Met Kristof Hoornaert staat een Vlaamse regisseur op die van Andrej Tarkovski en Robert Bresson houdt. Hij gelooft dus in contemplatieve cinema die zijn kracht niet put uit het narratieve maar uit het cinematografische. Halleluja.
Helaas komt zijn debuutfilm nooit van de grond. Een oude kluizenaar die zich jaren geleden terugtrok uit de zinloos gewelddadige wereld, neemt een haveloze jongeman in huis die geen woord meer over zijn lippen krijgt sinds een daad van oudtestamentisch geweld. Wat nu?
De jonge Gilles De Schryver worstelt met een ondankbare rol. De oude Johan Leysen kan als geen ander zwijgen en toch heel expressief zijn. Het camerawerk is knap: gevoelig en verzorgd, zonder te vervallen in mooie plaatjes.
Resurrection is zeker geen prutswerk. Maar overbodige herhalingen, scènes die voortkabbelen terwijl hun punt al lang gemaakt is, enkele knullige dialogen en de erg bescheiden dramatiek maken het moeilijk om emotioneel op te gaan in de parabel.
Misschien zijn we te streng, maar de lat voor contemplatieve cinema ligt hemelhoog.
> Resurrection. BE, dir.: Kristof Hoornaert, act.: Johan Leysen, Gilles De Schryver
Lees meer over: Brussel, Film, Kristof Hoornaert, Johan Leysen
Fijn dat je wil reageren. Wie reageert, gaat akkoord met onze huisregels. Hoe reageren via Disqus? Een woordje uitleg.