Made in Dagenham (we want sex)

Hoeveel rozengeur en maneschijn kan een film over een cruciale staking aan? De regisseur van Calendar girls (buurvrouwen maken naaktkalender voor het goede doel) test het uit in Made in Dagenham (we want sex). Het antwoord is: behoorlijk veel.

Dit is er eentje voor wie The full monty of Brassed off kon smaken: films over de problemen van de arbeidersklasse die in de eerste plaats willen entertainen.

In het memorabele 1968 pikt de naaiafdeling van een enorme autofabriek in het Engelse Dagenham het niet dat ze als ongekwalificeerd personeel worden beschouwd. Voor de goeie Rita (Sally Hawkins) het goed en wel beseft is ze niet alleen de spreekbuis van de naaisters maar loopt ze in de voorste gelederen van de strijd voor gelijke lonen voor man en vrouw. Men gaat wel heel licht over de angsten die de stakende vrouwen ongetwijfeld hebben doorstaan.

Soms lijkt het alsof de makers van Made in Dagenham bang waren dat een beetje spanning en drama de kijker zou afschrikken. Voor nuance was er ook geen plaats. Onze sympathie verloor de zoete, goedgemutste arbeiderskomedie daarmee niet. We zijn groot genoeg om zelf te bedenken dat er veertig jaar later wel wettelijke waarborgen zijn, maar dat die geen einde gemaakt hebben aan aanzienlijke loonsverschillen tussen vrouwen en mannen.