Enfant terrible: Kwinten Lambrecht, city blogger

Kwinten Lambrecht is 27 jaar en blogger (www. lambyk.com). Woonde achtereenvolgens in Koekelberg, Sint-Agatha-Berchem, Vorst en nu bij het no man’s land Ninoofsepoort. Studeerde politicologie, strategische communicatie en Europese communicatie. Hij werkt als extern consultant digitale EU-overheidscommunicatie voor het European Service Network.

“Als je van Oslo komt, besef je pas hoeveel werk er nog aan de winkel is inzake mobiliteitsvisie in Brussel. En scherm nu niet met excuses als ‘dé politiek’. Burgemeester Yvan Mayeur (PS) wordt te pas en onpas afgerekend, terwijl iemand als Els Ampe (Open VLD) evenveel verantwoordelijkheid draagt voor de situatie.” Geen blad voor de mond neemt Kwinten Lambrecht. Dit Ketje heeft dan ook meer dan politicologie en communicatie gestudeerd. Zijn blog blijkt een strijdros voor wat de nieuwste generatie Brusselaars bezighoudt. Kan in deze stad nog gewoond worden als koning auto alle voorrang heeft? Zo probeert hij de visie vanuit de basis hard te maken.

Lambrecht, geboren en getogen in het gewest, kocht een eigen nest tegen het Institut des Arts et Métiers (Ninoofsepoort). “Misschien moet ik de boel maar verkopen. Te veel lawaai. Verloedering alom, rondom. En snelheidsduivels op de Kleine Ring. Ja, een complete miskoop blijkt nu. De Zuidlaan is een parking voor auto’s en bouwafvalstort, enkel maar omdat de ruimte zes weken per jaar voor de Zuidfoor moet dienen. Die kermis kan toch gerust elders staan.”

“Nochtans, ik wil niet helemaal negatief zijn over mobiliteit en netheid in de stad. Ik zie mondjesmaat kleine ‘lichtjes’. Als ik naar het park van Vorst fiets, kom ik de nieuwe bar La Guinguette du Parc tegen. In het Dudenpark zie ik een kruidentuin verschijnen. Bij Thurn & Taxis ondernemen mensen dingen in een soort van serre. Dat is allemaal hoopvol. Maar tegelijk besef je dat het allemaal private initiatieven zijn. Allemaal projecten die gedragen worden door de Brusselaar die van zijn stad houdt. Het komt nog allemaal van de mensen zelf in deze stad. Wat mankeert is overheidsvisie.”

“Van kinds af aan moet begrepen worden dat fietsen of de metro nemen ook hip kan zijn. Verkeerdelijk wordt met de term ‘fietsers’ gezwaaid, terwijl dat geen groep is. Ik hou dan direct het beeld voor ogen van een activist in een hesje en met vlaggen op zijn fiets. Neen, het gaat om de fiets, niet om de fietser. Iedereen wisselt met vervoersmiddelen: eens de fiets, te voet, de metro. En ook de auto om ver weg naar de oma te rijden, mag gerust. De fiets is iets wat je wanneer nodig veilig en goed moet kunnen gebruiken; maar... er bestaat geen afdoende infrastructuur voor in Brussel.”

“De enige oplossing ligt in een ver perspectief dat bereikt kan worden door een soft lobby te doen groeien. Vandaar mijn blog (vorig jaar 17.000 bezoekers, JMB). Want met non-communicatie zoals over het welles-nietes van de autovrije centrumlanen komen we nergens. Ook protestacties met spandoeken baten niet. Je tergt er alleen de mobilist mee, die nog meer fileleed moet verkroppen. Neen, activisme kan sneller werken online dan met acties op straat. Het is door een ‘movement’ te vergroten dat het verschil kan gemaakt worden: naar efficiëntie en beter beleid. Dergelijke beïnvloeding is groter dan elke propaganda die studiebureaus van partijen kunnen bedenken. Als Brussel eens leerde van de steden die in 2030 de auto willen bannen.”