Het Brussel van mijn dromen (2): 'Netter, groener en veiliger'

In de reeks 'Het Brussel van mijn dromen' krijgen vijf politici het woord. Zij beschrijven hoe een perfect Brussel er volgens hen uitziet. Brigitte De Pauw, Brussels parlementslid en CD&V-schepen in Jette, droomt van een netter, groenere én veiligere hoofdstad.

Love it or hate it. Brussel roept tegenstrijdige gevoelens op. Echte Brusseleirs zijn apetrots op hun stad. Ze vinden het een joviale stad. Eigenlijk beschouwen ze Brussel als de enige stad van België. Zo kunnen ze in stadschauvinisme wedijveren met Antwerpenaren.

Brusselaars mogen dan gek zijn op hun stad, de pendelaars zitten meestal in het andere kamp. Elke dag begint rond drie uur in de namiddag de race van het werk naar de woonplaats in Wallonië of Vlaanderen. Pendelaars ontvluchten Brussel letterlijk en halen opgelucht adem wanneer ze in de trein langs de troosteloze achtergevels van de hoofdstad richting platteland sporen. Diegenen die zich tegen de stroom in een weg banen richting metro of tram worden meewarig aangestaard.

Ambitieuzer
Misschien hebben ze wel een punt, de pendelaars. Brussel is nu eenmaal geen mooie, ordentelijke stad als pakweg Parijs, Amsterdam of Praag. Dat zal het allicht ook nooit zijn. Dat hoeft ook niet. Het is net het bastaardkarakter dat Brussel maakt tot wat het is. Iedereen kan zich hier thuisvoelen. Er is hier geen monocultureel kader zoals in Parijs of Amsterdam. In Brussel is iedereen wel ergens een minderheid.

Toch moet Brussel ambitieuzer zijn. We mogen dan wel ons chaotische potpourrikarakter koesteren, het mag ons niet in slaap wiegen. Ons stadsgewest moet absoluut werken aan een betere leefbaarheid. Leefbaarheid bestaat uit vele aspecten. Netheid, voldoende ademruimte, een goede mobiliteit en veiligheid in de ruimste zin van het woord, vallen stuk voor stuk onder dit koepelbegrip.

Propere straten
Ons gewest moet veel properder worden. De straten, zelfs de centrale lanen, liggen er vaak beschamend vuil bij. Maar ook andere plaatsen, zoals de stationsbuurten, zouden in een ideaal Brussel kraaknet moeten zijn. Het zijn visitekaartjes van onze hoofdstad. De overheid moet hierin durven investeren. Nette stations, straten en pleinen zijn even belangrijk voor de internationale uitstraling van ons gewest als prestigieuze bouwwerken. Bovendien komt het de leefbaarheid van de Brusselaars zelf ook ten goede.

De verantwoordelijkheid van de individuele Brusselaar is mijns inziens trouwens even groot als die van de overheid.

Groene stad
Een ideale stad biedt ook altijd een stukje van zijn antipode, het platteland. Brussel is nu door de vele parken al één van de groenste hoofdsteden in Europa. We mogen hier zeker nog een stap verder in gaan en ook de straten verder 'vergroenen'. Straten met groenparkjes en bomen geven rust en een groter veiligheidsgevoel.

Goed openbaar vervoer
Een derde aspect van leefbaarheid draait rond mobiliteit. Het Brussel van mijn dromen biedt met een comfortabel, veilig, proper en stipt openbaar vervoer een volwaardig en goedkoper alternatief voor de personenwagen. Hierdoor ontstaat meer ruimte voor de zachte weggebruikers. We moeten hierbij ambitieus durven zijn en het audiovisuele effect van autoverkeer aanpakken. Zo kunnen bijkomende ondergrondse parkings voor een betere levenskwaliteit zorgen.

Daarnaast zou het fantastisch zijn om bijvoorbeeld de Anspachlaan ondersteboven te keren, waarbij het wegverkeer in de pre-metrotunnels rijdt en tram of bus op het wegdek. De Anspachlaan zou op die manier een echte verbindingslaan van onze hoofdstad worden, een laan waar ook kinderen kunnen wandelen en fietsen.

Veiligheid
Tenslotte heeft ook veiligheid, of beter gezegd het veiligheidsgevoel, een grote impact op de leefbaarheid van een stad. In het ideale Brussel heeft iedereen respect voor de ander. Hoeft niemand angst te hebben voor fysieke of verbale agressie jegens huidskleur, taal of geaardheid. Worden getto's vermeden door geen banlieues à la parisienne te creëren en een voldoende sociale mix te behouden in woonwijken. Het is immers deze gemengdheid, deze sociale mix, die mee het karakter van Brussel bepaalt. Het is de menselijke rijkdom voor ons gewest.

Deze droom lijkt sommigen misschien kinderlijk naïef. Anderen zullen duizend-en-één bezwaren opwerpen tegen een mogelijke realisatie hiervan. Eén ding staat echter vast: zonder dromen houdt de politiek er beter mee op. Zonder dromen houdt het leven op.