Minachting

Paul Geudens en Hendrik Vuye zijn met hun stemmenargument objectieve bondgenoten van het FDF, en van al diegenen die vinden dat de Vlaams-Brusselse ministers in de Brusselse regering maar een toontje lager moeten zingen, schrijft Anne Brumagne.

Soms lijkt het erop dat 'minachting' het centrale woord is in de Belgische geschiedenis. Indertijd - en nog niet geheel verdwenen - was er de minachting van de Brusselse bourgeoisie voor de Vlamingen. Zelfs al spraken Vlamingen vroeger zowel Nederlands als Frans, in sommige overheidsinstellingen betekende dat nog altijd dat ze een trapje lager stonden dan Nederlandsonkundige Franstaligen. Tegenwoordig laten bemiddelde Vlamingen zich niet onbetuigd. Ze gaan in de Ardennen de grote Jan uithangen, jagen!, en drijven in het plaatselijk café luidkeels de spot met de autochtonen.

De laatste tijd is de gemakzuchtige spot voor de Brusselaars. Neem nu de commentaren die te lezen waren na het afsluiten van het Brusselakkoord. Dat had inderdaad ambitieuzer mogen zijn. Maar laat ons even de ongenuanceerde praat van Paul Geudens van Gazet van Antwerpen citeren: "Ons kent ons in Brussel. Over de taalgroepen heen. Vlaamse Brusselaars zijn even hardleers en behoudsgezind als de Franstaligen. Brusselse ministers denken maar één zaak: hoe kan ik minister worden met 1000 voorkeurstemmen?" Zijn besluit: Brussel wordt alleen een goed bestuurde stad als Vlamingen en Walen een diplomatieke conferentie inrichten. "Zónder Brusselaars." Geudens vergeet gemakshalve hoeveel erger Brussel er aan toe was voor de oprichting van het Brussels Hoofdstedelijk Gewest. En heeft heimwee naar de koloniale tijd, toen de grootmachten bedisselden wie over welke regio mocht heersen. Zonder inbreng van de mensen ter plaatse, dat spreekt.

Hoogleraar Staatsrecht Hendrik Vuye dan. Die spreekt smalend over de modelstaat van de Brusselaars, en hekelt de vele beleidsniveaus. Hij vergeet dat dit ingewikkelde model ook mee door Vlaamse politici is uitgedokterd, die op zoek waren naar een manier om een complexe werkelijkheid politiek te vertalen. Vuye is verder van mening dat Vlaams-Brusselse ministers die maar 800 voorkeurstemmen hebben behaald geen recht van spreken hebben. Hier vergeet hij dat er in de Vlaamse regering verschillende ministers zitten die niet eens aan verkiezingen hadden deelgenomen toen ze hun ambt opnamen.

Maar nog veel erger is dat Geudens en Vuye met hun stemmenargument objectieve bondgenoten zijn van het FDF, en van al diegenen die vinden dat de Vlaams-Brusselse ministers in de Brusselse regering maar een toontje lager moeten zingen. En van diegenen die Brussel zo snel mogelijk hoofdstad af zouden zien. Niet meer van België, niet meer van Vlaanderen. Ben je meteen af van al die moeilijke taalevenwichten en van dat groepje hardleerse Vlaamse Brusselaars.