Licht, ruimte en af en toe een zot feestje

Nog heel even is het gigantische KUB-gebouw aan het Elisabethpark zijn thuis. Nu de vroegere universiteit wordt afgebroken moet ook grafisch vormgever Pieterjan Volckaert (30) vertrekken. Hij woonde er de afgelopen vier jaar als conciërge. “Een absolute luxe.”

Het schoolgebouw ligt er zoals elke vakantie stil en verlaten bij. Maar deze keer is het anders want de leerlingen keren niet terug in september. Alle schoolspullen zijn alvast ingepakt in verhuisdozen.
Ook op de eerste verdieping, in de vertrekken van Volckaert, is het grote inpakken begonnen.

Vier jaar geleden kwamen hij en zijn partner hier eerder toevallig terecht. Eind 2011 had een groep indignado’s zich enkele dagen in het leegstaande gebouw genesteld en er een behoorlijke ravage aangericht. Daarom zocht de HUB (opvolger van KUB) achteraf een tijdelijke bewoner en deed een beroep op leegstandsbeheerder Entrakt. “Wij stonden op de lijst, moesten een motivatiebrief schrijven en werden gekozen,” vertelt Volckaert.

Gezellige woonst
Zijn taken als ‘conciërge’ waren eerder beperkt: school openen, school sluiten en af en toe een ronde door het gebouw om te zien of alle lichten gedoofd waren. En ook de politie bellen als het alarm afging. “Die doorzocht dan het gebouw systematisch, net als in de film. Meestal was het vals alarm, slechts één keer werden er inbrekers gevat.”

Volckaert heeft op de eerste verdieping zowat een hele vleugel ter beschikking. Tot in 2010 zat daar de universiteitsbibliotheek. Van het vroegere kantoor van de bibliothecaris maakte hij een lichte, gezellige woonst met veel planten. Maar hij mag ook gebruikmaken van de leegstaande bibliotheek, een gigantische ruimte op twee niveaus. De ene helft is een werkruimte geworden, voor Volckaert zelf en desgevallend nog een andere vormgever. Voorts staan hier nog een strijktafel, een wasrek en een badkuip. En er is een grote, zelf geknutselde vogelkooi met daarin één overgebleven zebravinkje.

In de andere helft staan alle boekenrekken nog, zonder boeken evenwel. In de plaats daarvan liggen nu overal kostuums, hoeden, klokken en decorstukken. De ruimte doet immers ook dienst als kostuum- en toneelattributendepot van de K.A.K. oftewel Koekelbergse Alliantie van Knutselaars, Volckaerts nevenactiviteit. Het is een collectief van theatermakers, acteurs en andere artiesten die af en toe ‘theatrale gebeurtenissen’ organiseren, telkens in een leegstaand gebouw. Er waren sessies in het HUB-gebouw, maar ook in de Dandoy-koekjesfabriek en de Renaultfabriek in Vilvoorde.

Tribune
Het hele depot verhuist eerstdaags naar Molenbeek, waar de K.A.K. voor een jaar of twee terecht kan in een verlaten magazijn voor auto-onderdelen aan het kanaal. Zelf trekken Volckaert en zijn partner naar een normale-mensen-appartement van 85 m2 in Vorst. “Jammer dat we weg moeten. Het was een luxe om hier te mogen wonen, met al dit licht, het uitzicht, al die ruimte. Er waren geen directe buren, van de leerlingen hadden we totaal geen last. Bovendien mochten we gebruikmaken van de tuin beneden, ooit heb ik er een zwembadje neergezet. En helemaal boven, op het dak, had ik mijn kleine moestuin. Vorig jaar kweekte ik er nog tomaten.”

Wat hij ook zal missen: de zotte feestjes in het gebouw. Om nog een laatste keer van de bijzondere setting te profiteren geeft hij er over enkele weken zijn eigen trouwfeest. En ook voor de theatervrienden van de K.A.K is er een aangepast afscheid. Als de afbraak daadwerkelijk begint, wil Volckaert een tribune installeren zodat zij alles van op de eerste rij kunnen meemaken. “Moet kunnen, toch?”