Cannes, our French connection /episode 7

Niels Ruëll
© Agenda Magazine
30/05/2012
This year’s Golden Palm goes to Amour by Michael Haneke. The Austrian has thereby been inducted into the exclusive club of directors who have two of the coveted trophies: Francis Ford Coppola, Bille August, Emir Kusturica, and Luc and Jean-Pierre Dardenne. Haneke also won in 2009 for Das weisse Band. In Amour, he depicts – without any false hope – how bitterly the life of a retired, music loving, Parisian couple ends. After a stroke, Anne’s health goes from bad to worse. Her husband Georges promises to spare her life in a hospital or retirement home and takes care of her admirably. But her condition deteriorates cruelly. This exceptionally lucid film avoids pathos and that is precisely why it is so gripping. Veteran actors Emmanuelle Riva and Jean-Louis Trintignant could have won the acting prizes. Instead, however, they went to Mads Mikkelsen for his portrayal of a nursery school teacher wrongly accused of paedophilia in Jagten by Thomas Vinterberg, and to Cosmina Stratan and Cristina Flutur. This Romanian duo excels in Beyond the Hills by Cristian Mungiu. The film about a young woman who goes to a convent to lure away a friend also won the prize for best screenplay. The Jury Prize went to The Angels’ Share, a comedy about whisky and the right to a second chance by Ken Loach. This year, being older than the festival itself was not a drawback. Loach is 75, Haneke 70, and the festival only 65. The 65th edition was of a high standard, but there were few real gems, and several films had difficulty living up to the very high expectations. Though there is not much to be said about the Golden Palm, the jury chaired by Nanni Moretti was guilty of a few capers, such as awarding the Grand Prix to the satire Reality by Matteo Garrone. Carlos Reygadas was supposedly the best director, but the majority of the press thought Post Tenebras Lux was pretentious garbage. Giving the finger to America was also unnecessary. American film was well-represented at the festival, but did not win a single award. That is very few. The Belgians, on the other hand, did return home elated. Both the Belgian films and the Belgian actors were a hit. Matthias Schoenaerts received unanimous praise for his performance in De rouille et d’os. Benoît Poelvoorde, who played the oldest punker with the oldest dog in Le Grand Soir, was happy to see the film win the Special Jury Prize in the Un Certain Regard section. Exceptionally, an acting prize was also awarded in that section, namely to Émilie Dequenne for her outstanding portrayal of a mother who murders her children in the hotly debated À perdre la raison by Joachim Lafosse.
--NL-- De Gouden Palm gaat dit jaar naar Amour van Michael Haneke. De Oostenrijker treedt toe tot de exclusieve club van regisseurs met twee felbegeerde trofeeën in de salonkast: Francis Ford Coppola, Bille August, Emir Kusturica, Luc en Jean-Pierre Dardenne. Haneke won in 2009 al een keer met Das weisse Band. In Amour toont hij zonder valse hoop aan te reiken, hoe bitter het leven eindigt voor een koppel gepensioneerde, melomane Parijzenaars. Na een beroerte gaat het van kwaad tot erger met Anne. Echtgenoot Georges belooft haar ziekenhuis of rusthuis te besparen en verzorgt haar bewonderenswaardig knap. Maar het aftakelingsproces is wreed. De bijzonder lucide film is wars van pathos en net daarom bijzonder aangrijpend. Veteranen Emmanuelle Riva en Jean-Louis Trintignant hadden de acteerprijzen kunnen winnen.
Maar die gingen naar Mads Mikkelsen voor zijn vertolking van een ten onrechte van pedofilie beschuldigde kleuterleraar in Jagten van Thomas Vinterberg, en naar Cosmina Stratan en Cristina Flutur. Dit Roemeense duo schittert in Beyond the hills van Cristian Mungiu. Naar deze film over een jongedame die naar een nonnenklooster trekt om een vriendin weg te lokken ging ook de prijs voor het beste scenario. De Prix du Jury was voor The angels’ share, een komedie over whisky en het recht op een tweede kans van Ken Loach. Ouder zijn dan het festival was dit jaar geen nadeel. Loach is 75, Haneke 70, het festival 65. De 65e editie haalde een hoog niveau maar uitschieters waren zeldzaam, meerdere films hadden het moeilijk om aan de hooggespannen verwachtingen te voldoen. Kan er over de Gouden Palm niet lang gediscussieerd worden, de jury onder voorzitterschap van Nanni Moretti maakte toch enkele bokkensprongen. De Grand Prix voor de satire Reality van Matteo Garrone is er daar één van. Carlos Reygadas zou de beste regisseur zijn geweest, maar het gros van de pers vond Post tenebras lux pretentieuze lulkoek. Onnodig was ook de opgestoken middelvinger naar Amerika. De Amerikaanse films waren goed vertegenwoordigd maar sleepten geen enkele prijs in de wacht. Dat is zeer weinig. De Belgen keerden wel met een goed gevoel terug naar huis. Zowel de Belgische acteurs als de Belgische films maakten een goede beurt. Matthias Schoenaerts kreeg niets dan lof voor zijn rol in De rouille et d’os. Benoît Poelvoorde die in Le Grand Soir de oudste punker-met-keffer speelt, zag die film in de sectie Un Certain Regard de Prix spécial du jury winnen. Per uitzondering werd in die sectie ook een acteerprijs uitgereikt. Ze ging naar Émilie Dequenne voor haar uitmuntende vertolking van een moeder die haar kinderen doodt in het fel besproken À perdre la raison van Joachim Lafosse.
(© Kris Dewitte)

--FR-- La Palme d’or a été attribuée cette année à Amour de Michael Haneke. L’Autrichien entre ainsi dans le club très fermé des réalisateurs qui ont deux de ces trophées tant convoités dans leur salon : Francis Ford Coppola, Bille August, Emir Kusturica, Luc et Jean-Pierre Dardenne. Haneke a en effet déjà remporté une Palme avec Das weisse Band (Le Ruban blanc). Dans Amour, il montre, sans donner de faux espoirs, le côté amer de la fin de vie d’un couple de Parisiens mélomanes et pensionnés. Après une attaque cérébrale, la situation d’Anne ne fait qu’empirer. Georges, son conjoint, lui promet de lui éviter l’hôpital et la maison de repos et s’en occupe admirablement bien. Mais le processus de dépérissement est cruel… Ce film particulièrement lucide ne fait pas dans le pathos et c’est justement ce qui le rend poignant. Les vétérans Emmanuelle Riva et Jean-Louis Trintignant auraient mérité les prix d’interprétation, mais ceux-ci ont été décernés à Mads Mikkelsen pour son rôle d’enseignant accusé à tort de pédophilie dans Jagten (La Chasse) de Thomas Vinterberg et à Cosmina Stratan et Cristina Flutur. Ce duo roumain étincelle dans Beyond the Hills (Au-delà des collines) de Cristian Mungiu. Ce film sur une jeune femme qui se rend dans un couvent pour en faire sortir une amie a également reçu le prix du meilleur scénario. Le prix du jury est allé à The Angels’ Share (La part des anges), une comédie de Ken Loach sur le whisky et le droit à une seconde chance. Cette année, être plus âgé que le festival n’était pas un désavantage. Loach a 75 ans, Haneke 70 et le festival 65. Cette 65e édition était d’un haut niveau mais l’excellence a rarement été atteinte, plusieurs films ayant bien du mal à ne pas décevoir les attentes. Il n’y a pas à discuter de la Palme d’or, mais le jury présidé par Nanni Moretti s’est quand même fait remarquer, notamment pour le Grand Prix attribué au satirique Reality de Matteo Garrone. Carlos Reygadas aurait pu être le meilleur réalisateur mais la majorité de la presse trouvait Post Tenebras Lux con et prétentieux. L’affront aux États-Unis était lui aussi inutile. Le cinéma américain était bien représenté, mais n’a reçu aucun prix. C’est peu. Les Belges reviennent contents à la maison : aussi bien les acteurs que les films ont fait bonne impression. Matthias Schoenaerts a été couvert d’éloges pour sa prestation dans De rouille et d’os. Benoît Poelvoorde, qui joue un vieux punk-à-chien dans Le Grand Soir, a pu voir le film remporter le prix spécial du jury dans la section Un certain regard. Exceptionnellement, on a également attribué dans cette section un prix d’interprétation, décerné à Émilie Dequenne, excellente dans son rôle de mère infanticide dans le très controversé À perdre la raison de Joachim Lafosse.

Fijn dat je wil reageren. Wie reageert, gaat akkoord met onze huisregels. Hoe reageren via Disqus? Een woordje uitleg.

Read more about: Cultuurnieuws, Film, Events & Festivals

Iets gezien in de stad? Meld het aan onze redactie

Site by wieni