Edito: Over de rooie

Het is een vreemde tijd. Veiligheid in de openbare ruimte is een relatief begrip geworden. Zeker in vergelijking met pakweg twee à drie jaar geleden. Sinds het machete-incident in Charleroi, waarbij een politieagente werd verwond, is Brussel schouwtoneel van de ene mesaanval na de andere.

Of er werkelijk sprake is van een stijging, is vandaag moeilijk te beantwoorden. Het is zeker ook een zaak van perceptie. Er wordt fel op ingezoomd. Door nationale én internationale media. Dat is niet onlogisch. De schrik voor aanslagen in naam van Allah zit er diep in.

De drie laatste ‘steekincidenten’ in Brussel zijn echter van een andere soort. Het gaat, wellicht, om daden van losgeslagen individuen die ze niet allemaal op een rijtje hebben.

Het brengt een probleem aan de oppervlakte dat al te vaak onder de mat wordt geveegd. Brussel is niet alleen, excusez-le-mot, ‘haard van jihadisme’ maar ook de thuishaven voor heel wat mensen die door het leven gaan op de rand van normaal en bij wie de stoppen soms doorslaan.

Meestal geeft dat onschuldige scènes in het straatbeeld. Maar af en toe vallen slachtoffers.

We kunnen daar cynisch over doen, en zeggen dat de aberratie deel uitmaakt van de mensenmaatschappij. Dat aan de gek nooit te ontsnappen valt.

Maar wie moedig is moet ook naar de oorzaken durven kijken en toegeven dat het leven in de stad er niet makkelijker op is geworden. Zeker nu de maatschappij steeds meer van ons vraagt. En dat stress kan culmineren in overstress en sommige gevallen in psychische ziektebeelden.

Over islamterreur zijn hoorzittingen gehouden en parlementaire debatten. Terecht. Het is de gruwel van deze tijd die, zoveel als kan, moet ingedijkt worden.

Voor geestelijke gezondheid is er veel minder aandacht in het parlement. En op de vraag of Brussel hiervoor een beleid ontwikkelt dat gelijk opgaat met de problemen die we steeds meer zien, kan moeilijk een positief antwoord gegeven worden.

Er is wèl degelijk een aanbod, bij de beide gemeenschappen, maar de versnippering is groot en een stedelijk Brussels plan rond geestelijke gezondheid is onbestaande. Dat kan beter. Veel beter.