre, à son travail et au style de vie que cela implique qu’il préfère se heurter à tout et à tous et tout perdre plutôt que de capituler. Shank ne nous dit pas comment un élevage bovin doit être géré en 2012, il met le doigt sur ce qui nous lie à un bout de terre.

L'hiver dernier •••
BE, FR, 2011, dir.: John Shank, act.: Vincent Rottiers, Anaïs Demoustier, 103 min.