Eerste Korean Adoptees Day: 'Vroeger was ik boos op de Koreaanse overheid'

In het Korean Cultural Center of Brussels vinden voor het eerst de Korean Adoptees Day plaats. Kim Moens is zelf geadopteerd uit Korea en organiseert het evenement. Ze groeide op in Humbeek, sinds enkele jaren woont ze in het centrum van Brussel. "Vooral de generatie veertigers, vijftigers en zestigers zit met veel vragen over adoptie."

U organiseert op 17 september de eerste Korean Adoptees Day. Hoe ontstond dat idee?
Moens: "We zijn een nieuwe organisatie voor en door Koreaanse geadopteerden. Onze organisatie helpt geadopteerden met vragen over de zoektocht naar familie. Dat gaat van vragen over DNA-tests tot vragen over de Koreaanse nationaliteit aannemen. Ook helpen we geadopteeerden om te communiceren met hun familieleden, door ze in contact te brengen met een vrijwillige tolk via Teams of een brief. Op zaterdag 17 september brengen we geadopteerden samen in het het Korean Cultural Center of Brussels tijdens een dag met een gevarieerd programma."

Hoeveel uit Korea geadopteerde mensen zijn er in België?
Moens: "Ik weet dat er bijna vierduizend geadopteerden in België zijn. De adopties begonnen in de jaren na de Koreaanse Oorlog van 1950-1953. Het land kampte met armoede en hongersnood, waarna de internationale adoptie op gang kwam. Vooral in de jaren 1970 kwamen er veel Koreaanse kinderen naar België. Ik heb gemerkt dat het vooral de generatie van veertigers, vijftigers en zestigers is die met vragen zit. Dat geldt ook voor mezelf. Heel lang heb ik me afgewend van dat verleden. Dat veranderde pas toen de kinderen vragen stelden over de clip Gangnam-style die ze hadden gezien op YouTube. Dat soort dingen maken dat je meer wil uitleggen over de cultuur die erachter zit. Het zijn trouwens niet alleen de geadopteerden die met vragen zitten, ook de adoptieouders en de kinderen van de geadopteerden."

Wat doet dat met een mens om beter te begrijpen waar men vandaan komt?
Moens: "Elk individu reageert heel anders, maar over het algemeen is er veel emotie: vaak een schok die gepaard gaat met tegenstrijdige gevoelens. En als de familie dan is gevonden, volgt de vraag: hoe communiceren we? Want we zijn de taal verleerd. Het zijn emoties die moeilijk te verwoorden zijn. Gelukkig heb je de taal niet altijd nodig. Je bent biologische familie: uit de gebaren spreekt al zoveel, zelfs als je elkaar veertig of vijftig jaar niet hebt gezien. Sommigen onderhouden daarna de relatie, anderen nemen opnieuw afstand."

Zijn er vandaag bij de geadopteerden gevoelens van wrok of woede tegenover de betrokken overheden?
Moens: "Ja, ik was vroeger wel boos op de Koreaanse overheid. Ik kreeg in december 2019 een brief van hen. Ze wilden bepaalde dossiers heropenen om te zien of die mensen deel uitmaakten van de groep kinderen die als vermist zijn aangegeven. Een deel van de vermiste kinderen zijn in die jaren verzonden naar buitenland ter adoptie. Ik kwam hier aan op de leeftijd van negen jaar. Waar was ik van mijn geboorte tot mijn vijfde? Ik moet wel bij mijn ouders hebben gezeten. Ik heb een herinnering – een traumatisch beeld – dat een man me oppikt, in de bus zet en dat we wegrijden. Daar heb ik nog steeds veel vragen over."

"Aan de andere kant vraag ik me ook af wat er gebeurd zou zijn als ik daar gebleven was. Ik ben hier beland en ik heb een warme thuis, gestudeerd en vrienden gemaakt. Maar er zijn steeds die verschillende visies en gevoelens. Gelukkig zijn we met 200.000 geadopteerde Koreanen wereldwijd. Via Facebook zijn we met elkaar verbonden en kunnen we gedachten uitwisselen."