Anita Biondo, adjunct-directeur bij de politie: 'Niets is perfect'

Zeggen dat Anita Biondo onconventioneel in het leven staat is een understatement. Ze heeft ze het juk van een niet-bevoordeelde jeugd van zich afgeschud, Wallonië op eigen houtje verlaten om in Brussel te komen studeren. Nu is ze als hoofdinspecteur bij het politiekorps van Ukkel-Oudergem-Watermaal-Bosvoorde verantwoordelijk voor de nabijheidspolitie van Ukkel. En samen met haar ex-vriendin is ze de moeder van een schattige tweeling. Alexa en Adrian. Il faut le faire.

I l faut le faire, en dat voor iemand die lang van zichzelf heeft gedacht dat ze eigenlijk niet zoveel voorstelt. Het tegengestelde is bij dezen bewezen.

“Ik ben opgegroeid in Marcinelle., dat helaas door ene Dutroux op de wereldkaart is gezet. Mijn moeder was de dochter van Italiaanse immigranten. Mijn vader een Siciliaan, die hier midden de jaren 1970 zijn geluk is komen beproeven. Marcinelle ervoer ik als een verstikkende omgeving. Ik kon er niet snel genoeg weg.”

“Op veel steun moest ik niet rekenen toen ik op mijn zenventiende eindelijk mijn boeltje pakte. Mijn studies heb ik bekostigd door jobjes links en rechts. Dat was allerminst gemakkelijk, toch voelde ik me hier als herboren. De openheid van Brussel, het kosmopolitische: het was een verademing. Bovendien is de anonimiteit van de grootstad aangenaam voor iemand die voor het eigen geslacht valt. Een compleet nieuwe start. Nog geen moment heb ik de behoefte gevoeld om Brussel achter mij te laten.”

Anita studeerde eerst de eerste en tweede kandidatuur Psychologie, vervolgens Criminologie aan de ULB. “Toen ik nog klein was, wilde ik advocaat worden. Dat idee werd me uit het hoofd gepraat door een leerkracht toen ik twaalf, dertien was. Omdat ik een meisje was, vanwege mijn sociale afkomst. Van toen af aan ben ik me beginnen te interesseren voor politiewerk en alles wat ermee te maken heeft. Het heeft zijn vruchten afgeworpen.”

“De keuze voor de ULB was voor mij een evidentie. Het is de enige Franstalige universiteit in België met een opleiding in de criminologie. Dat ik eerst heb geopteerd voor twee jaar psychologie, had te maken met het feit dat ik wilde begrijpen hoe het menselijk brein functioneert. Wat een misdadiger drijft. Aanvankelijk wilde ik die studies psychologie ook afmaken om daarna aan criminologie te beginnen. Maar dat zou zeven jaren studeren betekend hebben, wat ik toch een beetje veel vond.”

Alexa en Adrian
“Het is de liefde die me naar Schaarbeek heeft gedreven. Mijn toenmalige vriendin, een architecte van Colombiaanse afkomst, woonde er. De keuze was snel gemaakt. Het was een opwindende, mooie periode. Aan de zijde van Inès de bouw van ons nest, het eerste passiefhuis van Brussel mogen meemaken, prachtig was het. Onze relatie heeft helaas geen stand gehouden, maar Inès heeft me toegestaan te voelen wat het is om moeder te zijn, van een tweeling: een jongen en een meisje. Alexa en Adrian.”

“Volgende maand worden ze er vier. Het is Ines die ze op wereld heeft gezet, na een in-vitrofertilisatie met het zaad van een anonieme donor. Een mooi avontuur, mede door het gunstige klimaat in België voor mensen van dezelfde sekse die ouder willen worden. Even hebben we er ook aan gedacht om een vaderfiguur in hun leven te brengen. Maar daar zijn we van afgestapt. Twee ouderfiguren is al ingewikkeld genoeg. Voor de ouders en voor de kinderen. Het is en blijft een evenwichtsoefening.”

Dat het een tweeling zou worden: de dag dat ze het ontdekt heeft zal Anita nooit vergeten. “We waren anderhalve maand ver in de zwangerschap toen er zich problemen aandienden. Toch geen miskraam? Nul, dacht ik bij het betreden van het dokterskabinet. Toen we buitenkwamen wist ik met mijn vreugde geen blijf: we zouden niet één, maar twee kinderen krijgen!”

“Ze zijn van dag één al samen geweest en zijn het nog steeds. De band tussen Alexa en Adrian is werkelijk pure magie. 24 op 24 zijn ze samen. Elk hun eigen bed? Vergeet het. Ze kunnen gewoonweg niet zonder elkaar. Natuurlijk vallen er al eens woorden, maar de manier waarop ze elkaar beschermen, is om tranen in de ogen van te krijgen. Ook de wijze waarop ze met elkaar praten, de eigen betekenis die ze aan sommige taaltermen geven, is werkelijk hartverwarmend om te zien.”

De magie van de nacht
Hoofdinspecteur Biondo ‘bemant’ mee het kantoor Marlow van de politiezone Ukkel-Oudergem-Watermaal-Bosvoorde. Een van de zes politiezones, waarrond de voorbije jaren toch heel wat te doen is geweest.

“Elke politiezone wordt verondersteld dezelfde dienstverlening aan te bieden. Maar dat is een utopie. De dienst wordt eigenlijk bepaald door de aard van de gemeente zelf. En zoals u zelf ook wel weet, is de ene Brusselse gemeente niet de andere. Het zijn allemaal verschillende werelden met hun eigen wetmatigheden, eigen noden, eigen problemen.”

“Het adequaat functioneren van een korps hangt ook niet alleen af van een goede opleiding, maar eveneens van de steun van hogerop en ons korps heeft daarover allerminst te klagen. Ik vind het bovendien een zeer aangename zone, omdat ongeveer alle lagen van de bevolking hier vertegenwoordigd zijn. Van superrijk tot minder gegoed. Het is niet de heetste zone van Brussel, maar zo kalm als velen willen denken is ze nu ook weer niet.”

“En ja, ik weet dat er al eens commentaar wordt geleverd op de werking van de verschillende politiezones, maar door de bank genomen functioneert het systeem volgens mijn bescheiden mening toch naar behoren. Daarbij, perfectie is nu eenmaal iets dat niet bestaat in het leven. Wat ook goed is. Een beetje zoals Brussel, ja: leven in een perfecte stad zou maar een saaie boel zijn. Het zou ook betekenen dat ik geen werk zou hebben. En de roep om één enkele politiezone is een roep naar iets dat onmogelijk kan door de aard van het beestje Brussel.”

“Ik wilde niet alleen mijn studies verzilveren bij de Brusselse politie, ik zocht ook een korps dat zelfstandig werken aanmoedigde. En dat heb ik hier gevonden. Na mijn zes maanden stage, wist ik dat ik juist had gekozen. Het ongemak van het moeizame woon-werkverkeer neem ik er graag bij. Zeker omdat mijn kinderen daar in Schaarbeek zijn.”

“Ik heb ook het geluk gehad dat ik tot het korps ben toegetreden in de periode van de hervorming van de ordediensten, die onder meer binnen het korps een grotere openheid met zich heeft gebracht. Ook voor de bevolking is dat een goede zaak gebleken, omdat mannen en vrouwen hun eigen benadering van problemen hebben. Een combinatie die tot een betere dienstverlening leidt.”

Maar je moet ook op je strepen durven te staan. Tonen dat je als vrouw je mannetje kan staan in een mannenwereld. Dat heeft Anita Biondo vanaf dag één gedaan. “Tien jaar lang heb ik deel uitgemaakt van het interventieteam. Waarbij ik vooral genoot van het nachtwerk. ’s Nachts patrouilleren heeft iets fascinerends. Alles is anders dan overdag. De stad, de mensen die zich in de stad bewegen. De nacht heeft ook iets kalms. Alles gaat trager, of juist sneller. Terwijl er toch een zekere dreiging van uitgaat. Natuurlijk dat het gevaar erbij hoort, maar telkens wanneer een penibele situatie zich aandiende, heb ik mij er uit weten te redden. Niet met geweld, wel met de diplomatie van het woord. Nu ben ik sedert twee jaar aan een nieuw hoofdstuk begonnen. Dat van hoofdinspecteur, in die hoedanigheid leid ik sedert één jaar de dienst nabijheidspolitie Ukkel. Boeiend, maar vooral bureauwerk. Zeggen dat ik de straat niet mis, zou de waarheid geweld aandoen.”