Terug naar de gouden tijd van de cinema

Van succesvol bioscoopcomplex over leegstaand gedrocht tot gloednieuw hotel- en congrescentrum. Nu het doek definitief valt over de Marivaux-bio­scoop, verdwijnt een stukje Brusselse filmgeschiedenis. Maar de huidige uitbater geeft het verleden een plaats in het heden.

In 1922 dient Charles Pathé, stichter van de Société des Grands Palais d'Attraction Pathé Frères, een bouwaanvraag voor een bioscoopcomplex in bij de Stad Brussel. Het cinemacomplex krijgt de naam Théâtre Pathé-Marivaux. De Parijse architecten Lorant-Heilbron en Lambert en hun Belgische collega G. Hubrecht geven het complex vorm in art-decostijl. De cinema van het interbellum wordt gekenmerkt door een megalomane architectuur; dat is met het Théâtre Pathé-Marivaux niet anders.

Dankzij nieuwe Franse en Amerikaanse producties herleeft de cinema na de Eerste Wereldoorlog aan de centrale Brusselse lanen. In 1942 is - na een ontploffing - een eerste aanpassing nodig aan het gebouw aan de Adolphe Maxlaan 104-106.

Na de bevrijding van Brussel in '44 loopt het weer storm voor de bioscopen in het stadscentrum. Elke zaterdagavond zitten de grote filmzalen, zoals de Plaza en de Variétés, nokvol. De Marivaux biedt plaats aan maar liefst 1.660 toeschouwers. Op het De Brouckèreplein kunnen in de Eldorado en Scala samen 3.360 mensen. De Métropole, Victory en Roxy, alle drie in de Nieuwstraat, kunnen in totaal 5.315 toeschouwers aan.

In 1967 wordt het Théâtre Pathé-Marivaux omgedoopt tot Cinéma Marivaux. Tegelijkertijd wordt de grote filmruimte in twee verdeeld, met de bedoeling meer winst te maken. In de jaren 1970 volgt een verdere opdeling van de zalen. Van vier naar vijf, en ten slotte naar zeven ruimtes.
In april 1991 valt het doek voor Cinéma Marivaux. Dat het bioscoopwezen al langer slabakt, heeft verschillende oorzaken. De oprichting van Kinepolis in 1988, de rivaliteit tussen de talrijke bioscopen en de stijgende populariteit van thuis filmkijken, doven het licht van Cinéma Marivaux voorgoed. Het stadscentrum verliest grotendeels zijn charme als filmtrekpleister.
De bioscoopglorie van weleer verziekt langzaam. Maar in '98 koopt de nv New Vendôme het bioscoopcomplex Marivaux, om tegen 2003, 2004 in actie te schieten, na lang overleg met de Stad Brussel, het Brussels Gewest en de Koninklijke Commissie voor Monumenten en Landschappen.

Heimwee
Zopas kreeg het complex een gloednieuwe bestemming als hotel- en congrescentrum onder de naam Marivaux Congress & Seminar Centre.
De ogen van Brusselaar Marc Mertens (37), general manager van het huidige hotel- en congrescentrum, blinken als hij terugdenkt aan de tijd dat hij naar de film begon te gaan. "In mijn tijd waren Eldorado, Marivaux en Ambassador heel populair. In de Eldorado-bioscoop kon je de film in de originele versie zien, Marivaux gaf dezelfde vertoning in het Frans. Cinéma Marivaux had toen een grote zaal en verschillende kleinere zalen. Ik herinner me ook de twee kiosken aan de ingang. En de affiches. Heel indrukwekkend was dat."

Mertens heeft wel heimwee naar die periode, maar hij kijkt ook verder. De architecturale geschiedenis heeft hij in de nieuwe structuur verweven. De mozaïeken in de hal zijn volledig gerenoveerd, de deuren en zuilen geverfd. De (beschermde) zuilen binnen in de Marivaux zijn gerepareerd. Twee muurschilderingen ogen opnieuw fris, nadat het vuil er afgekrabd is en het geheel in zijn originele staat teruggebracht werd. Granito - dat is kunststeen vervaardigd uit kleine stukjes marmer en cement - bedekt grotendeels de vloeren, gangen en trappen. Voor dat granito kwamen er stenen uit België, Frankrijk, Italië en Duitsland.

De 'bioscooplink' in de vergaderruimtes spreekt tot de verbeelding. De opstelling in de auditoria bleef vrijwel dezelfde als in de tijd van de Marivaux-bioscoop, met een enorm scherm en een verbluffende akoestiek. Op de eerste verdieping is er een auditorium voor 115 bezoekers, genoemd naar Alfred Hitchcock: aan de deur van het audito­rium hangt een bord met uitleg over de Britse filmregisseur. Alle twaalf de vergaderzalen en de twee auditoria dragen een naam. Fellini, Bu­ñuel, Polanski, Bergman en anderen roepen zo het rijke cinemaverleden weer even op.