Personeel Mini-Europa: 'Wij blijven tot einde vechten voor dit verhaal'

Hoe het er nu naar uitziet, sluit Mini-Europa na jaren vechten tegen de bierkaai dan toch de deuren. Het park kan de hogere huurprijzen na de coronadip niet meer financieren. Het personeel neemt met veel tegenzin maar zonder enige spijt binnenkort afscheid. “We zijn nog idealisten, mevrouw.”

De aankondiging van de sluiting is een gevolg van de misgelopen onderhandelingen tussen Mini-Europa en de stad Brussel. Het Brusselse stadsbestuur wilde de huurprijs met 100.000 euro verhogen, omdat de vorige huurovereenkomst uit 1989 dateerde. "De huurovereenkomst van de voorbije jaren was in de huidige context niet meer correct. Het is jammer dat Mini-Europa daarover struikelt. Het bedrijf maakt 1 miljoen euro per jaar winst", zei het kabinet van burgemeester Philippe Close (PS) daarover.

Steve werkt sinds vorige lente in Mini-Europa. Hij renoveert er de miniatuurgebouwen en de kleine maar kleurrijke personages in de decors. Die beelden geschiedkundige taferelen uit, of scènes uit de recente actualiteit. Het vergt een artistiek oog om het park te onderhouden, en niet minder om de speelse visie van CEO Thierry Meeùs uit te bouwen. Vroeger werkte Steve in de autosector, maar hij is ook kunstschilder en cinematograaf. “Ik wist dat deze job geknipt zou zijn voor mij,” vertelt hij ons.

Steve is een echte ‘artiest’, zegt één van zijn collega’s, waarmee ze bedoelt dat Steve voordien nooit ergens anders langer dan zes maanden kon blijven werken. De enthousiaste man van een jaar of veertig heeft een heldere blik en leidt ons met plezier rond in zijn dagelijkse habitat. De sfeer in het park is niet bedrukt, eerder vredig. Er is geen veiligheidspersoneel te bespeuren. Die zijn hier dan ook niet aanwezig. Geen machtsvertoon, maar vertrouwen is hier het devies.

“Laat u niet wijsmaken dat de sluiting iets met corona heeft te maken,” weet het voltallige personeel. “Maar meer kan ik niet zeggen over de sluiting.” De hele dag lang wordt er streng op toegezien dat de journalisten geen moeilijke vragen stellen over de toekomst van het park en het NEO-project op de Heizel. Maar dat dit het einde is van een lange strijd, daar twijfelt niemand aan.

Steve kan ons wel iets vertellen over hoe hij het laatste anderhalf jaar heeft ervaren, in een bedrijf dat van buitenaf een zinkend schip lijkt. Net als bij de andere werknemers, is het toch nooit bij hem opgekomen om de schuit vroegtijdig te verlaten. “Tja, vandaag heb ik iets minder hard gewerkt dan gisteren,” geeft hij toe. “En morgen zal ik misschien nog iets minder doen. Maar waarschijnlijk blijf ik tot aan het einde bezig. Als je iets artistiek doet, hoef je niet altijd te weten dat het nuttig is voor iemand anders dan jezelf. Ik schilder ook, en stelde onlangs tentoon in een galerij. Niemand is komen kijken. So what.”

Idealist tot in de kist

Claire Moreels werkt al 31 jaar bij Mini-Europa - ze was er van bij het begin in 1989 bij. Ook zij staat ons graag te woord, met de nodige strijdlust. Officieel heet haar functie ‘administration manager’, en dat vertaalt zich in connaisseur van alles en vooral iedereen in Mini-Europa. Claire is in moderne bedrijfstaal het hoofd van de HR. Ze is 63.

“Dit bedrijf is geen machine,” zegt ze. “Ik ben hier 31 jaar gebleven en ik heb mij geen seconde verveeld. Ik ben altijd blijven leren - vooral over de schoonheid van de mensen. Iedereen heeft wel iets te vertellen. ‘L’union fait la force’ zeggen ze - dat is een waarheid als een koe. Dat geldt voor elke plek op de wereld. Dat geldt voor al mijn collega’s, en dat geldt ook voor Europa. Ik vond het belangrijk dat ik mensen kon onderwijzen, kennis kon overbrengen. Er valt van iedereen iets te leren. Tja, we zijn een bende idealisten. Daarom zijn we ook altijd samen blijven vechten voor dit verhaal. Maar niks was mogelijk zonder Thierry. Hij is de lijm. De visie.”

Bezieler Thierry Meeùs beklimt ondertussen met zijn pensioengerechtigde benen wat verderop ‘zijn’ Montmartre voor een foto met een bekende commerciële nieuwszender. Hij loopt nog steeds over van het enthousiasme en houdt zich sterk.

“Meer weten en meer plezier hebben is nog altijd mijn doel,” zegt de CEO van het Europese attractiepark. “Voor veel werknemers is dit hun eerste job. En ze zijn hier nog altijd. Het maakt mij niet zo veel uit waar iemand vandaag komt - zolang hij of zich hier maar kan ontplooien.”

Meeus opende het park in ‘89, nadat hij samen met zijn vader een ander attractiepark - Walibi - had opgericht. De mascotte van Walibi heeft Thierry zelf bedacht, en hij heeft er leren zorg dragen voor een onderneming. Zijn grootvader was dan weer de oprichter van Gevaert - het bedrijf in fotopapier maar ook medisch materiaal. Ondernemen zit hem in het bloed, maar Meeùs is nauwelijks een kapitalist te noemen. Hij vermengt kinderlijk plezier en onstilbare nieuwsgierigheid met een functie als Europese lobbyist.

“Veel mensen zien aan het einde van een wandeling door het park, het Europese verhaal veel scherper voor het geestesoog. Een boek lezen over de Europese Unie is nu eenmaal nog iets anders dan te zien hoe de dakkappel van een Spaanse kathedraal is geïnspireerd op een Engels stadhuis. Er is echt wel een Europese cultuur, we zijn verbonden. Onder andere door onze gemeenschappelijke littekens. Binnenkort maken we als Europeanen 6% uit van de wereldbevolking. Dat is een schijntje, en als we niet samenwerken, zullen we zien hoe weinig we betekenen als natie in deze overweldigende wereld. Dat mag Engeland nu al ondervinden na de Brexit.”

Of het fysieke einde van Mini-Europa op de Heizel ook echt het einde is van het Europese 'project' van Thierry en zijn medewerkers, valt niet te zeggen. Hun idealisme en bezieling nemen ze ongetwijfeld mee naar waar ze ook gaan.

Wie de komende maanden zijn geloof in Europese Verhaal toch nog eens wil laten opfrissen, kan nog tot 31 december in het miniatuurpark onder het Atomium terecht. De vele ridders, prinsessen, molenaars en vrijheidsstrijders zullen er nog even blijven staan. En ook Claire en Thierry beloven er zoals altijd zelfs op Kerstdag ten dienste te staan van de blauwe vlag met gouden gesternte.