Column Freddi Smekens: Te puut

In mijn prille schooltijd heb ik nog geleerd dat een paard geen poten, maar benen heeft. Of die wijsheid opgaat, zou ik niet kunnen zeggen. Da moot dus nog neki noegegoen weudde, en ik zal niet nalaten dat in een nabije of verre toekomst ook te doen. Feit is wel dat de modale Brusselaar het van uure en puute moet hebben. Dat hem dikwaails van zaain uure mokt, weite we al lang. En we stellen ook vast dat hij of zij er hier ni op zeet vè van taaid tot taaid e stukske te puut af te legge. Bij mij is dat al sinds mijn jeugd het geval. Natuurlijk maak ik ook graag gebruik van de diensten die ons openbaar vervoer te bieden heeft, maar wanneer het enigszins kan en zeker als weer en wind het toelaten, geef ik er de voorkeur aan om de afstand van A naar B te puut af te leggen.

Wat dat openbaar vervoer betreft, wou ik nog even opmerken dat ik de tijd nog heb gekend dat de trolleybus reed, e saut tram op banne mè twie fleche er op. Dat was lang voor de komst van de metro. Wat ik ook nog weet, is dat diezelfde trolley voorbij het Luxemburgstation reed. Wat de metro betreft, heb ik ervoor gezorgd dat ik de eerste passagier was die in het station Herrmann-Debroux uitstapte. Dat was tijdens de plechtige opening van diezelfde eindhalte. IJdelheid, waarde lezer...

Maar bij dat alles blijf ik erbij dat te puut goen nog de beste maneer es vè 'n stad in het algemien, en Brussel surtout, te liere kenne. Natuurlijk gaat er niets boven e wandelingske in de vrije natuur. Maar wie de charmes en de geheimenissen van onze en van andere steden wil beleven en ontdekken, raad ik toch aan om er zoveel mogelijk te puut op uit te trekken. Voor sommige stadsgenoten zal dat laatste misschien gemakkelijker gezegd dan gedaan zijn, maar voor de overigen loont een fikse stadswandeling op tijd en stond zeker de moeite.

Natuurlijk is bij alles wat voorafging, ook ne velo zeker niet uit den boze. Maar te puut zal, althans volgens mijn ervaring, heel wat meer opleveren op onze ontdekkingstocht doorheen de stad. Temeer daar men in dat geval niet verplicht is om naar een parkeerplaats uit te kijken, wat ons ook alweer een hele boel tijd doet uitsparen. Auver da leste kan nateurlaaik gediskuteid weudde, mo lot er ons gerust van ooitgoen da oek in da geval probeire niks kost.

De lezer zal ondertussen wel gemerkt hebben dat ik met ongebreideld enthousiasme 'n lans breik vè de vootganger. Het feit dat ik er sinds al die jaren zelf een ben, zal daar zeker niet vreemd aan zijn. En het mag hierbij gerust ook worden gezegd dat ik mij te puut zelden of nooit vlugger verplaats dan de door mezelf opgelegde vaaif kilomeiter per eur, hoe gezond ik joggen of lopen ook beschouw.

Daarnet hadden we het over de natuur. Welnu, wie af en toe te puut de stad verkent, zal ongetwijfeld het aangename contrast met de natuur weten te appreciëren. En ik merk daarbij tevens op dat een stad als de onze op het gebied van groen zeker niet voor andere grootsteden hoeft onder te doen. Dat dat laatste ook nog mooi rijmt, is voor een dichter uiteraard lekker meegenomen.

Enfin, laat te puut of ni te puut gerust the question zijn en dat ook blijven. Ik wil er ook op wijzen dat te puut van de drukte die onze stad met zich meebrengt, naar de kalmte en sereniteit van bijvoorbeeld ons Zoniënwoud, in feite maar een kleine stap is. Wat dat betreft mogen wij ons hier als wandelaar en voetganger gelukkig prijzen. Het is mij trouwens altijd een genoegen geweest om de bezoeker aan Brussel daarop keer op keer weer attent te maken. 'n Betche chauvinisme lijkt me hier wel gepast.

Ziezo, waarde lezer, mij rest nog te hopen dat ik voor te puut goen ni te veul reclam hem gemokt. En mocht dat toch het geval zijn, dan zou ik het bij ons aloude gezegde houden: baat het niet, het zal ook niet schaden. In elk geval blijf ik ervan overtuigd dat het merendeel van mijn stadsgenoten zo niet verwoede, dan toch enthousiaste wandelaars zijn en dat ook zullen blijven. Mogen zij op dat gebied een stichtend voorbeeld zijn voor alle stedelingen, waar ook ter wereld.