Joan As Police Woman in Botanique: 'No more thinking!'
Wie wegsmolt bij de ingetogen pianoballads waarin Joan As Police Woman ons op haar twee vorige albums onderdompelde - op To survive nam ze afscheid van aan haar aan kanker overleden moeder -, zal bij het luisteren naar The deep field onwennig opveren. De melancholische stem van de New Yorkse sirene wordt nu gewikkeld in een deken van warme Wurlitzer-soul en funky Rhodes. Stilistisch verwijst de extraverte ex van Jeff Buckley nog uitdrukkelijker naar Al Green en Stevie Wonder. "Ik ben verliefd op die oude keyboardklanken."
Je bent een academisch geschoolde violiste, en mocht bij onder meer Lou Reed, Antony en Rufus Wainwright aan de slag. Maar dat instrument raak je nog maar zelden aan.
Joan Wasser:Ik speel liever op instrumenten die ik niet gestudeerd heb. Dan is er niets wat ik wel of niet moet doen. Bij gitaar weet ik niks van de akkoorden of hoe ik ze moet vormen, en dat maakt me creatiever.
In 'Kiss the specifics' zing je "is she high, is she crazy, is she in love?" Een retorische vraag?
Wasser: Mensen die me live zien spelen denken vaak dat ik dronken ben of aan de drugs zit, maar dat doe ik helemaal niet. Niet meer, tenminste. (Voor iedereen die het wil horen:) Ik ben gestopt! Wel grappig wanneer jongelui me dan na een concert komen vertellen dat ze ook wat van mijn spul willen. Mensen denken dat ik een beetje off ben, maar ik ben gewoon niet geremd door het leven. Ik hou van het leven!
Je hebt duidelijk minder twijfels dan vroeger. Vanwaar die ommezwaai?
Wasser: Ik leer uit mijn ervaringen, zoals iedereen. Naarmate ik ouder word, krijg ik steeds meer zelfvertrouwen. Ik ben altijd op zoek geweest naar een plekje van rust in mezelf, ik bleef maar piekeren en malen. Maar te veel nadenken helpt me niet verder, ik moet handelen, communiceren, deelnemen aan het leven. No more thinking!Of toch tenminste zo weinig mogelijk. (Lacht)
Life begins at forty?
Wasser: Veertig worden is een big deal in de VS, maar ik vond het vooral een heel erg positieve gebeurtenis. Ik heb het met een knaller van een feest gevierd. (Lacht) Voor mij was dat het punt om mijn shit achter te laten. Personal brain washing stuff out, tegen veel van die negatieve stemmen in mijn hoofd heb ik gezegd to fuck off forever.
Ik weet dat het snel stroperig wordt als je zingt dat je verliefd bent op het leven. Maar fuck that. Stevie Wonder heeft me geleerd dat je positief kunt zijn zonder je cool te verliezen. Die hoop zit in zijn stem, daar twijfel je niet aan. Daar ben ik ook naar op zoek gegaan.
Waarom open je het album met wat Afrikaanse percussie?
Wasser: Dat heb ik opgenomen in Ethiopië. Damon Albarn had me uitgenodigd op zijn Africa Express-project, waarmee hij telkens in een ander deel van Afrika de muziek gaat verkennen. Dat was een van de belangrijkste ervaringen uit mijn leven. De mensen zijn er zo open en levendig. Ze kwamen met je praten en stelden vragen. Ik voelde mij meteen thuis! En hun muziek is prachtig, met al die Arabische invloeden. Daar zit ook veel hoop in, je voelt die oerkracht van het leven.
wanneer: 15/02/2011 om 20.00
tickets: € 13/16/19
Lees meer over: Sint-Joost-ten-Node, Muziek
Fijn dat je wil reageren. Wie reageert, gaat akkoord met onze huisregels. Hoe reageren via Disqus? Een woordje uitleg.