Voltaire

Onlangs kwam ik een bevriend koppel tegen. Of ik daar ook last van had, vroegen ze. Want ze hadden in de krant toch veel zien staan over al die gaybashing. Ze hadden liever een ander antwoord gekregen denk ik. Johan De Smet over homo-zijn en gaybashing in een 'tolerante' stad als Brussel.

Wat een week zeg. In Parijs triomfeert Raf Simons bij Dior. In Zwitserland bewijzen mannen met rare brillen dat er nog Newtons en appels zijn. En in de bioscoop is er een nieuwe Spiderman. Er zijn zelfs een paar zonnestralen gespot, een zeldzamer zicht in zomers Brussel dan God of z'n partikel. Happy days! Toegegeven: de Palestijnse kwestie is nog altijd niet opgelost, maar toch. Net nu we bereid waren om ons Westers vooruitgangsdenken melancholisch maar definitief op te bergen, blijkt dat het toch klopt: it gets better.

En dan is er nog het nieuws uit Frankrijk. Het land van Voltaire en de Verlichting. De Wieg van de Mensenrechten maakt een inhaalbeweging. En 'monsieur normal' regelt het voor de abnormalen: homo's zullen kunnen trouwen en adopteren. Te laat voor Voltaire, maar beter laat dan nooit. Want o ja, Voltaire was er waarschijnlijk ook een. We hoeven het echt niet enkel te doen met Oscar Wilde en Elton John. Michelangelo was het ook trouwens. En Cole Porter. En Hans Christian Andersen. Erasmus. Richard Leeuwenhart. Zonder flikkers geen Mona Lisa, geen Winnie-the-Pooh, en geen computer. Alleen leer je dat niet op school - want de geschiedenis, meester, die is natuurlijk heteroseksueel.

Maar nu dus liberté, fraternité, en - eindelijk - égalité. Al moeten de fransozen niet te opgelucht ademhalen. Gelijkheid in wetten gieten is een belangrijke stap, maar het is maar een stap. Kijk maar naar ons. In paradijselijk België waren we er als de kippen bij qua wetgeving. En in paradijselijk België ondernemen 5 keer meer holebi-jongeren dan heterojongeren een zelfmoordpoging. Oeps.

Onlangs kwam ik een bevriend koppel tegen. Of ik daar ook last van had, vroegen ze. Want ze hadden in de krant toch veel zien staan over al die gaybashing. Ze hadden liever een ander antwoord gekregen, denk ik. Want ja, ik krijg regelmatig 'sale pédé' in mijn gezicht gesist op straat. Toegegeven, dat kan bijna elke hetero overkomen die met nieuwe schoenen op de Anspachlaan loopt - hangjongeren hebben niet echt een goeie gaydar heb ik gemerkt. Maar toch. Ik heb ook minstens al 2 keer een huurappartement door mijn neus geboord gezien omdat ik homo ben. Ik heb vrienden van wie het huis is beklad. En ik ken mensen die in elkaar geslagen zijn.

Dat was duidelijk lastige informatie waar ze niks mee aankonden. Je hoort te zeggen dat je daar ook raar van opkijkt, van al die berichten. Dat je daar zelf eigenlijk niks van merkt. En dat dat wel te maken zal hebben met flamboyant gedrag. Met uitdagende kleren dragen en tongen op straat enzo. Maar ik gedraag me 'normaal'. En dus waren mijn antwoorden lastig en raar. Raar dat een 'normale' jongen als ik in een 'tolerante' stad als Brussel problemen zou hebben.

Gelukkig was er deze week dat onderzoek van de KUL. Wij Belgen zijn steeds minder homofoob, klonk het in de kranten, maar die allochtone jongeren met hun Islam, daar zat het probleem. Handig. Wij zijn allemaal goed bezig, het zijn de anderen die problemen maken.

Is dat zo? Dan een paar vragen voor datzelfde koppel. Is 'homo' op de speelplaats van je kinderen een compliment? En nu we toch over je kinderen bezig zijn: als je zou kunnen kiezen, zou je dan liever hebben dat ze homo zijn of hetero?

Nee, dit gesprek liep anders dan ze hadden verwacht. Dat was wel duidelijk.

Liberté, egalité, fraternité. Wat lastig toch dat gelijkheid een absoluut begrip is. Dat je niet 'een beetje' gelijk kan zijn. Ofwel staat de weegschaal gelijk, ofwel niet. Een gram verschil is beter dan een ton verschil, maar gelijk is het niet.

Ik weet dat het niet hoort om te drammen. Ik mag van geluk spreken dat ik aan deze kant van de wereld ben geboren. Dankbaar dat ik niet gevangen zit of word vermoord.
Blablabla. En kijk eens hier: mijn dankbare middenvinger.

Wie wil weten hoe het moet, kan sinds deze week naar de nieuwe film Weekend. Daarin zit een absurde coming out-scène. En plots kwam het besef, daar in mijn bioscoopstoeltje. Dit is niet absurd. Dit is het absolute minimum. Minder zou niemand mogen pikken.

Krijg je een andere reactie, beste lezer, mail me dan. Dan spreken we af om wat hetero's in elkaar te gaan slaan. Da's een grapje natuurlijk. Ongeveer toch.

Om die Voltaire nog eens boven te halen : 'Un jour, tout sera bien, voilà notre espérance. Tout est bien aujourd'hui, voilà l'illusion.'