Standpunt BDW: Beter laat dan nooit

Niet eens zo lang geleden was 'inburgering' voor de Franstaligen een perfide instrument van enggeestige Vlamingen die alleen met de eigen navel bezig waren. Vandaag voeren de Walen vrijwillige inburgering in en pleit de Brusselse minister-president voor verplichte taallesssen (Frans of Nederlands) voor niet-Europese nieuwkomers.

't Kan verkeeren, zei Bredero. Ook ten goede. Over Picqués demarche kunnen we ons alleen maar verheugen.

Zoals uit de jongste cijfers van de socioloog Jan Hertogen blijkt, krijgt Brussel heel de wereld over zich. Drie keer zoveel asielzoekers als Vlaanderen, twee keer zoveel als Wallonië. Een kleine gemeente als Sint-Joost heeft evenveel asielzoekers als het Vlaams-Brabantse Steenokkerzeel, waar een groot opvangcentrum is.

Maar er zijn niet alleen de asielzoekers, er is ook een grote migratiestroom door de gezinshereniging. Met iedere keer opnieuw zoveel mensen die geen Frans of Nederlands kennen. Langs Franstalige kant zijn de beleidsvoerders er veel te lang van uitgegaan dat nieuwkomers zouden staan springen om de taal van Voltaire of Molière te mogen leren.

Hier ter redactie hebben we de jongste jaren een beetje een hekel gekregen aan de term sociale cohesie. Het begrip werd inhoudsloos omdat politici het te pas en te onpas gebruiken. Nu rijpt het besef dat niet de toename van het Engels, maar het gebrek aan kennis van een van beide landstalen een bedreiging is voor een minimum aan integratie en sociale cohesie (en in de hoofdstad van Europa naast de beide landstalen ook het Engels). Met andere woorden: we moeten ervoor opletten dat deze stad niet dusdanig versplinterd geraakt dat we getto's krijgen waar alleen de gettobewoners de taal verstaan.

Veel meer vervreemding kunnen we niet meer hebben. Zeker niet voor de kinderen en jongeren in de meest verpauperde wijken. We kunnen blijven klagen dat de werkloosheid in Brussel torenhoog is, als kinderen en jongeren niet een landstaal (en het liefst twee) leren, dan helpt dat geklaag ons geen meter verder.

Ook in de ouderenzorg wordt taal een probleem. Dat er in Brussel een tekort is aan zorgverstrekkers die Nederlands kennen, weten we al langer dan vandaag. De toestand wordt stilaan dramatisch, met meer dan de helft van de woonzorgcentra waar geen begeleiding in het Nederlands is. De VUB voorspelt dat er in de nabije toekomst ook een tekort aan Franskundige zorgverstrekkers zal zijn. In het officieel tweetalige Brussel krijgt taal er een dimensie bij. Maak de inburgering die BON nu al in het Nederlands aanbiedt aan wie wil, verplicht en zorg voor een Franstalige tegenhanger. Zulks niet doen is geen optie.