Oh Boy

A refreshing, superb example of a cosmopolitan film. Fate forces a hesitant young man (revelation Tom Schilling) to face facts. The years of idling, the days that went so easily, the hours that it sufficed to be sweet, handsome, and young? They’re over. On one and the same day, Niko says goodbye to a girlfriend, loses his driving licence to a psychopathic psychologist, and gets cut off by his father when he finds out his son dropped out of law school two years earlier. “The only thing I can do for you is do nothing,” he angrily barks. We still hear the echoes of one bizarre conversation when the sweet but rather lazy young man is approached by the next strange character. Niko first wonders whether the world has gone crazy, and then whether maybe it’s him. His experiences are recognisable and tragi-comic. The sadness and lethargy are countered by both the humour and the jazz. The fine black and white cinematography also highlights different accents. But the debuting German director Jan Ole Gerster’s best move was to combine the portrait of the wandering young man with a portrait of Berlin. A metropolis with a past; a metropolis that constantly keeps moving. That causes some tension.

NL ❙ Een verkwikkend prachtvoorbeeld van een grootstadsfilm. Het noodlot drukt een weifelende jongeman (revelatie Tom Schilling) met de neus op de feiten. De jaren van lanterfanten, de dagen dat het allemaal vanzelf ging, de uren dat het volstond om aardig, mooi en jong te zijn: ze zijn voorbij. Op een en dezelfde dag neemt Niko afscheid van een vriendin, verliest hij zijn rijbewijs aan een psychopatische psycholoog en draait zijn vader de geldkraan dicht nadat hij achterhaald heeft dat zoonlief al twee jaar geen rechten meer studeert. “Het enige wat ik nog voor jou kan doen, is niets meer doen,” snauwt hij boos. Het ene bizarre gesprek echoot nog na wanneer de volgende rare snuiter de aardige maar wat luie jongeman aanklampt. Eerst vraagt Niko zich af of de wereld gek geworden is, vervolgens of het misschien aan hem ligt. Zijn belevenissen zijn herkenbaar en tragikomisch. Naast de humor vormt ook de jazz een contrapunt voor de droefenis en de lethargie. De fraaie zwart-witfotografie legt nog andere accenten. Maar de beste zet van de debuterende Duitse regisseur Jan Ole Gerster is dat hij het portret van de dolende twintiger combineert met een portret van Berlijn. Een grootstad met een verleden, een grootstad die geen stilstand verdraagt. Dat wringt soms.

FR ❙ Voilà bien un exemple rafraîchissant d’un film sur une grande métropole. Le destin place un jeune rêveur incorrigible (la révélation Tom Schilling) face à la réalité. Les années de flânerie, d’indécision, de vie où on se laisse porter par le courant sont derrière lui. Il ne suffit plus d’être jeune, beau et sympa. Au cours d’une seule et même journée, sa copine le quitte, un psychologue psychopathe lui fait perdre son permis et son père lui coupe les vivres quand il s’aperçoit que son fiston n’étudie plus le droit depuis deux ans. « La seule chose que je peux encore faire pour toi, c’est ne plus rien faire », lui dit-il, furieux. Les conversations lunaires avec des personnages gentiment barrés se succèdent. Niko se demande d’abord si le monde est devenu fou, puis si finalement tout cela ne vient pas de lui. Ses aventures tragi-comiques ont un goût de vécu. Outre l’humour, le jazz forme un superbe contrepoint à la détresse et à la léthargie. Et le choix du noir et blanc ajoute encore d’autres dimensions. Mais la plus belle prouesse du réalisateur allemand Jan Ole Gerster dans ce premier film est bien de réussir à la fois le portrait d’un jeune indolent et celui de la superbe Berlin. Une métropole forte de son passé, mais toujours en mouvement. Et un moment de cinéma qui reste dans la tête.

Oh Boy ●●●
DE, 2012, dir.: Jan Ole Gerster, act.: Tom Schilling, Friederike Kempter, 83 min.