Brusselse eindpunten: Terminus Marius Renard

Op de eerste echt warme dag in lange tijd springen we op tram 81 en laten we ons meevoeren naar de eindhalte Marius Renard, genoemd naar de burgemeester die van 1938 tot 1946 de plak zwaaide in Anderlecht. We stappen op aan het Flageyplein en meanderen door de straten van Elsene, Sint-Gillis, Vorst en Anderlecht, tot we aan de rand van de stad arriveren - tram 81 zet je netjes af aan de oprit naar de Ring. Gelukkig is de autostrade en haar kabaal niet het enige dat hier te ervaren valt.

Anderlecht heeft twee gezichten. Het een is stedelijk, dichtbevolkt, chaotisch, uit beton en baksteen opgetrokken. Het ander is landelijk, weids, idyllisch en groen. Als je aan de halte Marius Renard de Ringbrug ondersteekt, stap je halsoverkop een andere wereld binnen. Hier fladderen dartele vlinders, kwaken de ganzen en blaten de schapen dat het een lieve lust is.

Gewoon onder de Ring door dus, dan rechtsaf aan het rondpunt Marius Renard en wat verder de eerste straat links in. Als je daar naar beneden stapt, kom je aan bij het park van Pede met zijn twee vijvers. Om deftig wakker te worden, nestelen we ons op een terrasje in de vroege zomerzon en zien we tot onze voldoening dat de jongerenploegen van RSCA ook al uit de veren zijn. Voor ons ligt de grote plas aanlokkelijk te blinken en we krijgen zin om een duik te nemen, maar de ober herinnert ons plots aan onze opdracht.

Het park van Pede
De Neerpedebeek (of Pede) ontspringt in Sint-Martens-Lennik, komt Anderlecht binnen via Vlazendaal, stroomt onder de Brusselse Ring door en langs een aantal vijvers om uiteindelijk overdekt in de Zenne uit te monden. Ter hoogte van het park oogt de beek alvast niet bijster indrukwekkend. Het park en zijn vijvers, daarentegen, zijn een heerlijke omgeving om tot rust te komen, op een steenworp van de stad. En dat vinden ook de watervogels: waterhoenen, wilde eenden, talingen, Nijlganzen, ze zijn allemaal hoorbaar present. De grote vijver werd bijna dertig jaar geleden aangelegd om overstromingen van de Pede op te vangen. Het door de beek aangevoerde slib heeft enerzijds gezorgd voor een geleidelijke dichtslibbing van de vijver, maar anderzijds heeft de plas zo ook een rijkere vegetatie ontwikkeld en vindt een heel scala aan rietsoorten hier een plek.

De Luizenmolen
Volg de Neerpedestraat, die de vijver langs rechts omgordt, en neem bij de splitsing rechts de Schemerdaelstraat. Sla na een meter of honderd links de Vlinderstraat in: deze weg loopt dood voor auto's, maar te voet of per fiets kan je er perfect door. Aan het kruispunt waar dit pad op uitgeeft, neem je de straat links tegenover je en volg je de pijl naar de Luizenmolen. Na een meter of honderdvijftig doemt dit indrukwekkende bouwwerk voor je op.

De oorspronkelijke molen werd gebouwd in 1864 en kende enkele eigenaarwissels, tot hij in 1928 in onbruik raakte en in 1939 verkocht werd aan de gemeente Anderlecht, die ervoor zou zorgen dat het intussen historisch geworden bouwwerk geherwaardeerd zou worden. Maar door het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog raakte dat voornemen, net als de Luizenmolen, in verval. Ondanks het oorlogsgewoel werd de molen in 1942 toch geklasseerd voor bescherming, maar allerlei moeilijkheden maakten dat hij in 1954 weer werd gedeklasseerd. In 1955 kreeg de molen, die zijn wieken kwijt was en op instorten stond, de genadeslag en werd hij met de grond gelijk gemaakt.

Maar veertig jaar later waren er nog altijd mensen die de molen niet vergeten waren en hem graag nieuw leven wilden inblazen. Eric Tomas, nu voorzitter van het Brussels parlement, en anderen vormden de vzw Luizenmolen Anderlecht, en zij waren het die in 1999 de nieuwe molen inhuldigden, een vrijwel identieke reconstructie van het oude ontwerp. Sinds dat jaar vinden er elk jaar in juni de molenfeesten plaats.

Ketelwijk
Van aan de molen dalen we weer af naar Neerpede om een kijkje te gaan nemen in de Ketelwijk. De bucolische omgeving mag er dan weinig over prijsgeven, het is niet al rozengeur en maneschijn in dit charmante gehucht. Zoals je misschien al weet wordt de Ketelwijk bedreigd door een megalomaan en ondoordacht bouwproject, waartegen de vzw Neerpede Blijft! duchtig protesteert. De Ketelwijk is net als de rest van Neerpede een landelijk gebied met een rijke fauna en flora, en dat willen de bewoners graag zo houden. Er zijn in de verste verte echter nog geen graafmachines te bekennen, want het betwiste deel van het project wordt sinds kort dan toch herbekeken. Voor een gedetailleerde stand van zaken, zie andere artikels op Brusselnieuws.be.

We willen via een alternatieve weg terugkeren naar Marius Renard, maar we lopen reddeloos verloren, eerst in het grote golfterrein aan het park van Pede - de balletjes zoeven als indianenpijlen rond onze oren - en dan in het industriepark dat aan het Erasmusziekenhuis grenst. We zijn al een hele dag onderweg en beginnen nu wel erg hard te zweten. Onze voeten doen pijn, de zon schijnt meedogenloos en onze watervoorraad hebben we er helemaal doorgejaagd. Net als we denken dat we nooit meer uit deze jungle weg zullen geraken, doemt rechts van ons de reusachtige metrohalte Erasmus op. Nog nooit wisten we de verstedelijking zo te appreciëren als aan het einde van deze in- en toch ontspannende terminuswandeling.

Grotere kaart weergeven