Op kamp

Of dat toch niet een beetje te veel op Big Brother lijkt, vraagt een collega die niet toevallig een reportage over camerabewaking aan het uitschrijven is. Elke werkdag op de middag surf ik naar de site van de jeugdbeweging, waar rond die tijd weer tientallen foto’s worden gepubliceerd van de kinderen op kamp in de duinen van Limburg. Big Mama? Allicht.

Maar een moeder is nu eenmaal ongeruster dan ze wil toegeven. En stiekem jaloers als ze al die vuile gezichten op kamp ziet terwijl ze zelf proper gewassen aan haar bureau zit. Gelukkig is het aan dat bureau rustiger en is er eindelijk tijd om de uitgebreide studie Jong in Brussel grondiger te lezen. Toen die in het voorjaar verscheen, werd vooral aandacht besteed aan het onrustwekkende antisemitisme bij jongeren met een moslimachtergrond. Maar de studie ging ook over 'dagelijkser' onderwerpen, onder andere over de participatie van Brusselse jongeren aan het verenigingsleven.

Uit eerder onderzoek was gebleken dat Vlaamse jongeren vrij massaal lid zijn van allerlei verenigingen. Bij Brusselse jongeren blijkt dat minder het geval. Echt verrassend is het niet meer dat jongeren met een allochtone achtergrond minder participeren, en allochtone moslims het minst van al. Allochtone jongeren blijven zo uitgesloten van de positieve effecten die door het verenigingsleven worden gegenereerd, zo schrijven de onderzoekers van Jong in Brussel. En dat valt te betreuren. Sportverenigingen scoren nog behoorlijk, jeugdbewegingen veel minder. Ook dát was al eerder in cijfers gegoten: jeugdbewegingen rekruteren vooral bij hoger opgeleide jongeren met hoog opgeleide ouders. En die zijn blank: Mohammed en Meryem gaan tijdens de zomervakantie niet mee naar Sparrenheem in de Kempen.

Er wordt weleens geponeerd dat die van de scouts of de chiro eens bij zichzelf te rade moeten gaan over hun 'toegankelijkheid'. Toch even vergetend dat de inzet van een jongere die naast zijn studie elke week als leider verantwoordelijkheid wil nemen voor kinderen, al gigantisch is. In Brussel zijn er jeugdbewegingen die - misschien kleinschalig - kinderen met een heel diverse achtergrond opvangen. Krijgen zij er genoeg waardering en middelen voor? Hebben ze genoeg ruimte om hun good practices aan andere groepen door te geven? Allicht zouden jeugdbewegingen ook gebaat zijn als ze betrokken worden bij de 'brede school'-aanpak die stilaan in Brussel opgeld doet, want op school is er wel die grote diversiteit.

Zolang kinderen de jeugdbeweging maar niet als een verlengstuk van de school ervaren...