Wannes Lecompte (41) exposeert zijn schilderijen geregeld in België en Nederland en maakte een levensgroot fresco op een gevel in zijn thuisgemeente Sint-Agatha-Berchem. Op 22 februari stelt hij in Wiels zijn boek ‘Aura’ voor. Hij studeerde beeldende kunst in Gent, Antwerpen en Berlijn. Hij heeft een vrouw en drie kinderen.
Enfant terrible: Wannes Lecompte, schilder
© Saskia Vanderstichele
| Wannes Lecompte, schilder.
Mijn nieuwe boek Aura lijkt op een badboek voor peuters, maar is wel degelijk een kunstenaarsboek met schilderijen en een drietalige tekst. Het gaat over schilderen met olieverf en de vlekken die je daarbij maakt. Mijn boodschap luidt: een schilderij wil een schilderij zijn, en geen afbeelding van iets.
Zie je een mannetje of een insect op een doek? Je ziet in de eerste plaats een schilderij, dat bestaat uit kleuren, vormen en compositie. Met die middelen probeert de kunstenaar poëzie te creëren. Bijna twee jaar heb ik aan het boek gewerkt. Ik heb het ook verfilmd in een ritmische video. Othin Spake zorgt op de voorstelling voor de muzikale begeleiding. Dat wordt een unieke performance.
Mijn manier van werken is kijken, kijken, kijken. Ik blijf kijken naar het lege doek. Wat staat er al op de drager? De dingen die ik zie, beschilder ik. Veel plaatsen laat ik onbeschilderd. De frescotechniek, waarbij je verf op natte kalk aanbrengt, heeft me veel bijgebracht. Ik schilder met olieverf nat-in-nat lagen over elkaar en tracht de kleuren zo fris mogelijk te houden.
"Ik blijf kijken naar het lege doek’
Een schilderij doet me wandelen, omdat ik het werk afwisselend van dichtbij en van verderaf bekijk. Ik ben ongelooflijk traag. Ken je dat citaat uit de opera Wozzeck van Alban Berg? “Ein guter Mensch, der sein gutes Gewissen hat, tut alles langsam.”
Na vijftien jaar schilderen krijgt mijn werk meer vlees. Ik blijf een onderzoekend kunstenaar, maar ik ben directer geworden en intuïtiever in mijn kleurengebruik. Ik meng de kleuren meer en meer op het doek zelf. Ik hoop nog eens een groot fresco te kunnen maken. Ongelooflijk dat ik in Sint-Agatha-Berchem vorig jaar carte blanche heb gekregen.
Ik wil ook nog goede tentoonstellingen maken, waarbij elk element in de ruimte meedoet en mijn werken subtiel aanwezig zijn. Ik heb geen vaste galerie – daarvoor ben ik wellicht te wispelturig – maar ik hou me staande in de kunstenwereld. Het helpt dat ik ook esthetica geef aan een secundaire school en schildersateliers voor volwassenen. Ik heb geleerd van het lesgeven te houden. Het bevrucht ook mijn eigen werk.
In mijn vrije tijd speel ik bij de Koninklijke Fanfare De Werkmansvrienden, de laatste Brusselse fanfare die nog in uniform optreedt. Ik vorm met mijn grote trom de hartslag (lacht). We spelen geregeld op straat. Het duurt dan niet lang of het feest barst los. Een andere passie van mij is duiven kweken. Birmingham Rollers zijn superlichte duiven die salto's maken en pijlsnel naar beneden vallen. Heel de buurt staat te kijken als ik zo'n ceremonie opvoer. En de duiven zijn nog lekker ook (lacht).
Ik woon graag in Sint-Agatha-Berchem. Het is er dorps, volks en rustig, vlak bij de velden van Dilbeek. Het voelt als thuis. Ik wil niet te veel reclame maken of iedereen komt er wonen. Met Brussel heb ik zoals veel Brusselaars een haat-liefdeverhouding, maar ik ben optimistisch. De stad is multicultureel, open en sociaal ingesteld.
Het valt me op hoe vaak ik tegenwoordig Nederlands hoor op straat. Dat bewijst het succes van het Nederlandstalig onderwijs. Of neem een plek als Werkplaats Walter, waar ik mijn atelier heb. Teun Verbruggen geeft er kunstenaars volop ruimte om te experimenteren.
We groeiden op in een groot, oud herenhuis in Sint-Gillis. Ik en mijn tweelingbroer Kobe. Toen ik het huis onlangs bezocht, was ik ontroerd. De plafondschildering die ik als kind in de kelder gemaakt heb, was intact.
Lees meer over: Sint-Agatha-Berchem, Samenleving, wannes lecompte, beeldende kunsten
Fijn dat je wil reageren. Wie reageert, gaat akkoord met onze huisregels. Hoe reageren via Disqus? Een woordje uitleg.