Alex Deforce, avonturen in Brussel: 'Een beetje als Don Quichot'

"Kennissen van vroeger zeggen me dat ik verbrusseld ben. En gelijk hebben ze. Ik kan er heel goed mee leven, Brussel en ik, het is echte liefde. Over alle dingen die ik doe, heb ik wel eens getwijfeld, maar nooit over wonen in Brussel." Alex Deforce verwisselde zowat tien jaar geleden Roeselare voor Brussel, een stad op maat van de duizendpoot die hij is. Een gesprek bij een goede Duvel (of twee).

A lex Deforce is dj. Hij tekent en schildert. Hij produceert met zijn eigen centen platen van talent dat in zijn ogen een doorbraak verdient. Hij is freelance webmaster. Hij is blogger. Hij durft zich al eens aan journalistieke escapades te bezondigen... Geen routine voor deze jongen, en Brussel bedient hem daarbij op zijn wenken.

"Ik ben ongeduldig - waarschijnlijk té ongeduldig - geworden door Brussel. Brussel kan alle kanten uit schieten, wat perfect past bij mijn persoonlijkheid. Het grappige is dat ik meteen bij mijn aankomst met mijn neus op die veelzijdigheid werd gedrukt, zonder er echt bij stil te staan. Ik zat op kot in Elsene, bezijden de Kroonlaan, de buurt van Flagey en de Europese wijk. Voor de cursussen van het Rits moest ik in De Bottelarij in Molenbeek zijn. Twee compleet verschillende werelden. En elke dag deed ik met de fiets de Kunstberg, nog een andere wereld."

"Natuurlijk spelen er hier en daar wel routines in Brussel, dat is onvermijdelijk. Maar het is veel minder het geval dan in andere steden. Een keer per maand draai ik in Amsterdam, een radioshow. Dat is een stad die leeft, maar ik heb wel de indruk dat het steeds eenzelfde leven is. Het enige wat ik er omzeggens zie veranderen, is een klerenwinkel die verdwijnt, een klerenwinkel die erbij komt. Terwijl Brussel - Brussel verandert constant. Het is ook een plek waar niet alles bij iedereen terechtkomt, als je begrijpt wat ik bedoel. Zo heb ik tijdens de zomer gedraaid op Bruksellive. Ik had een maat van mij meegenomen, een Rwandese zanger die al jaren in Brussel woont, en een hoop van zijn kompanen. Die hadden nog nooit van Bruksellive gehoord! 'Allez, een festival onder het Atomium en wij weten er niet van?!' Ik: 'Mannen toch, de affiches hangen in de hele stad.' Stel je in Parijs een muziekfestival onder de Eiffeltoren voor: niemand die het niet zou weten. In Brussel kan zoiets blijkbaar wel."

Frustratie
Nadat het aan het Rits niet was gelopen zoals hij het voor ogen had, is Deforce in Brussel blijven plakken. Uiteindelijk heeft hij ook een diploma behaald: communicatiebeheer, optie journalistiek, aan de Erasmushogeschool.

"In de journalistiek wou ik aanvankelijk ook verdergaan. Vertrekkend van mijn passie voor muziek en beeldende kunst. Maar de onderwerpen die ik aanbracht, waren blijkbaar te moeilijk, te underground. Zelfs voor De Morgen. Ik had mooi praten: als Studio Brussel het niet speelde, was het voor hen underground. Terwijl nu iemand als een James Blake hot is, of nog: Flying Lotus. Genres die vroeger in een klein tentje zaten, staan nu op de grote podia. Maar daar was ik indertijd dus vet mee."
"Om bezig te blijven en een portfolio op te bouwen ben ik zulke mensen dan voor mezelf gaan interviewen. Dikwijls samen met maten die ik meenam. Namen die later groot zijn geworden, heb ik als eerste een - zij het klein - perspodium heb gegeven op mijn site, On Point. Die geschreven interviews zijn na een tijdje geëvolueerd tot video-interviews. Het eerste video-interview was met Delta, een gast uit Amsterdam, oorspronkelijk een graffiti-artiest die overgestapt is op sculpturen en nu als Boris Tellegen terechtkan in galeries over heel de wereld. Het interview was in het Nederlands en Engels ondertiteld. Hier was er niemand die erom gaf. Maar het was wel het eerste interview met die kerel dat in het Engels was ondertiteld, en het bleek dat er - vooral in Japan - mensen op zaten te wachten. Onmiddellijk vijftigduizend views: niet enorm, maar toch... Dat was nog vóór Face­book, allemaal nog een beetje anders dan nu. Toen zat nog niet iedereen op het web; al dat internetgedoe was nog iets voor de nerds."

"Zo heb ik een paar van die gevallen gehad waarmee ik niet hoefde aan te komen bij de grote kranten of de boekskes. José James bijvoorbeeld. Maar vanaf het moment dat hij met Jef Neve aan de slag ging, was hij ineens wél goed genoeg voor diezelfde boekskes. Nu wil ik dat weer meer en meer beginnen doen, die journalistiek. Wel met anderen samen, omdat ik ondertussen zelf te weinig tijd heb om alles van a tot z te doen."

Nu bijna drie jaar geleden zette Deforce ook een platenlabel op. "Een beetje vanuit de frustratie dat veel potentieel links bleef liggen, mensen die echt kwaliteit brachten zonder de aandacht te krijgen die ze verdienden. Ondertussen zitten we al aan de achtste plaat. Artiesten als Delvis, of JtotheC, die enkele weken geleden nog in de AB Club heeft opgetreden. Het is vrij moeilijk om uit de kosten te geraken, maar ondertussen hebben wel enkele van die platen de andere kant van de Oceaan bereikt, en dat heeft dan weer mijn activiteiten als dj vooruitgeholpen."

"Ik ben een dj met een uitgesproken liefde voor vinyl, die begonnen is met het kapot scratchen van de platen van mijn oom. Ik was vijftien, en ik snapte er toen nog niets van. Maar het moest. Een fascinatie. Een zwarte schijf, je legt er een naald op en er komt muziek uit! Met de jaren is het uit de hand gelopen."

"Ik ken mensen die in de new beat zaten en die iedere week vijftienduizend platen verkochten. Ik begin bij vijftig. Die mensen zeggen trouwens dat ik zot ben. Noem het een uit de hand gelopen hobby, een beetje de Don Quichot in mij die bovenkomt. Maar ik ga niet klagen, het loopt goed en een plaat is uiteindelijk voor de artiest én voor mij een visitekaartje."

Tussendoor vindt Deforce ook nog de tijd om te tekenen en te schilderen, vooral figuratief. "Dat is waarschijnlijk mijn grootste passie. Maar ontspanning is het niet. Het proces is niet genieten, het is pure stress. Pas nadien, als het af is, komt de voldoening."

"Ik ben bijna volledig autodidact: de basis heb ik meegekregen in de plaatselijke jeugdacademie als kind en tiener, maar vervolgens heb ik mijn weg gezocht. Ik heb nu sinds een halfjaar een klein atelier in een sous-sol. Gratis ter beschikking gesteld door een maat. Dat heeft alles wel veranderd: daarvoor was mijn slaapkamer mijn werkdomein, een veeleer claustrofobische situatie."

"Eigenlijk ben ik nog aan het zoeken. Ik doe alles verkeerd wat ik verkeerd kan doen, maar ik kan het niet helpen, het is sterker dan mezelf. In mijn agenda staat nu een kleine tentoonstelling in de Bonnefooi, het café in de Steenstraat tegenover het AB Café. Ik heb dat vorig jaar ook gedaan: daar gewoon dingen opgehangen die ik in de voorbije twee jaar had gemaakt. Deze keer zal het de inspiratie van het moment zijn. De expositie heet Week 52: alles - een tiental werken - wordt gemaakt in de laatste week van het jaar (ondertussen is dat gebeurd: de vernissage is vandaag, red.). De inspiratie zal waarschijnlijk uit fotoboeken komen die ik her en der heb liggen. Die fotoboeken kopen is waarschijnlijk de enige echte pure ontspanning die ik heb. Ik koop ze in de tweedehandswinkels van de Zuidstraat en de Lemonnierlaan. Het wordt stressen, ik weet nog niet hoe het gaat uitdraaien. Ik heb het mezelf een beetje aangedaan, maar ik wil nu eenmaal per se één keer per jaar tentoonstellen."

"En waar beter dan in de Bonnefooi? Dj's, live bands, expo's, het café met wellicht de ruimste openingsuren van heel Brussel. Ik heb er onlangs nog gedraaid met een maat, van tien uur 's avonds tot halfnegen in de ochtend. Dan zie je heel Brussel passeren. Van de mensen die zijn komen kerstshoppen, de mensen die van een concert van de AB komen, de mensen die van een ander café komen dat ondertussen gesloten is, personeel van andere bars dat komt afzakken na de uren en, uiteindelijk, de 'halve zotten'. De max. Pure rock-'n-roll!"


Week 52, van 3 tot en met 31 januari in de Bonnefooi, Steenstraat 8, 1000 Brussel (www.alexdeforce.tumblr.com)

www.on-point.be