Enfant terrible: Jean Dujardin, fotoredacteur en fietsfanaat

Patrick Jordens
© BRUZZ
25/02/2018

Een fascinatie voor reizen zat me van kindsbeen af in het bloed. Terwijl mijn ouders op vrijdagavond televisie keken, zat ik gebogen over een stapel atlassen. De hoofdsteden, rivieren, de bergen … ik kende ze allemaal uit het hoofd. In aardrijkskunde was ik primus inter pares. Op mijn vijftiende ging ik elke zondag naar de luchthaven van Zaventem om aan plane spotting te doen. Vliegtuigen zien opstijgen en landen, het was mijn lust en mijn leven.

Ik ben altijd een fervent fietser geweest. Toen ik vorig jaar besliste om loopbaanonderbreking te nemen, was het meteen duidelijk dat ik een lange fietsreis zou maken. Ik droomde eerst van China of Argentinië als bestemming. Maar in 2017 bestond de Europese Unie zestig jaar, en ik besefte dat ik heel wat Europese landen niet kende, zoals de voormalige Oostbloklanden. Zo ontstond de idee van ‘Route60’, vanuit een grote drang om dit werelddeel van binnenuit te verkennen. Ik voel mij trouwens heel sterk Europeaan. Voor mij zijn er in wezen geen grenzen: de Fin, de Portugees, de Oekraïner, ik zie ze allemaal als gelijken en buren. En ook, geef toe, op zich is de Europese Unie toch een geweldig iets, al is er natuurlijk altijd marge voor verbetering.

"Voor mij zijn er in wezen geen grenzen: de Fin, de Portugees, de Oekraïner, ik zie ze allemaal als gelijken en buren."

TERRIBLE Jean Dujardin BRUZZ ACTUA 1604

Ik vertrok als storyteller, nieuwsgierig naar de verhalen van de mensen die ik zou ontmoeten. Daarom heb ik vaak een beroep gedaan op couchsurfing: overnachten op de sofa bij mensen thuis. Een speciale ervaring, want nadat je samen hebt gekookt en gegeten sta je ineens in je pyjama in de salon van mensen die je van toeten noch blazen kent. Intens. En die intimiteit creëert vaak een band, een dialoog.

Tot mijn verbazing voelden zelfs mensen in Oekraïne zich meestal pro-Europees. Al is er natuurlijk het nodige commentaar op de beslissingsmacht vanuit Brussel, en moest ik de opinies af en toe een tikje kneden (lacht). Bref, het was een hartverwarmende ervaring. Zoveel gastvrijheid, ik heb heel Oekraïne doorkruist door telkens bij de neef van de vriendin van de dochter van … te logeren.

In zeven maanden tijd heb ik 11.150 km afgelegd, maar een duidelijk vooropgesteld plan was er niet. Per dag fietste ik gemiddeld 40 tot 50 km, maar het kon net zo goed gebeuren dat ik ergens aan een meer zat te midden van prachtige heuvels, en on the spot besliste om daar drie dagen te blijven. Op zulke momenten deed ik aan wildkamperen, in mijn eentje, ja. Ik heb me nooit onveilig gevoeld.

Ik kan het iedereen aanraden om met de fiets te reizen. Alles vertraagt, je ziet en hoort zoveel meer. De levenskwaliteit neemt toe, en je beseft weer hoe ongelooflijk weldadig stilte kan zijn. Al heb ik soms gevloekt. Ik herinner me een koudegolf met eindeloze regenbuien midden juni in Finland, bij temperaturen van 9 graden! Geen pretje, maar het weegt niet op tegen de voordelen.

Ik zie mijn avontuur als een op-en-top Brussels project. Mijn fiets had ik helemaal zelf gemonteerd, met onderdelen van het Brussels bedrijfje Velofabrik. En voor ik vertrok heb ik een cursus fietsmechanica gevolgd bij Cyclo, wat me overigens bijzonder goed van pas is gekomen. De basis van fietsherstelling zou een verplicht nummer moeten zijn in de opleiding van alle jongeren. Het bespaart een pak geld en het zou zeker aanzetten om meer de fiets te nemen.

Net voor Kerstmis was ik terug in Brussel. Mijn vrienden stonden mij in de Lemonnierlaan op te wachten met toeters en bellen (lacht). Het deed deugd om na zeven maanden een paar nachten na elkaar in mijn eigen bed te slapen (glimlacht). En weet je, in Brussel - hoe kan het anders - voel ik me nog het meest Europeaan.

Fijn dat je wil reageren. Wie reageert, gaat akkoord met onze huisregels. Hoe reageren via Disqus? Een woordje uitleg.

Lees meer over: Brussel, Samenleving, Enfant Terrible, Fiets, fotograaf

Iets gezien in de stad? Meld het aan onze redactie

Site by wieni