Oui, Elio, oui

Oui, Elio, oui. Toen ik op 15 juni 2010 dezelfde woorden neerschreef, was het met volle goesting. Vandaag gebruik ik de frase met schroom. Heel veel schroom. En met zeer veel voorbehoud.

We zijn inmiddels elf maanden na de verkiezingen. We hebben preformateurs, koninklijk onderhandelaars, verduidelijkers, bemiddelaars, verkenners en wat al meer gehad. Als u deze krant in handen neemt, zijn de verkiezingen elf maanden en zes dagen achter de rug. En nog altijd staan we geen stap dichter bij een akkoord, laat staan bij een nieuwe regering. We staan er zelfs verder af dan vlak na de verkiezingen, toen niet weinigen - onder wie ondergetekende - geloofden in een historisch vergelijk tussen Vlaams-nationalisten en Franstalige socialisten. Ondertussen lijkt het momentum voorbij. Er zijn teksten geweest van N-VA-voorzitter Bart De Wever, van SP.A-senator Johan Vande Lanotte en CD&V-voorzitter Wouter Beke. Na Beke gaapte de leegte. En nu springt Di Rupo toch.

De PS-voorzitter moet de publieke opinie binnen de kortste keren overtuigen van zijn wil tot slagen, en dat wordt geen sinecure. Daags voor het aanvaarden van zijn opdracht stelde zijn partijgenote, minister van Sociale Zaken Laurette Onkelinx, nog voor om een regering-Leterme III te installeren. Onkelinx vindt dat de Vlamingen met de verkiezingsoverwinning van de N-VA verkeerd gestemd hebben. En dus moet er een regering gevormd worden zonder N-VA. Daar hebben de andere Vlaamse partijen geen zin in. En dus wil Onkelinx de regering-Leterme volheid van bevoegdheid geven. Na goedkeuring van het parlement, weliswaar. Dat maakt langs Vlaamse kant weinig kans. Ter herinnering: de huidige regering heeft langs Vlaamse kant geen meerderheid in de Kamer van Volksvertegenwoordigers. Het zou verbazen mochten CD&V en Open VLD meestappen in het scenario van Onkelinx.

Onkelinx' voorstel doet mij (ik geef toe, met enige zin voor overdrijving) denken aan de Agglomeratieraad, een voorloper van het Brussels Gewest. De Agglomeratieraad werd in 1971 verkozen en is opgedoekt in 1989. Er zijn welgeteld één keer verkiezingen voor de Agglomeratieraad geweest. Die raad is dus vele jaren aangebleven zonder democratische legitimering. Laat Di Rupo dus niet talmen - het is in het belang van heel het land, van Vlamingen en van Walen, en nog het meest van het Brussels Gewest, dat op een financiële injectie wacht. Ofwel hebben we voor de zomer een nieuwe regering, met of zonder N-VA, ofwel gaan we na de zomer stemmen. De missie van Di Rupo is de laatste kans. Laat hij ze niet verkwanselen.