Edito: voor wat hoort wat

We staan op minder dan een jaar van de gemeenteraadsverkiezingen. De partijen lossen druppelsgewijs de namen van lijsttrekkers en andere protagonisten die het komende jaar en, hopelijk voor hen, daarna het mooie weer zullen mogen uitmaken.

Tegelijk komen ook de minder fraaie kanten aan de oppervlakte. Er zijn de overlopers, de ruzies, de dissidenties. Niets menselijks is de lokale politiek vreemd.

De gemeentepolitiek is het niveau waar het engagement zich het meest laat voelen. Wie het wil maken in de lokale politiek is veel avonden en weekends uithuizig. Niet alleen de gemeenteraden slorpen vele uren op. Er zijn de pensenkermissen, de wijkfeestjes, de brocantes, de obligate inhuldigingen. Wie wil scoren tijdens de verkiezingen kan er maar beter zijn gezicht laten zien. Zoveel mogelijk. En dan hebben we het nog niet eens over de campagne zelf, met zijn huisbezoeken en pamfletjes bussen.

Dat alles, tenminste als gemeenteraadslid, voor een financiële habbekrats. En zelfs al is er de hoop, of de kans op een beter betaald schepenambt: er zijn veel meer gegadigden dan er plaatsen zijn.

Het hoeft dan ook niet te verwonderen dat hier en daar de lokale politicus die terugblikt op zijn voorbije carrière er ontgoocheld de brui aangeeft. Zoals Peter Decabooter het een beetje verder in dit magazine zegt: de gemeentepolitiek greep danig in op zijn privéleven. Genoeg is genoeg. Tijd voor de familie.

Dit soort verhalen zijn niet nieuw. Er zijn in het verleden genoeg lokale mandatarissen met een mooi palmares met de stille trom vertrokken. Het is tegelijk wél een kans om jonge mensen in de politiek te krijgen. Het is politiek in haar pure vorm. De lokale democratie staat heel dicht bij de mensen. Het gaat over concrete zaken waar je makkelijk voor of tegen kan zijn. Veel meer dan in de nationale politiek die onderhevig is aan de internationale conjunctuur, kunnen in de gemeente écht stenen verlegd worden.

Het is dan ook verwonderlijk dat, in de nieuwe plannen die nu voorliggen om het lokale ambt te herwaarderen en de decumul te verplichten, de focus ligt op schepenen en burgemeesters. Die zouden meer gaan verdienen, terwijl er voor de gemeenteraadsleden geen extra’s zouden inzitten. Nochtans vormen zij, meer dan het college van burgemeester en schepenen de hoeksteen voor die lokale democratie.