Brusselaars voor onafhankelijkheid: ‘De Franstalige natie bestaat niet’

Brusselaars zijn steeds vaker van buitenlandse afkomst en hebben daardoor geen vanzelfsprekende band meer met Vlaanderen en Wallonië. Zo duidt politiek verslaggeefster Véronique Lamquin de peiling waaruit bleek dat bijna driekwart van de Brusselaars kiest voor een onafhankelijk gewest als België splitst.

In een opiniestuk op deredactie.be gaat Lamquin verder in op de resultaten van een peiling die onder andere haar krant Le Soir op poten zette. Daaruit blijkt dat in geval van een splitsing van België 68 procent van de Brusselaars kiest voor een onafhankelijk gewest.

"In Franstalig België vertrekt men nog altijd vanuit het standpunt dat het lot van Wallonië en Brussel aan elkaar gebonden is", zegt Lamquin. "Dat lijkt echter niet zo evident, bij de Brusselaars."

Als oorzaak van het resultaat van de peiling ziet Lamquin het steeds groeiende deel van de Brusselse bevolking dat van buitenlandse afkomst is. "Of ze nu uit Frankrijk, Polen of Marokko komen, die mensen hebben geen evidente band met Wallonië noch Vlaanderen", zegt de journaliste. "Ze ontwikkelen bij ons een multiculturele identiteit die sterk Brussels getint is."

'Reactie op co-beheer'
De Brusselse identiteit krijgt volgens Lamquin ook een boost door de houding van sommigen in Vlaanderen. "Zeker door diegenen die Brussel onder de voogdij van Vlaanderen en Wallonië willen plaatsen", klinkt het.

Brussel heeft lang gestreefd naar een rol als volwaardig gewest. Door de zesde staatshervorming komt dat weer een stapje dichterbij. "Met die evolutie vallen de aanvallen op het statuut van Brussel steeds meer in slechte aarde", zegt Lamquin. "Als Geert Bourgeois (N-VA) weer het co-beheer op tafel legt, reageren de Brusselaars resoluut: dit kan toch niet! Elke dreiging versterkt de Brusselse identiteit."

'Franstalige natie is een politieke constructie'
De koele houding van de Brusselaar ten opzichte van Wallonië verklaart Lamquin door een gebrek aan een politiek project voor de Franstalige gemeenschap. "De Franstalige natie is eerder een politieke constructie dan een realiteit op het terrein", zegt ze. "De Franstalige gemeenschap bestaat al 40 jaar, maar de Franstalige boegbeelden zijn er in die tijd niet in geslaagd haar een sterk project, een duidelijke structuur, laat staan een vaste naam te geven."

Het ontbreekt de Franstaligen ook aan een concrete invulling van post-België. "Elke keer men over een splitsing begint, roepen prominente figuren in het zuiden van het land om een Franstalige staat, of een natie Wallonië-Brussel", zegt Lamquin. "Vraag ze niet hoe dat concreet zou kunnen werken of wat er met de Nederlandstalige Brusselaars moet gebeuren."