Pascal Schumacher Quartet: verwijdering van de klassieke jazz.

De nieuwe cd van Pascal Schumacher heet Bang my can. Schrik niet, de vibrafonist is geen heavy-metaljongen geworden. De titel is een referentie naar een New Yorks gezelschap van hedendaagse muziek. Dat is meteen de richting die Schumacher zelf ook meer en meer uitgaat.

Sinds hij onderdak vond bij het internationale Enja-label gaat het snel voor Schumacher. Opnamen, internationale tournees over verschillende continenten, interviews... "Ik heb het druk maar ik hou ervan en heb alles nog steeds onder controle." Voor ons zit inderdaad nog steeds de rustige, innemende persoon van onze vorige ontmoetingen.

Een titel als Bang my can vraagt om een woordje uitleg.
Pascal Schumacher: Bang on a Can is een collectief van componisten uit New York waar ik gek op ben. Zij maken hedendaagse muziek die zeer toegankelijk is. Op het moment dat ik hen via YouTube ontdekte, was ik net bezig met een nummer waar ik nog geen titel voor had. Het was niet geheel toevallig een compositie die aansloot bij eenzelfde zoektocht als die van hen naar klank en structuur. Deze plaat hangt ook nauw samen met de vorige, Here we gong. Dezelfde ideeën worden hier verder uitgewerkt. Je kunt ze samen gerust beschouwen als een soort suite. De nieuwe cd is ook bijna volledig ontstaan tijdens de tournee van Here we gong. We ontwikkelden constant nieuwe stukken op het podium. We waren echt een "working band on the road". Vandaar die continuïteit in beide platen. Ik hou van een dergelijke organische evolutie. Ons verhaal als groep gaat op die manier gestaag verder. Een radicale ommezwaai is niets voor mij.

Er is een duidelijke verwijdering van de klassieke jazz en een meer uitgesproken toenadering tot hedendaagse muziek.
Schumacher: Dat lijkt mij logisch in 2011. Waarom bijvoorbeeld nu in de studio nog opnemen met slechts een microfoon voor een hele groep, zoals in de jaren 1950? Dat werkte indertijd wel perfect maar we zijn ondertussen toch geëvolueerd. Mocht het Modern Jazz Quartet nu nog spelen, zouden ze totaal anders klinken. Idem voor Lionel Hampton. Ik betwijfel zelfs of zijn muziek als jazz zou bestempeld worden mocht hij nu nog actief geweest zijn.

Sinds je bij Enja onderdak vond, gaat het je ook internationaal voor de wind.
Schumacher: Ik kan natuurlijk niet vergelijken met wat er zou gebeurd zijn mocht ik bij Igloo gebleven zijn (het Waalse label waarop Schumachers eerste drie cd's verschenen). Zij hebben echt alles gedaan wat ze konden met hun beperkte middelen. Enja beschikt over een internationaal netwerk. Toch voelde ik al in mijn tijd bij Igloo dat de interesse in het buitenland groeide. De deal met Enja kwam precies op het juiste moment. En inderdaad, daardoor kon ik de voorbije zomer op een aantal festivals spelen in Groot-Brittannië waar de cd al eerder uitkwam. Er was heel wat positieve persaandacht. Dat is belangrijk om nadien ook de plas te kunnen oversteken richting Amerika. Een goede recensie in een Engels blad heeft toch wel meer invloed dan in een Nederlandstalig magazine. En ondertussen keerden we al voor de derde keer terug naar Australië. Zeven concerten op negen dagen. Dat is intens maar ook heel verrijkend.

start: 20.00 uur
tickets: 12 euro
------