Sint komt aan in Brussel: Wachten, zwaaien, mandarijn scoren

Hij kwam toch, hij kwam toch, die lieve goede Sint. Spanje mag dan in zo'n diepe crisis zitten dat ze de cadeautjes daar zelf heel goed zouden kunnen gebruiken; de stoute Brusselse kinderen mochten dan daags tevoren nog brand hebben gesticht in de discotheek tegenover de plek waar de Heiligman moest aanmeren; de burgemeester van Brussel mocht dan geen tijd hebben om zijn voorname gast te verwelkomen – de Sint en zijn stoomboot kwamen tóch.

Zolang we die collectieve fictie, die dan nog met haken en ogen aan elkaar hangt, en die voortdurend geïmproviseerde verklaringen behoeft voor mysteries zoals simultane sintverschijningen en acrobatische passages door veel te smalle schoorstenen, zolang we die collectieve fictie samen vrolijk in stand houden, is er nog hoop voor de mensheid. Stelt u zich de werkmensen voor die de veerboot van Brussels by Water plichtsbewust hebben uitgerust met de voorgeschreven stoomschouw. Stelt u zich de minister bevoegd voor de Haven van Brussel voor, die met de grootste hoogachting tegen zo'n verdachte snor staat te praten. De ernst waarmee volwassenen dergelijk spelletje meespelen, vind je elders alleen nog in de wereld van voetbal en showbizz.

Als Brussel massa-evenementen moet organiseren, dan zijn de Brusselaars over het algemeen op hun hoede voor het goede verloop ervan. En als het om evenementen met semi-religieuze symbolen gaat, dan zijn ze tegenwoordig zelfs beducht voor censuur, andersgelovige kiezers ter wille. Maar de komst van de Sint blijkt binnen de organisatorische mogelijkheden en binnen de grootste oecumenische deler van de verschillende overheden te vallen.

De tabbaard die de Sint bij zijn aankomst te A droeg, zag er dan wel iets kostbaarder uit dan het exemplaar dat hij voor zijn doortocht in de hoofdstad had uitgekozen, in B kon het contact met zijn beminde gelovigen zeer zeker veel directer verlopen. Ondanks het gure weer was er zeker meer dan genoeg volk, maar al wie wilde, kon zonder problemen een zwart handje gaan halen bij een van de Pieten, die zich temidden van de gekleurde Brusselse bevolking ook duidelijk beter thuis voelden.

Je zult natuurlijk altijd zien dat als er iets leuks te doen is voor de kinderen, er een lange rij staat aan te schuiven die ouders al op voorhand alle lust ontneemt. Maar ook daar hadden de organisatoren wat op gevonden. Omdat je de Turkse bisschop respect dient te betonen en die ouders dus moeilijk uitgelegd krijgen dat ze niet eens wat geduld overhebben voor een beloofd cadeautje, waren er twee wachtrijen. Wie zeker genoeg van zijn stuk was om bij het in ontvangst nemen van zijn cadeau de Sint persoonlijk onder ogen te komen, moest wachten in de langere en trager opschietende rij. Maar voor wie ongezien langs de kassa wilde passeren, was er nog een andere, wat sneller opschietende rij. Dit ter informatie van de wrede ouders die het te snel zijn afgebold en dat volgend jaar willen goed maken.

Want met het randprogramma konden zij hun kroost vast niet troosten. Tekeningen inkleuren, kastelen bespringen, je gezicht laten schminken, dat doen de meeste kinderen elke week al. De Sint behoeft trouwens ook geen randprogramma. Je wacht, je zwaait en je probeert een vers geïmporteerde mandarijn te scoren, dat is alles. In die context hebben wij in ons grote boek toch nog twee opmerkingen genoteerd. Omdat er naar verluidt beter wat spaarzamer wordt omgesprongen met heliumgas, moet maar eens snel de dag komen dat er aan het lossen van vervuilende stukjes met helium gevuld plastic wettelijk een einde wordt gesteld. En daarnaast kan het eigenlijk ook niet dat de trend om kinderen in de miniversie van het kostuum van hun helden te hijsen, zich nu van het Spiderman- en Mega Mindy-gebeuren tot het Sinterklaasgebeuren uitbreidt. Zelf Zwarte Piet spelen, tot daaraan toe - zeker als daar wat knutselwerk bij is komen kijken. Maar komen aandraven met een stoffen mijter en mantel die mooier zijn dan die van de Sint zelf, dat gaat te ver.