The Sound of Brussels: Leonore

(© Heleen Rodiers)

Elke week gaat AGENDA op zoek naar de sound & vision van Brussel. Zangeres Chloë Nols studeerde filosofie in Antwerpen, maar haar ‘wedergeboorte’ vond plaats in de hoofdstad, waar de liedjes ontstonden die op het debuutalbum van haar band Leonore staan.

Liedjes schrijven is ventileren waar ik mee in mijn hoofd zit,” zegt Chloë Nols, de broos klinkende, frêle ogende, maar vastberaden frontvrouw van Leonore. “Dat kan een jongen zijn, of Aristoteles.” Zopas had ze ons nog verteld dat de nuchterste van alle oude Grieken haar favoriet was. Ook Plato vond ze wel charmant, maar aan nieuwlichters als Kant en Heidegger had ze eerst een bloedhekel. “Tot ik jaren later begreep wat ze bedoelden… De ‘waarheden’ die we voorgeschoteld kregen, klonken vaak tegenstrijdig. Maar tijdens mijn studies vond er wel een paradigmawissel in mijn hoofd plaats.”

“Echt, ik ben niet meer dezelfde als vroeger,” klinkt het introspectief op haar flat, acht hoog in de Schaarbeekse stationsbuurt. “Vroeger piekerde en twijfelde ik voortdurend, en ook al zag ik er stil en verlegen uit, ik was superonrustig in mijn hoofd.” De verhuis naar hartje Brussel – eerst woonde ze vlak bij de Sint-Gorikshallen – heeft voor de transformatie gezorgd. De bedeesde singer-songwriter die ze schoorvoetend wilde zijn toen ze hier arriveerde, groeide uit tot de frontvrouw van Leonore, de band die ze anderhalf jaar geleden oprichtte.

“Vroeger had ik schroom om mijn muziek met anderen te delen, omdat ik mij technisch beperkt voelde. Maar in Brussel was het gedaan met het verlegen meisje te spelen. De stad heeft me opener én rustiger gemaakt. Plots moest ik ook muzikanten begeleiden en knopen doorhakken in de studio.” Het resultaat heet Phoenix, naar de mythische vogel die telkens weer uit zijn as verrijst, als het ultieme symbool van haar eigen wedergeboorte. Het album wordt binnenkort voorgesteld in de AB.

“Eens ik de juiste mensen gevonden had, ging het vrij snel,” blikt Nols terug. “Op een festival sprak ik ooit de drummer aan van een andere zangeres op de affiche. Die kende een pianist, een celliste en een bassist, allemaal vrienden en muzikanten met een conservatoriumopleiding. Dat levert nu een interessante clash op met de liedjes die ik de voorbije vijf jaar heb geschreven.” Ze werden uiteindelijk met de hulp van Hannelore Bedert, Thomas Vanelslander en Filip Tanghe (Balthazar) opgenomen.

“Ik ga het liefst om met mensen waarbij ik me op mijn gemak voel en die eerlijk maar toch zacht zijn,” zegt ze, ook verwijzend naar de fotograaf en de videomakers verantwoordelijk voor het dromerige, romantische artwork bij Phoenix, een match bij haar ingetogen voordracht. Binnenshuis lijken tarotkaarten op de salontafel en Moulin Rouge-prenten tegen een sobere, witte muur het verlengstuk van de zacht ingezongen teksten met vaak een donker randje. “Ik kan het niet nalaten om zelfs mijn mooiste liefdesliedjes in het brugje alsnog onderuit te halen.”

Al bestaat haar eerste worp volledig uit eigen materiaal, vroeger noemden ze Nols ‘de jukebox’. Verzoeknummers waren altijd welkom, en zijn het nog steeds – binnenkort zingt ze ‘Umbrella’ van Rihanna, als tegenprestatie voor een milde schenker op het crowdfundingplatform dat haar debuut hielp financieren. “Vroeger konden ze bij mij altijd een liedje aanvragen. Pas de laatste twee jaar hebben ze thuis door dat ik traag maar zeker mijn eigen ding heb gevonden, maar ik vind het leuk als ze nu zeggen: ‘Ach ja, Chloë maakt nog geen baby’s, maar liedjes.’”

Ook voor haar is het een lang proces geweest. “Al zong ik tijdens mijn tienerjaren in verschillende bandjes, van covergroepjes tot new wave- en gothic bands, op mijn vijftiende dacht ik niet: ‘Binnen tien jaar begin ik zelf nummers te schrijven’.” De zangeres zegt Tool- en Interpol-fases achter de rug te hebben, en ontwikkelde zowel een boon voor sopraan Cecilia Bartoli als voor Cat Power, Cœur de Pirate en Christine and the Queens. Echt opkijken deed ze naar de stemtechniek en het bereik van Beyoncé en – vooral – Whitney Houston, en naar de teksten van Tom Waits en Leonard Cohen, “die misschien niet altijd even zuiver zingen, maar een universum scheppen waar je als luisteraar in kan stappen.”

Zo’n eigen wereld hoopt Nols zelf ook met haar muziek te creëren. “Zelfs mijn beste vrienden zeggen dat ik nog altijd veel stilsta en timide oog op een podium, maar ze hebben mijn blik wel zien opengaan. ‘Precies alsof je met je geest de zaal inpakt,’ klonk het dan, en dat is wel een beetje wat ik wil.” Eerder had ze ons verteld dat ze gelooft dat ons verstand altijd te klein zal zijn om iets van het (echte) universum te begrijpen. “Ik denk dat we daar gewoon niet op voorzien zijn. Zoals onze longen niet functioneren in de ruimte, is ons verstand niet voorzien op de werkelijkheid.” Een gedachte die haar troost en de weg vrijmaakt voor haar eigen universum.


BRUSSEL
Haar verhuis naar Brussel, nu acht jaar geleden, was het scharniermoment in het jonge leven van Chloë Nols. “Ik had een heel archaïsch beeld van de stad en ik voelde mij redelijk verloren. Ik vond Brussel afstandelijk, ook met het Frans en al die andere talen erbij. Maar eens ik de klik had gemaakt, wilde ik niet meer terug. Die verhuis luidde mijn wedergeboorte in. Het is de plek waar ik gitaar begon te spelen, werk vond en mijn zanghobby een echte passie werd. Het eerste wat ik hier deed was een gitaar kopen, zodat ik zelf structuur kon leggen in mijn teksten en zanglijnen.” Het openingsnummer op haar debuut heet ‘Brussel’. “Het gaat over twee mensen die elkaar superleuk vinden, maar niet klaar zijn voor een serieuze relatie. Die houding past bij Brussel, omdat afstandelijkheid hier niet per se onoprecht of oninteressant is. Alles is altijd mogelijk.”

Gemeente: Schaarbeek
Album: Phoenix, 23/9
Concert: 23/9, Ancienne Belgique, 10/10, Fnac City 2
Info: www.leonoreband.com