Gedonder in hofhouding Manneken Pis

Als het van Jacques Stroobants afhangt, moet Manneken Pis de rest van zijn dagen maar in zijn blootje slijten. De officiële aankleder van het beeldje voelt zich na 24 jaar trouwe dienst bot opzijgeschoven door de stad, en dreigt er nu mee zijn particuliere Manneken-garderobe te verkopen.

Hoewel Jacques Stroobants al sinds september vorig jaar met pensioen is, mocht hij nog enkele maanden aanblijven als aankleder van Manneken Pis. Weliswaar niet meer als ambtenaar, maar via een contract, tot er een geschikte opvolger was gevonden. Stroobants droomde ervan de fakkel door te geven aan zijn zoon, die twee jaar geleden zelfs speciaal daarvoor werd opgenomen in de Orde van de Vrienden van Manneken Pis. Toch liep het mis, al is niet helemaal duidelijk waar.

"Ik weet het ook niet goed," zucht Stroobants verbitterd. "Ik weet alleen dat ik op 2 mei moest komen om het beeldje aan te kleden, maar toen ik arriveerde, was dat al gebeurd. Zonder mij ook maar ergens in te kennen. Toen ik om uitleg ging vragen, bleek dat men een opvolger had aangesteld. Dat is toch geen manier om een mens te behandelen?" Nu heeft Stroobants alle contact met het Brusselse folkloreleven verbroken. Hij loopt in een boog om het beeldje heen, en kondigt aan zijn aanzienlijke collectie beeldjes en kostuumpjes te zullen verkopen aan de Japanners - een dreigement dat bij de Vrienden van Mannneken Pis in het verkeerde keelgat schiet. "Een groot deel van die collectie bestaat uit stukken die wij hem toevertrouwd hebben," zegt voorzitter Guy Loiseau. "Zo persoonlijk is die collectie dus niet."

Loiseau weet ook niet goed wat er aan de hand is: "Ik begrijp het nog altijd niet. Ik dacht dat Jacques een goede vriend was; zoiets had ik van hem niet verwacht. Ik heb niks met die ruzie te maken, dat is iets tussen hem en de stad. Hij is kwaad op iedereen. Ik ben niet boos op hem, maar ik vind het wel erg dat hij me onterecht beschuldigt." Stroobants zou namelijk de schuld van de ruzie in Loiseaus schoenen pro­beren te schuiven, omdat die problemen zou hebben gemaakt over een voetbalpakje waarvan hij niet op de hoogte was. Stroobants geeft toe dat hij het Manneken soms zonder officiële toelating een pakje aantrok, maar "gewoon om de mensen een plezier te doen", en niet uit winstbejag: "Het enige wat ik er ooit voor gekregen heb was een zjat kaffei van Oxfam."

Brusselse folklore beklad
Schepen van Cultuur Simons (Ecolo) noemt de zaak een storm in een glas water. "Het gaat gewoon om een ambtenaar die het moeilijk heeft om zijn functie los te laten, wat ik perfect kan begrijpen," zegt hij. "Hij wil aan­dacht van de pers, en u laat zich vangen. Wij hebben hem lang geleden al verwittigd, en de reden waarom zijn zoon de baan niet heeft gekregen, is omdat die geen weekendwerk wilde doen. Die hele opvolging was trouwens een manier van Stroobants om zelf ook door te kunnen gaan. Hij weigerde iemand anders dan zijn zoon op te leiden, dus hebben we dat zelf maar gedaan. Uit enkele kanten hebben we Jean-Marc Ahim gekozen."

Dat Stroobants van plan is om zijn collectie te verkopen, vindt Simons geen dreigement. "Ik heb onlangs ontdekt dat de heer Stroobants niet altijd even correct is geweest, en geregeld en stoemelings twee exemplaren liet maken van de officiële kostuumpjes: een voor de stad en een voor zijn eigen collectie. Zelfs als hij die verkoopt, blijft de officiële garderobe toch bewaard in het Broodhuis. Ik maak me niet druk; ik betreur enkel dat de zaak zo opgeblazen wordt dat ze de reputatie van de Brusselse folklore bekladt." Op de reactie die Stroobants naar eigen zeggen van de stad verwacht, zal hij nog lang kunnen wachten, besluit de schepen.