De grootstedelijke blues van Ghostpoet

Couleur Café is allang meer dan alleen maar wereldmuziek. Dus mag ook Ghostpoet zijn stedelijke blues in de vorm van luie triphopbeats, r&b, electro en rock door de Fiesta-tent komen spuien.

Obaro Ejimiwe alias Ghostpoet, een Britse late twintiger met roots in Nigeria en Dominica, trok op zijn achttiende van Londen naar Coventry om er mediaproductie te gaan studeren. Hij werd er verliefd op de grime-scene, begon nummers te schrijven en voegde zich als MC bij een collectief. "Ik hield van het DIY-aspect, en van het feit dat het een echt Brits genre is. Je zingt over het land waar je in opgroeit, én ik leerde creatief te zijn," zegt Ejimiwe.

Maar na een tijdje vond hij die scene te beperkend. Hij wilde zijn liefde voor zowel hiphop, r&b, funk, klassiek en indierock, voor Iggy Pop, Fela Kuti, Radiohead én MF Doom kanaliseren. "Waarom zou ik mij tot één genre beperken? Ik wil verschillende emoties oproepen, met veel stijlen. Grime werkt erg goed als weerspiegeling van de donkere kant van het leven. Maar je moet ook veel kunnen zeggen op een korte tijd, ik wilde het tempo wat naar beneden halen. En ik was niet betrokken bij criminele activiteiten waarover doorgaans gezongen wordt. Ik wilde in mijn teksten eerlijk zijn met mezelf."

Realistisch
Die teksten kwamen terecht op Peanut butter blues and melancholy jam, waarmee Ghostpoet onlangs debuteerde op het Brownswood-label van Gilles Peterson. Ejimiwe vertoont raaktpunten met zijn labelgenoot José James, maar nog meer met de gedeclameerde straatpoëzie van wijlen Gil Scott-Heron en de landerige Brithop van Mike Skinner van The Streets. Ejimiwe's schrijfsels zijn doordrongen van stedelijk Groot-Brittannië, en de ups en downs van het leven. "Life is a bitter fruit" is de boodschap die we uit 'Run run run' moeten onthouden, maar in songs als 'Survive it' predikt hij ook de hoop. "Ik wil gewoon zo realistisch mogelijk schrijven. Over dingen die ik zelf ervaar, bij vrienden en familie zie gebeuren, of gewoon oppik terwijl ik op de bus zit. Soms gaat het goed, soms niet. I don't want to sugarcoat life, it's a struggle. Maar ik wil het ook niet zwarter voorstellen dan het is."

Ziet hij zijn muziek als een 21de-eeuwse versie van de blues? "Wel, droefnis is de voornaamste emotie op het album. Vandaar die titel. Wanneer ik down ben, heb ik zin om te eten. Als troost. (Grinnikt) Ik zet mensen graag op het verkeerde been, zodat ze wat langer moeten nadenken over wat ik nu precies doe of wie ik ben. Blijkbaar lok ik nogal verschillende reacties uit. Ik word een 'marmite artist' genoemd, je haat me of je houdt van me." (Lacht)

'Us against whatever' klinkt toch een beetje als wij tegen de wereld. "Dat is de liefdesstory van het album. Jij en je partner samen, als een onwrikbare eenheid gewapend tegen het leven. Dat is geen protestsong hoor. I'm not a protester, I'm a listener."
----------------------
Ghostpoet op 25 juni op Couleur Café, om 19.45 uur in de Fiesta-tent