27.500 gefietste kilometers en een karrenvracht fantastische verhalen: dat is het resultaat van de wereldreis die Quentin Jossen (28), Mélik Khiari (29) en Yvan Paquot (28) het afgelopen jaar hebben afgewerkt. Ze zamelden duizenden euro’s in voor het Nationaal Centrum voor Ontwikkelingssamenwerking en ontdekten hoe gastvrij de mens wel kan zijn.
Drie Brusselaars fietsen wereld rond met Bike to Meet You
“Neen, wij zijn geen echte fietsfanaten,” vertelt Yvan enigszins verrassend. “Natuurlijk zijn we wel sportief, maar het fietsen op zich was geen doel. De eerste dagen waren dus zeer zwaar, omdat onze lichamen zich moesten aanpassen. We gebruikten de fiets als middel om ons te verplaatsen en om plaatsen te ontdekken waar we anders nooit zouden komen. Als je in een Afrikaans dorp toekomt met een jeep, zou de ontvangst en het contact heel anders zijn, denk ik.”
Het idee om met een tweewieler de wereld te verkennen ontstond tien jaar geleden. Met enige vertraging – er moest ook even gewerkt worden om geld bij elkaar te sparen – werd in oktober 2012 besloten: volgend jaar vertrekken we! De drie vrienden maakten meteen een planning op, maar gingen daarin niet te specifiek te werk.
“We hadden een plan, maar onderweg vroegen we aan de mensen die we leerden kennen welke route ze aanraadden. We probeerden de grote wegen enigszins te mijden om nieuwe plekken te ontdekken. Behalve in Afrika, daar lagen zelfs de grote wegen er niet zo goed bij (lacht).”
“Na ongeveer honderd kilometer fietsen en voor de zon onder ging, klopten we elke dag bij mensen aan voor een logeerplek. Dat was altijd toevallig, niets was vastgelegd. De eerste dagen reden we door Frankrijk en Spanje, en daar was het soms toch even zoeken voor iemand ons binnen liet. Soms moesten we aandringen, maar uiteindelijk kwamen de mensen wel los. We hebben overal fantastische mensen ontmoet.”
Het gemak waarmee de mensen hun deuren openstelden, groeide naarmate de Brusselaars zuidwaarts trokken. In Afrika beleefden ze fantastische avonturen, al was de cultuurschok er het grootst. “Het is ongelooflijk hoe meer traditionele maar ook armere volkeren je ontvangen,” aldus Quentin. “We kwamen in Ivoorkust bijvoorbeeld in een dorpje van een achttal hutten aan, bij mensen die zeer arm zijn en geen drinkwater hebben. Zij zagen ons uit het niets toekomen, maar iedereen verzamelde zich meteen rond ons om een gesprek aan te gaan. Speciaal voor ons hebben zij een haan geslacht, en je moet weten dat zij maar om de twee à drie weken vlees kunnen eten. Dat was ongelooflijk. Tegen het einde van de avond waren wij geen ‘attractie’ meer, maar een van hen.”
Maanvlakte
“Het was in Afrika altijd speciaal om de dorpshoofden te ontmoeten. Je moet een heel protocol volgen. Dat waren bijvoorbeeld standaardzinnen waarin je informeerde naar de gezondheid van de familie, de dieren, enzovoort. Elke keer een belevenis.”
Het was na de overgang van Ivoorkust naar Ghana dat een van de mooiste plekken van de reis in beeld kwam. In een gebied waar amper toerisme is en het ene dorpje na het andere volledig afhankelijk is van visvangst, kwamen ze aan dat ene strand terecht. “Wit zand, prachtige golven, hoge kokosbomen: prachtig,” zegt Mélik. “Als je dan in Zuid-Amerika toekomt en de mensen er hoort spreken over hun fantastische stranden, dan moet je dat toch even tegenspreken. Al ontdekten we de mooiste plek wel in Bolivia. We reden op een hoogte van vier- à vijfduizend meter, op iets dat op een maanvlakte leek: op de grond alleen zand en stenen, en rondom ons vulkanen en geisers. Het is een van de droogste gebieden ter wereld, dus dorpjes zijn er amper. Alleen hier en daar alpaca’s en lama’s. De kleuren waren er fantastisch, aan de lucht was er geen wolkje. Een adembenemende plek!”
Konden de Brusselaars tot dan toe hun streng trekken met Frans, Engels en Spaans; dan werd dat in Azië veel moeilijker. Maar ze waren goed voorbereid. Ze hadden woordenboekjes bij en leerden steeds veertig à vijftig woorden waarmee ze zich verstaanbaar konden maken. “De gesprekken verliepen in het begin soms stroef, maar de mensen zagen dat we moeite deden en openden zich dan aan ons. Dat was overal zo, ook in Frankrijk bijvoorbeeld. Alleen moesten we daar wat meer moeite doen.”
“Zelfs als we moe waren, deden we de inspanning om naar de mensen toe te gaan. Want we wilden echt genieten van hun verhalen. We bleven bij hen tot ze gingen slapen en trokken dan naar onze slaapplek om nog wat te stretchen en onze dagboeken in te vullen. Dat was bij momenten wel zwaar. Na onze reis door Afrika, toen we 3,5 maanden ver waren, dachten we: zijn we nog maar zo ver? (lacht).”
Malaria
De wereldreis verliep uiteindelijk zonder al te veel problemen. Ze hadden wel eens wat last van hun knieën, en Mélik liep een lichte vorm op van malaria – “Op zo’n moment ben je tevreden dat je met drie bent” –, maar je hoort de Brusselaars niet klagen. Hoe het nu verder moet, daar zal nog wat denkwerk aan te pas komen.
“We hebben onze droom waargemaakt, wat nu? Dat hebben we ons al een paar keer afgevraagd,” stelt Quentin. “We gaan alleszins een boek schrijven over onze avonturen en een film monteren. Wanneer dat allemaal klaar zal zijn, weten we nog niet. Maar het zal niet te lang duren, je moet het ijzer smeden als het nog heet is.”
“Wij zijn op sommige vlakken geëvolueerd. Hoe we naar vreemdelingen kijken, bijvoorbeeld. Wij hebben zelf aan den lijve ondervonden hoe moeilijk het is als je de taal amper spreekt. En toch werden we met open armen ontvangen. Daar kunnen we wat van leren. Of we echte wereldburgers zijn geworden weet ik niet. Maar we hebben alleszins een stap gezet naar het wereldburgerschap.
'Fair Trade heeft wel degelijk nut'
De wereldreis van Quentin, Mélik en Yvan had eveneens als doel geld in te zamelen voor het Centrum voor Ontwikkelingssamenwerking 11.11.11. Ze steunen de campagne rond recht op voedsel. "Ons doel was 30.000 euro binnenhalen, bij onze terugkeer zaten we aan 21.000 euro", vertelt Yvan. De Brusselaars keerden terug met de boodschap. 'We hebben gezien hoe belangrijk het is om fair trade producten te kopen, het is geen luxeproduct zonder nut. We hebben mensen ontmoet die familieleden hebben verloren door gebruik van pesticiden, mensen die naar de stad zijn geëmigreerd omdat hun productie geen afnemers meer vond door veranderde eisen, enzovoort."
Lees meer over: Samenleving , Sport
Fijn dat je wil reageren. Wie reageert, gaat akkoord met onze huisregels. Hoe reageren via Disqus? Een woordje uitleg.