Axelle Red waagt zich aan het Engels

Sisters & empathy, Axelle Reds eerste plaat in het Engels, schetst met expliciete songs over kindsoldaten, seksueel misbruik van vrouwen, overconsumptie en normvervaging een ontnuchterend mensbeeld. "Het is een pak ellende, ja. Maar we zijn niet slecht geboren. Ik geloof nog altijd dat we betere mensen kunnen worden."

Axelle Red producete haar cd in haar thuisstudio La Ferme Saint-Eloi, de Brusselse ICP en de Royal Studios, Memphis. Samen met vaste begeleiders Lester Snell, Michael Toles en Jeff Anderson en de hulp van belangrijke Belgen als Wouter Van Belle, Tom Barman en Mauro Pawlowski leverde ze een strak dubbelalbum met glashelder groovende roots-muziek à la Al Green af, met ook twee covers ('Gotta serve somebody' van Bob Dylan en 'Don't wanna know' van John Martyn) en twee Franse liedjes. De schijfjes zitten in een luxueus boekje met op de cover het schilderij Lovers van Sam Dillemans.

Red is overigens niet langer onder contract bij Virgin France. EMI België stapt wel mee in het verhaal. "Hier is ook geherstructureerd. Een paar mensen die ik allang ken, zijn weg. Maar het blijft een hecht ploegje, en platenbaas Erwin Goegebuer is een echte muziekliefhebber. Ik wil alleen nog werken met de last cowboys in music."

De plaat moest per se in het Engels. Want dat was uw laatste grote frustratie.
Axelle Red: "Muziek heeft me altijd al even ongelukkig gemaakt als gelukkig. Ik heb geen gebrek aan inspiratie. Het songwriten zelf is heel plezierig, maar achteraf word ik superonzeker. Vandaag zou ik misschien niet eens een carrière in het Frans aandurven."

Uw stem plakte bij de opname haast tegen de microfoon, lijkt het.
Red: "Ja, dat is een statement. Ik zing met veel dynamiek. Dus moet je comprimeren, anders krijg je de stem niet in de muziek. Maar ik wíl niet comprimeren, want dan voel je niet wanneer je echt uithaalt. Ik vind het niet erg als mijn stem krrraakt. Dat doet me denken aan oude platen. Nu, ik kan wat ik kan. Ik zal nooit Mavis Staples zijn, maar misschien moet ik zeggen dat ik dan toch wel ik ben. Dat is: je eigen plaats vinden."

Wat was een topmoment in de studio?
Red: "Toen Geoffrey (Burton, red.) kwam meedoen. De muziek - en we hadden al een prachtklank - belandde in een andere dimensie. Zijn spel klinkt Belgisch, maar heeft ook iets van Ry Cooder. Michael Toles, de andere gitarist, is het bestbewaarde geheim van Stax. Op zijn zestiende speelde hij 's nachts partijen van collega's opnieuw in. Zijn genialiteit valt niet op omdat hij gewoon is om in functie van te spelen. 'My guitar is far too loud,' zei hij toen hij de mix hoorde. Met Geoffrey erbij paste het plaatje in elkaar."

De songs zouden 'extreem realistisch' zijn, zei u vooraf.
Red: "Ze moesten er zo uit. Het was een tegenwicht voor de utopie van Jardin secret. Nu, in een liedje kun je onvrede en afschuw poëtisch doseren, maar in een interview klinkt zoiets snel zwaar op de hand. Mijn vrienden hebben het ook wel even gehad."

'Empathy' is, behalve een schitterende soul ballad, ook een zelfbeschuldigend en hunkerend pleidooi voor een betere wereld. Empathie is de oplossing, maar, vraagt u zich uiteindelijk af: "Is it vanity to think that we have empathy?"
Red: "Euripides schreef: iemand die zichzelf 'goed' noemt, zou moeten afzien als anderen afzien. Maar we voelen vooral empathie voor mensen die op ons lijken, minder voor mensen met een andere kleur of cultuur. Ik word daar pessimistisch van, en kwaad, maar ik blijf geloven dat we beter kunnen. Moeders kunnen hun kinderen met veel liefde liedjes aanleren en verhaaltjes vertellen zodat ze leren voelen, en compassie en respect krijgen voor anderen. Humor helpt ook natuurlijk. Ken je die cartoon met allemaal dieren die dansen, er is een feestje, in het midden staat de piano...? The party went down well till the elephant saw the piano (lacht)."

U draagt de plaat op aan uw elf Euripidian muses.
Red: "Hun namen staan voor mij voor alle mensen die doorheen de geschiedenis, ondanks alles, overeind blijven en maken dat we niet nog slechter zijn geworden."

Negen vrouwen en twee mannen...
Red: "Ik was voor Obama, niet voor Hillary Clinton. Als een man het beter doet, dan is het een man."

Mannen maken er meer een potje van?
Red: "Testeron, hé."

Als Unicef-ambassadrice kijkt u achter de coulissen van de wereld. Wat blijft u bij?
Red: "Een vrouw in Sierra Leone die contact had met slachtoffers van seksueel misbruik, vertelde me over een meisje dat bij haar inwoonde. Ze was doodsbang omdat ze haar verkrachter van een jaar tevoren had gezien. Hij had gezegd: 'You're my wife!' Slachtoffers en slachters wonen er in hetzelfde dorp. Daarover gaat 'BWU (had to)'. Maar ik herinner me ook een meisje dat vroeg: 'Zijn er bij jullie ook arme mensen?' Dat is empathie. Ze heeft zelf zoveel miserie en ze is bezorgd om de mensen in mijn land."

Wat vinden uw kinderen van de cd? Dit keer staat er geen 'Si tu savais' voor uw dochter Janelle op.
Red: "Ze zijn de plaat kotsbeu. Mijn boxen thuis zijn mijn beste referentie als ik mix. Als ik nu 's avonds nog een liedje zing, zegt de kleinste: 'Mama, zwijg!' Want zingen, dat is werk."

:: Sisters & empathy is uit bij EMI België. Op 2 mei speelt Axelle Red een verjaardagsconcert voor vijftien jaar carrière in het Sportpaleis in Antwerpen. Meer info op www.sportpaleis.be