Dagbladverschijnsel met rooie oortjes

Dankzij kleine maar fijne tentoonstellingen is het altijd een optie om op een verloren uurtje eens binnen te springen in het Neromuseum. De laatste in de rij kreeg de titel Nerotica en toont dat ook Marc Sleen niet vies was van af en toe een beetje bloot.

D e negentigjarige striptekenaar Marc Sleen reageerde ontstemd op een van de tekeningen in de tentoonstelling over erotiek in zijn werk. Het gaat om een grappige naakttekening van de bazige Madam Pheip. Voluptueuze borsten, een bos schaamhaar, dunne taille, weelderig heupen, lange benen: op de bewuste tekening is Sleens markantste personage in volle glorie te bewonderen. Nero's vrouw ziet lijkbleek en vraagt of Madam niet beschaamd is om 'zo' op een voorpagina te staan. Madam Pheip laat zich niet uit het lood slaan. "Als je seks hebt moet je er ROND voor uitkomen, Beatje." De tekening sierde in 1978 de cover van het stripmagazine Magnum. Sleen wordt er liever niet aan herinnerd. Om een ingestudeerd nummer gaat het niet. Maar het (vederlicht) schandaalsfeertje doet de tentoonstelling wel goed. Heel wat originele platen vormen plots onbedoeld een commentaar op de kleine hetze.

De Rode Ridder nog stouter
De vraag of bloot wel thuishoort in Nero, komt namelijk in de helft van de tekeningen vanzelf aan bod. In De Z van Zottebie (1989) speelt Nero kunstschilder. Bea en Madam Pheip kegelen zijn naaktmodel buiten. Tijd om zich weer aan te kleden krijgt de jongedame niet. Een deegrol vliegt haar richting uit. Nero vindt dat onheus. "Maar enfin. Moet je dat kind nu naar buiten jagen! In zo'n gewaad en zo'n kou," zegt hij. "In de Rode Ridder hierboven zie je heel wat meer. En op de televisie. Open en bloot." Dagelijkse stroken van Nero en De Rode Ridder verschenen in De Standaard jarenlang onder elkaar. Vanaf nummer 116 waren rondborstig, halfnaakte vrouwen schering en inslag bij de Rode Ridder.

In Nero verschijnt meer vrouwelijk schoon eens Dirk Stallaert het tekenwerk voor een groot deel overneemt. Dat gebeurt in 1993. In Stallaerts eerste album, Barbarijse vijgen, zit meteen een erotische scène. Een eilandbewoonster stelt vast dat de wind zo erg blaast "dat de kleren van ons lichaam gerukt worden." Nero's interesse is meteen geweekt. Maar een bonk op blote voeten stuurt de naakte vrouwen wandelen met een streng "Geen seks in dit verhaal." De dame in kwestie vindt hem een "ouwe zeurkous." De twee voorbeelden zijn gegroepeerd onder de noemer functioneel naakt. Maar zo functioneel is het toch niet altijd. In Het Hik-Virus (1999) wordt een klant van frituur-uitbater Jan Spier met het virus besmet. Het hikken is zo hevig dat ze een meter de lucht in wipt. Een operatie waarbij een van de borsten ontbloot wordt. Tot drie maal herhaalt het tafereel zich. En hoe 'functioneel' is het doorzichtig kleedje van engelbewaarster Angèle die in De Duivelsklauw (1995) om de drie pagina's Nero's leven moet redden?

Verdwijn met je welvingen
Naakt is geen zeldzaamheid in Nero. Noch een modern verschijnsel. Zeemeerminnen duiken al op in In De Kroon van Neptunus (1976). Toen stond er wel nog altijd iets of iemand voor hun bloot bovenlijf. Desnoods zorgden hun lange haren voor zedigheid. Die trucjes zijn niet meer nodig in 2000. Blote zeemeerminnen mogen zelfs op de cover van De Gulfstreum (2000).

Een variant op de zeemeerminnen zijn de schaars geklede, langbenige assistenten van Geeraard de Duivel. In De Kolbak van How (1994) probeert er eentje Nero te verleiden. Maar het dagbladverschijnsel verweert zich. "Verdwijn met je welvingen uit mijn gezichtsveld of ik schiet uit mijn krammen! Ga bij de Rode Ridder meespelen, Kindje. Bij mij vang je bot." Opnieuw een sneer naar De Rode Ridder. Maar het album is om een andere reden interessant. In een andere vitrine liggen twee versies van eenzelfde pagina. Op het origineel wil een duivelin Nero, Petoetje en Petatje pas uit de put bevrijden onder één voorwaarde. "Beloof je te zondigen?" "Natuurlijk," zegt Nero. Maar hij denkt tegelijkertijd: "Ben je gek, sloor!" In de gepubliceerde versie vraagt de duivelin niet meer om te zondigen en noemt Nero ze haar in gedachten geen sloor meer. Enkele vrouwelijke redactieleden van De Standaard hadden aanstoot genomen aan de vrouwonvriendelijke uitspraken, zo lezen we in de uitleg bij de tekeningen.

Censuur
Een andere geval van censuur ziet u hiernaast staan. Al moet u wel goed kijken naar het verschil tussen de twee tekeningen. Het gaat om een fragment uit Het Zeespook, een album uit 1948. Isabelle, de vriendin van Jan Spier of Jef Pedal, krijgt het aan de stok met een bruut die haar een tik wil geven. In de strook die in de krant De Nieuwe Gids verscheen is er een lijntje dat suggereert dat Isabelle borsten heeft. In de strook die nadien verscheen in het weekblad 't Kapoentje zijn de borsten plots geamputeerd. Andere tijden.

Nero zelf is de ene keer al wat beter bestand tegen erotiek dan de andere. In De Erfenis van Millaflotta (2000) speelt een halfnaakte Angelina, de handlangster van schurk en aartsvijand Ricardo, haar charmes uit in de hoop een boze Nero te kunnen vermurwen. "Een vrouw zal je toch niet durven slaan, zeker." Nero legt haar over de knie en slaat op haar blote poep. Oeps. Als u het ons vraagt is dat een tafereel dat meer vragen oproept dan die naakte madam Pheip. Soit, door de bank genomen zorgt Nerotica meer voor pretoogjes dan voor rooie oortjes.