Jongeren

Welke Britse plunderaars choqueren ons nu het meest? Diegenen die elektronische snufjes uit de winkels pikten? De zestienjarige gast die voor de camera – hoodie helemaal voor de ogen getrokken – verklaarde dat hij pampers was gaan stelen voor zijn kind?

De miljardairsdochter die werd betrapt met gestolen goederen op de achterbank? Er werd geplunderd op exact hetzelfde moment dat bijna geen enkel land meer veilig leek voor een financieel debacle en de beurzen alarmerend in het rood gingen. Enig herstel kwam er pas toen er in een aantal landen een verbod kwam op short selling, een techniek om superwinsten te halen dankzij een dalende beurs.

Wat een tijden. Nogal wat waarnemers trokken parallellen tussen de plunderingen en de financiële wereld: bankiers uit The City die miljoenen mensen jarenlang toxische producten aansmeerden om miljoenenbonussen te halen, zijn in hetzelfde bedje ziek als de jongeren die redeneerden: "If you can't make it, take it." Psycholoog en auteur Paul Verhaeghe van de Universiteit Gent maakte een interessante analyse van de Britse gebeurtenissen in De Standaard: "Je hoort politici en opiniemakers nu zeggen: die jongeren hebben geen waarden en normen. Maar dat is onzin. Ze hebben net dezelfde normen en waarden als de rest van de maatschappij. En daarin is status, succes en materiële rijkdom het enige wat nog telt."

Als er dan hopelijk al één positief gevolg kan komen op de toestanden van afgelopen week, dan is het dat er meer aandacht komt voor jongeren, het wereldbeeld dat we hun (misschien onbewust) meegeven en de toekomstkansen die ze hebben. Want zelfs voor wie nu een verwend leventje leidt, oogt de toekomst onzeker. En kansen, die moet je voor een deel zelf grijpen, maar voor een ander deel worden ze door een oudere generatie aangereikt - of niet. Blinde besparingen die vooral jongeren treffen, zijn niet de oplossing. De ogen sluiten voor uitwassen die de toekomst bezwaren - financiële achterpoortjes bijvoorbeeld - zijn dat evenmin.

Vorige week leek het er soms op dat de Belgische media zaten te wachten (stiekem te hopen?) op een Brussels burning. Maakte een beter uitgebouwd netwerk van straathoekwerkers (dixit criminoloog Brice De Ruyver) of een politie die sneller optreedt dan in Groot-Brittannië (dixit minister Annemie Turtelboom) het verschil? Beide allicht, én de jongeren die niet begonnen te plunderen, natuurlijk. Maar het debat over de toekomst van de Brusselse jeugd moet wel degelijk gevoerd worden. Met wat meer urgentie dan nu het geval is. En door de belangrijkste beleidslieden.