Europa

‘De hakbijlgeneratie van Europa’ – zo luidde afgelopen weekend de kop boven een bijzonder interessant artikel in De Morgen over jongeren uit Portugal, Ierland, Griekenland en Spanje. De krant bracht portretten van hoogopgeleide twintigers en dertigers die hun land waren ontvlucht door de zware financiële en economische crisis aldaar.

Een Spaanse vrouw uit Salamanca, die talen had gestudeerd, was er zelfs in Barcelona niet in geslaagd werk te vinden dat min of meer bij haar diploma aansloot. Een Portugese met een rits diploma's vertelde hoe veel van haar leeftijdgenoten in Portugal moeten rondkomen met een loon van zo'n vijfhonderd euro. Elk jaar verlaten verschillende tienduizenden hoogopgeleiden hun land. Drie van de vier geportretteerden waren uiteindelijk in Brussel terechtgekomen. De Griekse zou het liefst zijn teruggegaan naar haar thuis. De Spaanse dacht daar al niet meer over: die besliste om in Brussel te blijven. En de Portugese? "Hier liggen veel kansen."

Wat een geluk toch dat we hier in het economische hart van Europa wonen. En dat de Europese instellingen in Brussel zitten, en dat al die bedrijven en organisaties die zich hier in het zog van de EU zijn komen vestigen, mee voor werkgelegenheid zorgen. De inplanting van de Europese instellingen heeft in het verleden weliswaar voor littekens gezorgd in de Leopoldswijk, en ook vandaag brengt de Europese aanwezigheid ongemakken met zich mee, maar eigenlijk heeft Brussel gewoon heel veel geluk dat het de Europese hoofdstad mag en kan zijn - hoeveel vragen er ook kunnen worden gesteld over de werking van Europa. Overigens moeten we, wat de aanwezigheid van Europa betreft, ook niet al te veel op onze lauweren rusten: er zijn er allicht velen in Europa, ook belangrijke bewindvoerders, die een oostelijker gelegen Europese hoofdstad zeker zien zitten.

Marketingmeneer Jan Callebaut, die media en politici zo graag consulteren, liet vorige week in Knack optekenen dat, in de politieke discussies van de voorbije maanden, het debat over Brussel hem het meest had verbaasd. Volgens hem betekenen noch de Vlamingen, noch de Franstaligen iets voor de toekomst van Brussel. Want die toekomst is volgens hem Arabisch. Die stelling is erg kort door de bocht: de toekomst van Brussel is, als Europa hier blijft, óók Grieks, Spaans, Portugees...

Maar het klopt natuurlijk wel dat voor al die nieuwe (of intussen iets minder nieuwe) inwoners van Brussel de Vlaams-Franstalige tegenstellingen een redelijk bizar fenomeen moeten lijken.