Julien Faure: 'Brussel is snel onder mijn huid gekropen'

"Ik ken veel buitenlanders die net als ik Brusselaar zijn geworden. Echte Brusselaars. Dat creëert een formidabele levenssfeer. Frankrijk, mijn vaderland, zegt me niets meer. Het is zijn imago als sociaalvoelend land te grabbel aan het gooien, steeds meer mensen worden er uitgesloten omdat ze niet in het gewenste plaatje passen." Julien Faure is een Franse danser en acteur.

F aure woont in Vorst, maar voor ons gesprek heeft hij een terrasje aan het Vossenplein uitgekozen, hartje Marollen. "Mijn eerste Brusselse liefde was een Marollienne pur sang. Zij heeft veel van de charmes van Brussel voor mij ontsloten. Als student aan het Insas (Franstalige tegenhanger van het Rits, KvdA) kluste ik wat bij in de horeca en na het werk gingen we dikwijls uit in het centrum, waarna we de ochtend hier begonnen met een pistolet in 'La Clef d'Or'. En nu zet ik hier bijna dagelijks mijn dochtertje af in de crèche, om daarna bij een kopje koffie de unieke sfeer op te snuiven. Vervelen doet het nooit".

Blufpoker

Faure is afkomstig uit Saint-Etienne, nabij de Loire, op dik 50 kilometer van Lyon. "In 1995 ben ik naar Brussel gekomen. Ik was een snaak van 19, mijn ambitie was acteur worden. Het plan: studeren aan het Insas en me daarna vervolmaken in Parijs, aan het gereputeerde Conservatoire National Supérieure d'Art Dramatique. Het grote werk, de droom van veel jonge Franse acteurs in spe. Die droom heb ik al snel opgeborgen, zozeer is Brussel in korte tijd onder mijn huid gekropen".

"Het ontdekken van het Brusselse theaterleven, zeker aan Nederlandstalige kant, was een openbaring. Heel anders dan in Frankrijk, waar het teksttheater de scepter zwaaide en de erfenis van la grande culture française nog heel erg speelde. Hier is het gedurfder, met een open blik op de wereld, vermengd met dans, muziek, tot zelfs circuselementen toe. Wat ik ontdekte op gebied van hedendaagse dans was al helemaal een revelatie. Needcompany, Ultima Vez, Rosas..."

"Het heeft er uiteindelijk toe geleid dat ik mijn studies heb stopgezet en auditie heb gedaan voor een spektakel bij Pierre Droulers. Blufpoker met jeugdige overmoed, die beloond is geworden en een fascinerende wereld heeft blootgelegd. Een wereld bevolkt door avonturiers van de meest uiteenlopende nationaliteiten, naar Brussel gekomen met slechts één doel: dansen. Het was het begin van een prachtig avontuur. Met dank aan Droulers, maar vooral aan mensen als Karin Vyncke, Jan Lauwers en Grace Ellen Barkey. Door hen en anderen ben ik beetje bij beetje meer en meer danser geworden. Ik hou ook met hart en ziel van mijn beroep, omdat ik er nood aan heb te bewegen, er fysiek tegenaan te gaan. Mijn lichaam is mijn expressie-instrument en dat probeer ik ten volle te benutten. Soms breng ik daarbij mijn fysieke veiligheid in gevaar door steeds mijn grenzen te willen verleggen, maar dat maakt nu eenmaal deel uit van het spel".

Marseille heen en terug

Toch waren de eerste jaren als danser allerminst de makkelijkste. In zoverre zelfs dat Faure op een bepaald ogenblik ontgoocheld zijn boeltje pakte en verhuisde naar Marseille.

"Noem het gerust ook een beetje ontsnappen aan de grijsheid van België. Werken, dansen was ver van mijn gedachten, ik liep rond met een zekere tristesse. Het enige wat ik wilde was genieten van zee en zon, mijn batterijen weer opladen. Marseille is nu eenmaal ook niet de stad die je uitnodigt tot werken. Te cool, het weer te mooi om je op te sluiten binnen vier muren in het duister van een theaterzaal. Maar na drie maanden begon dat lanterfanten me stilaan de strot uit te komen en ben ik begonnen met het opzetten van een eigen spektakel. Met hernieuwde moed."

"Aan belangstelling geen gebrek, maar in het publiek zaten geen programmators, geen kopers. Dus kapte ik ermee, ik wilde niet steeds op de bres staan, wroeten, schulden blijven maken in de hoop dat er zich toch een opening zou aandienen. Neen, liever onderdak vinden bij een groot gezelschap en toeren, reizen".

"Mooie voornemens, maar ondertussen waren er wel nog schulden die moesten afbetaald worden. Daarom ben ik in Brussel weer in de horeca beginnen te werken. One shots, twee drie weken en dan telkens terug naar Marseille. En dan, dan is alles plots in de goede plooi gevallen."

"Ik kreeg een telefoontje van Needcompany om auditie te doen. Die kans heb ik met beide handen gegrepen, waarop ik opnieuw mijn tenten in Brussel heb opgeslagen. Samen met mijn Franse liefde met wie ik nu acht jaar samen ben en een dochtertje van twee heb, la petite Jeanne. Ik was chagrijnig vertrokken en ben teruggekeerd met de glimlach om de lippen. Optimistisch omdat ik plots zoveel in de schoot geworpen had gekregen. Alles in één mooi pakketje".

"Mijn vrouw is nu in verwachting van ons tweede kindje. Ze heeft hier ook haar studies voltooid en geeft Frans aan vreemdelingen voor de vzw 'Alliance Française Bruxelles-Europe'. We hebben twee totaal verschillende professionele levens en dat zorgt voor een goed evenwicht. Ze heeft het hier net als ik zeer naar haar zin, temeer omdat met open ogen in Brussel leven steeds een beetje reizen is. Ze heeft hier echt op een heel concrete manier haar plaatsje ingenomen. Wat niet evident is. Veel Fransen hebben me al gezegd: 'Ik kom naar België'. Mijn antwoord: naar België, en dan? Wat ga je doen als je geen werk vindt? Terugkeren naar je ouders omdat je centen op zijn? Het komt niet uit de lucht gevallen hé".

Geluk en doorzettingsvermogen

Ook voor Faure is het allemaal niet uit de lucht komen vallen, maar in één adem geeft hij toe veel geluk gehad te hebben.

"Op de juiste plaats en op het juiste moment ben ik de juiste mensen tegengekomen. Dat geluk heb ik gehad en het heeft me toegestaan te groeien op vele vlakken. Het feit dat ik van zoveel verschillende mensen vertrouwen heb gekregen, was heel inspirerend. Een vriend heeft me ooit gezegd: 'Je bent een echt un optimiste de la rencontre'. Mensen ontmoeten, leren kennen, het is mijn lange leven en het heeft me al veel bijgebracht".

"Luisteren en observeren maakt ook deel uit van het beroep. Een van de eerste lessen die ik heb geleerd: ga naar een nachtclub, dans en geef je ogen de kost. Je moet niet noodzakelijk in een werkatmosfeer zitten om nieuwe, eigen bewegingen te creëren. Leren, steeds weer opnieuw, het is iets dat me blijft drijven. En ertegenaan gaan. Begin ik aan iets, dan werk ik het indien mogelijk ook af. Ik ben inderdaad in het beroep gerold zonder specifieke opleiding. Met als voordeel dat ik het danswereldje heb kunnen benaderen met een frisse blik, zonder referentiekader".

Faure heeft doorgezet, geluk gehad én zich steeds gesteund geweten door zijn moeder.

"Ik heb mijn vader jong verloren. Twaalf was ik, en vanaf dan heeft mijn moeder op haar eentje verder moeten instaan voor de opvoeding van mij en mijn broer. Een beetje later ben ik met amateurtoneel begonnen en al gauw werd het me duidelijk: ik moest en zou acteur worden. Het podium, dat wilde ik. Ik wist niet goed hoe ik er zou geraken, maar mijn moeder zag dat mijn motivatie enorm groot was en ze heeft me laten doen. Steeds heeft ze mijn keuzes gerespecteerd, mijn broer en mij zijn altijd veel vrijheid gegund. Zo heeft ze toegestaan dat ik op mijn zeventiende alleen ben gaan wonen, al had ze me ongetwijfeld graag langer onder haar vleugels gehouden. Haar morele steun heeft veel betekend voor mij, nooit heeft ze me stokken in wielen gestoken en daarvoor respecteer ik haar enorm als moeder en als mens".

"Het is wel spijtig dat ze haar kleindochter zo weinig ziet, maar mijn leven ligt tot nader order nu eenmaal in Brussel. En daar zal niet zo snel einde aan komen. Ik ben enorm gehecht aan Brussel, met zijn goede en zijn slechte kanten. Elke dag weer is er wel iets te doen, iets te beleven. Soms kan ik enorm kwaad op zijn op deze plek, maar tegelijkertijd verleidt ze me, brengt ze me in vervoering".

"Je kan hier ook goed leven met betrekkelijk weinig geld, veel beter dan in Frankrijk. Weliswaar niet meer van 250 euro per maand zoals ik in het begin deed, maar het verschil met Frankrijk is nog steeds hemelsbreed. De sociale voorzieningen zijn in België veel beter dan in mijn vaderland. Er wordt hier wel degelijk rekening gehouden met de kleine beurzen".