Kunstenfestival: 'Worktable' van Kate McIntosh

In de voorstelling Worktable van Kate McIntosh moet je als toeschouwer zelf aan de slag. In de ruimtes van Bozars ex-bookshop geeft de in Brussel wonende Nieuw-Zeelandse ons instructies om objecten te deconstrueren – rustig aan of met geweld. “Trashen spreekt aan.”

Van de Ravensteinstraat zien we in Bozars vitrineruimte een resem alledaagse objecten uitgestald: een theekop, een wekker, een paraplu, een porseleinen postuurke. Het is de eerste ruimte van Kate McIntosh Worktable, een voorstelling uit 2011 die al in meer dan tien landen speelde.

Als toeschouwer kies je in deze ruimte een object uit dat je gedurende de hele ‘voorstelling’ bij je zal dragen. Je doorloopt een aantal kamers: stadia waarin je instructies hoort op te volgen, geschreven op de muren of vriendelijk dwingend uitgesproken.

Hoewel McIntosh de opzet van Worktable bewust mysterieus houdt, is het goede nieuws dat het een en ander stukgeslagen mag worden. Bovendien kunnen we blijven zo lang we maar willen.

U vraagt de individuele toeschouwer onder meer om een object uit elkaar te halen op de manier dat hij/zij dat wil. Wat zijn de reactie?
McIntosh: “Erg uiteenlopend, al beleven mensen altijd een erg persoonlijke trip, wellicht omdat je de meeste tijd alleen bent. Je hebt dus veel tijd om na te denken. Mensen zijn vaak opgetogen om iets uit elkaar te halen: objecten trashen spreekt aan. Enkelen vinden het echter triest en moeilijk. Ik begrijp beiden. De reden waarom een mens een object uitkiest intrigeert me ook. Ik kan enkele bevindingen optekenen. Grootmoeders gaan steeds voor de teddybeer. Er bestaat overigens een directe link tussen uitgekozen object en het leven van de bezoeker. Zo ramde laatst een PHD-student met een haast sadistisch enthousiasme een typemachine ineen. Sommige mensen raken in een soort van extase, anderen verstillen.”

De voorstelling raakt aan een hele reeks inhoudelijke lagen. Toch gaat u niet expliciet of manifest.
McIntosh: “Een van de aanleidingen was de aardbeving in Christchurch, waarop niet veel later Fukushima volgde. Ik was op dat moment in Wellington waar er steeds een hoog risico voor aardbevingen geldt. Het was hallucinant om in de massamedia beelden te zien van een gepulveriseerde stad. We hadden dus het fascinerende gevoel dat we op elk moment geatomiseerd konden worden, dat alles wat zeker is opeens kon verdwijnen. Dat lijkt beangstigend, maar werkt ook louterend.

Onze kapitalistische consumptiecultuur met de drang om dingen haast sneller van de hand te doen dan dat we ze aanschaffen speelt mee. Worktable handelt onderhuids ook over onze arbeidscondities. Dat zijn niet de belangrijkste aandachtspunten. De voorstelling zoekt speelsheid bij volwassenen op, appelleert aan onze kinderlijke verwondering: de tijd dat we curieus ons speelgoed uit elkaar haalden om te zien wat er binnenin zat. Worktable gaat ook in op onze taxatie van objecten. Dat loopt erg uit elkaar: sommigen vinden iets hagelnieuws waardevol, anderen net iets antiek.”

Met Spin en Dries Douibi breng je in het festivalcentrum van KFDA ook ‘Quantifiction’. In dat laboratoriumproject gaan jullie in op de maatschappelijke tendens om alles in cijfers en economische termen uit te drukken.
McIntosh: “We proberen de wereld te begrijpen door statistieken. Beleidsmensen willen voor alles uitslagen en grafieken zien. Dat is in veel sociale sferen problematisch, ook binnen de kunsten. We maken een evoluerende installatie waarin niet zelden mensen aan de slag zijn. We werken aan een manifest en tonen artistieke projecten rond deze materie.”

Worktable

data: 7 > 9 & 14 > 16/5, 17 > 22.00, 10, 11, 17 & 18/5, 14 > 20.00 (toegang iedere 15 min)

tickets: €12/16

waar: Bozar