Nathalie Delhausse heeft zichzelf ontdekt in Brussel

"Ben ik impulsief? Ja, misschien wel. Hoewel, noem het misschien liever zin voor avontuur en een honger naar iets nieuws, die me af en toe overvalt. Beide hebben me nu meer dan dertig jaar geleden naar Brussel gedreven, door de jaren heen gevormd." Een ontmoeting met Nathalie Delhausse. Geboren in Leuven, opgegroeid in Waver, echt mens geworden in Brussel.

N athalie Delhausses jongste avontuur: het opstarten van een sociaal restaurant voor de vzw Partenariat Marconi. “Ik ben in contact gekomen met directeur Sina Foroughi, nadat ik kennis had gemaakt met zijn echtgenote. In het kader van de wijkcontracten speelde hij al langer met het idee om een sociaal restaurant uit de grond te stampen om het weefsel van zijn buurt te verstevigen. Een restaurant dat jongeren, of mensen die door omstandigheden buiten het sociale vangnet vallen, een horeca-opleiding geeft. Een restaurant ook waar, naast de andere klanten, mensen die het financieel moeilijk hebben tegen verminderd tarief van een maaltijd kunnen genieten. Een kwaliteitsmaaltijd. Slow food, op basis van verse seizoensproducten.”

“Het sprak me aan, ik heb mijnheer Foroughi gezegd dat hij mijn hersenen vijf dagen lang mocht plunderen voor informatie over de horecasector. Maar eveneens dat ik geen zin had om er opnieuw in stappen. Dat mijn bezigheid het ontwerpen en vervaardigen van juwelen was. Dat ik het mijn dochter Nina van 14 jaar oud niet wilde aandoen, een moeder die dikwijls niet thuis is. Maar hij heeft me beloofd dat het laatste niet het geval zou zijn.”

“Nu zijn we vijftien maanden verder en zit ik er middenin. Binnen enkele weken beginnen we eraan. In een pand dat ik na zes maanden zoeken heb gevonden op de hoek van de Cervantesstraat en de Alsembergsesteenweg. Een prachtig pand in een volkse buurt, aan de chique Altitude 100. Met guillotineramen die herinneringen oproepen aan vervlogen tijden. Een nieuw avontuur waar ik met popelend hart naar uitkijk.”

Dorp binnen de grootstad
Opgroeien in Waver was in de ogen van Nathalie allerminst een avontuur. “Een moeilijke tijd vond ik het, de kleinburgerlijke mentaliteit van het provincienest deed me de muren oplopen. Iedereen kende iedereen. Er was geen ontsnappen aan.”

Brussel ontdekken was dan ook een verademing. En dan vooral Elsene, de buurt van het Fernand Cocqplein. “Hier, deze buurt, is eveneens als een dorp. Toegegeven, ik ken hier ook iedereen. Maar het is wel degelijk anders dan wat ik in mijn jeugd heb gekend. De mentaliteit is grootstedelijk en open, over de culturen heen, dikwijls zelfs zonder taboes. De verscheidenheid in rang, stand en afkomst is enorm. De talen die je dagelijks hoort: een toren van Babel. Het heeft me toegestaan om in aanraking te komen met een uiteenlopende waaier van mensen, met wie ik meer affiniteit heb dan met eender wie ik in Waver heb gekend, uitgezonderd mijn ouders. Het is een wereld waarin ik me thuis voel, een gevoel dat ik in mijn jeugd nooit heb gekend. Het is een wereld die me heeft verrijkt. En, wanneer ik toch eens een baaldag heb, een dag dat ik niemand die ik ken wil zien, dan ga ik naar een andere Brusselse wijk. Naar een ander Brussels dorp. Waar niemand mij kent, waar ik perfect anoniem kan zijn. Waar iedereen mij gerust laat en ik volledig mezelf kan zijn.”

Fernando Alvim
Het zoeken naar zichzelf is in verschillende etappes gegaan. Met vallen en opstaan. “Op school was ik niet meteen de grootste uitblinker. Ik was een rebel. Ten langen leste wisten mijn ouders echt niet meer wat met mij aan te vangen en duwden ze me richting schoonheidsverzorging, iets wat me helemaal niet lag. Op een blauwe maandag kreeg ik bericht van een vriendin die me vroeg om naar de Verenigde Staten te komen. Colorado. Als vanzelfsprekend moest ik niet lang twijfelen.”

“Van Colorado ging het naar New York, waar ik aan de kost kwam als kinderoppas. Een jaar lang ben ik er gebleven. Zonder green card zag ik me verplicht om uiteindelijk terug te keren naar België.”

“Omdat de roeping van kunstschilder me wel iets leek, heb ik me daarop ingeschreven aan de academie. Allemaal goed en wel, zeiden mijn ouders, maar er moet ook brood op de plank komen. Dus heb ik mijn studies gecombineerd met werk op het Fernand Cocqplein, achter de comptoir van L’Amour Fou. Ik heb het me geen seconde beklaagd. Het stond me toe om boeiende mensen van uiteenlopend allooi te leren kennen. Zo ook Fernando Alvim, een Angolese kunstschilder van Portugese afkomst, die aan het begin stond van een mooie carrière. Met exposities van New York tot Antwerpen. Van het MoMA tot het MUKHA. Hij vertelde me over Angola, de tradities, het feit dat de Afrikaanse cultuur geen geschreven overlevering kent. Zijn ambitie was Angola teruggeven wat Angola hem had gegeven. Zo is hij ertoe gekomen over Angola, de Angolese cultuur, te vertellen in schilderijen.”

“Het zaadje was gestrooid en toen ik het voorrecht kreeg voor het eerst zijn atelier te mogen betreden, was ik helemaal van de kaart: enorme doeken van twee meter bij drie, taferelen die me bij de keel grepen. Het heeft geleid tot een mooie vriendschap, waar ik tien jaar lang met hart en ziel van heb genoten.”

Liefde, gevangen in een ring
Na de natuur in Colorado (zie kaderstuk) was het tijd voor een nieuw hoofdstuk in Brussel: het op de wereld zetten van een dochter. Nina. En het inslagen van een heel andere weg dan de horeca. Die van het edelsmeden. De getuigenis daarvan draagt Nathalie aan haar ringvinger. Een sobere gouden creatie waarvan de cirkel wordt rondgemaakt door een kokertje, met daarin een edelsteen. “Voor mij vertegenwoordigt het de liefde, de liefde die opgesloten zit.”

“Niet dat juwelen ontwerpen en smeden oorspronkelijk het idee was. Ik wilde aanvankelijk leren lassen, mede door de fascinatie die ik steeds voor vuur heb gehad. Maar geen enkele atelierchef wilde me. Een vrouw van 34, die komt leren lassen tussen al die jonge gasten? Dus heb ik gekozen voor the next big thing: een opleiding in het Instituut voor Kunsten en Ambachten.”

“Het bleek de goede keuze te zijn. Onze prof, mijnheer Schoemeyer, was een godsgeschenk. In zoverre zelfs dat ik het zo aanlegde dat ik een jaar telkens weer opnieuw kon doen. Daarna ben ik mijn juwelen beginnen te vervaardigen en te verkopen in eigen beheer. Juwelen ontwerpen ging me goed af, maar ze verkopen is een ander verhaal. Maar ik heb doorgezet.”

Tijdens een vakantie naar India rijpte het idee om er gedeeltelijk de productie van juwelen onder te brengen. Het idee heeft helaas uiteindelijk geen vorm gekregen, omdat het beste met het moederschap van Delhausse.

“Toch heb ik steeds een fascinatie gekoesterd voor India. Ik wilde er vrouwen die door de aard van de Indiase maatschappij in de positie van de zwakkere zijn gedrongen vooruit helpen. Helaas ben ik op logistieke moeilijkheden gestoten. Het bleek onmogelijk om het project uit te bouwen – je moet nu eenmaal geregeld ter plekke zijn om een oogje in het zeil te houden – zonder de zorg voor mijn dochter te verwaarlozen.”

Een eigen restaurant

Haar werk als dienster heeft ertoe geleid dat Nathalie een tijdlang restauranthouder is geweest. "Nadat ik L'Amour Fou vaarwel heb gezegd, ben ik in Les Salons de l'Atalaïde beginnnen op te dienen. Samen met mijn vriendin Mireille draaide ik er de beste recettes, wat ons op het idee bracht om en eigen restaurant te openen: Le Mangeur d'Etoiles, een bescheiden zaak in de Schildknaapstraat. Italiaans-Franse keuken. We werkten met een zeer beperkte kaart, enkel verse producten. Het sloeg meteen aan, mede door positieve recensies. Met dank aan een hele goede chef. Toen het niet meer echt boterde tussen mijn compagnon en mij, heb ik me laten uitkopen en ben ik opnieuw naar de States vertrokken, naar de bergen van Colorado."