Carl De Moncharline brengt schwung in de stad

Dit een saaie stad? Niet volgens Carl De Rijck, alias Carl de Moncharline, die op geregelde tijdstippen volk op de been brengt: feestje hier, parade daar, concertje ginder. "Ik heb enkele vrienden vroeg zien sterven. Sindsdien weet ik dat je maar beter van het leven geniet." Pluk de dag met Carl de Moncharline, bedenker van - onder véél meer - de Balloon Day Parade van afgelopen zaterdag.

Afgelopen zondag lokte de Balloon Day Parade enkele tienduizenden bezoekers. De man achter deze eerste Brusselse ballonnenparade is Carl de Moncharline (jaargang 1968). Goede marketing of niet, als het over feesten in de stad gaat, is Carl de Moncharline er als organisator vaak bij: Truc Troc, het 1 meifeest, Fête des Voisins/Dag van de Buren, de wekelijkse Roller Parade of zijn laatste worp: een nieuw restaurant in Ter Kamerenbos.

Volgens een Brits 'onderzoek' is Brussel de saaiste stad van Europa. Niet zo volgens De Moncharline. Hij timmert met veel ijver aan een stad waar gefeest kan worden. "Laat me even de historische context situeren," zegt De Moncharline, "en terugkeren naar de tijd van burgemeester François-Xavier de Donnea. Wie toen een feest wou organiseren, kreeg nul op het rekest. De terrassen aan Sint-Goriks? Die moesten om tien uur 's avonds dicht. De nieuwe meerderheid (met burgemeester Freddy Thielemans, SVG) zag dat anders. Thielemans wou Brussel 'upgraden'. Sinsdien is er Winterpret bijgekomen, Brussel Bad - stuk voor stuk evenementen die veel succes kennen. Dat werkt aanstekelijk: ook anderen hebben ontdekt dat feesten best leuk kan zijn."

Critici zeggen weleens dat De Moncharline zijn ideeën in andere steden gaat plukken, in New York of in Parijs, dat er weinig Brussels is aan wat hij organiseert. Die kritiek laat hem steenkoud. "Ach, iedereen haalt wel ergens de mosterd vandaan. Brussel pionierde als stripstad, nu zijn er andere. En in België is de house ontstaan: dat werd een exportproduct. Zelfs Brussel Bad, een idee dat overgewaaid lijkt uit Parijs, is Belgisch. In de jaren 1970 is er nog een Brussel-strand geweest. Ik ben er geweest toen ik klein was."

Carl de Moncharline draait al een tijdje mee in Brussel. In de jaren 1990 bracht hij dance uit Parijs naar Brussel. Hij was artistiek directeur in de Mirano, werkte in de Fuse en hield tot zo'n zeven jaar geleden de bekende danstent Who's Who's Land open. Na een juridisch steekspel met een projectontwikkelaar moest hij de discotheek sluiten. Deze week opent daar Espace Magh, het Maghrebijns cultureel centrum van de Stad Brussel.

De Moncharline vindt het nog altijd jammer dat Who's Who's Land dicht moest. "We brachten r&b voor het populair werd en hebben onder meer Beyon­ce naar Brussel gehaald. Wat ik vooral storend vind, is dat vastgoedbonzen ons hebben weggejaagd. Het belang van een kleine groep woog zwaarder door dan dat van een grote groep die wil feesten. En de geschiedenis herhaalt zich. Kijk maar naar Thurn & Taxis: een uitgelezen plek om te feesten, zonder overlast. En zie: Couleur Café moet wijken voor een groot vastgoedproject. In Brussel hebben de zakenlui het voor het zeggen."

Naamsverandering
Carl de Moncharline heeft een politiek verleden. Hij stond in 2000 op de PS-lijst voor de Stad Brussel. Dat was, volgens sommigen, niet van eigenbelang gespeend. "Nu ben ik niet meer politiek actief." Er was bij die verkiezingen van 2000 ook veel over zijn naam te doen. Carl de Moncharline heette bij zijn geboorte Carl De Rijck ("een domme naam"). Het pseudoniem is een eerbetoon aan zijn ouders: de Vlaamse beeldhouwer Mon De Rijck en Charline Mahy. Als Carl de Moncharline prijkte hij op de verkiezingslijsten. Dat kon volgens sommigen alleen omdat hij goede contacten onderhield met het stadsbestuur. "Maar dat klopt niet. Al op mijn achttiende liet ik me De Moncharline noemen. En ik heb die naam al veel vroeger dan die verkiezingen geofficialiseerd, om adminis­tratieve redenen."

De Moncharline woont in Vlaanderen, heeft een Nederlandstalige vader, maar bekent zelf geen Nederlands te spreken. Hij heeft naar eigen zeggen weinig taalgevoel, "en mijn vader heeft het ons niet willen leren om een erg domme reden: hij wou mijn moeder de duvel aandoen nadat ze hem had verlaten."