Thierry Bodson op de fiets: 'Alleen, niet eenzaam'

In 2003 nam de Woluwenaar Thierry Bodson, hij was toen veertig, in Knokke de fiets om achttien maanden later aan te komen in Singapore. Langs de Zijderoute, zoals gepland. Daar aangekomen besloot hij fluks om meteen door te fietsen naar... Québec. Zijn reisreportage stelt hij nu voor. "De reis heeft een ander mens van mij gemaakt."

Sommige artikels komen geheel toevallig tot stand. Thierry Bodson bijvoorbeeld ontmoeten we in een fietswinkel in Schaarbeek waar hij een affiche hangt voor de diavoorstelling die hij organiseert in de Cercle des Voyageurs. Een halfuurtje later zijn we hem al aan het interviewen. "Veel van wat ik meemaak, is toevallig," zegt Bodson, en hij lacht.

Bodson, een 43-jarige landbouwingenieur die voor een ngo in Rwanda werkt, is niet zomaar een wereldfietser. Hij reed eerder al van Alaska naar Vuurland, 54.000 kilometer op de fiets, in zijn eentje van het uiterste noorden tot het uiterste zuiden van het Amerikaanse continent. Van zijn recentste reis - van België over Samarkand in Oezbekistan tot Singapore in het Verre Oosten, langs de oude Zijderoute - maakte hij een dia­reportage.

Het traject dat Bodson aflegde van 2003 tot 2005, spreekt tot de verbeelding. Bodson vertrok in Knokke aan het monument van Jean-Michel Folon en ging via Frankrijk richting Alpen. In Genève hield hij halt om een T-shirt te kopen bij de Verenigde Naties met de eerste regel van de Rechten van de Mens: Iedere mens is vrij en gelijk geboren. Bodson heeft het T-shirt de hele rit aan gehouden. Hij heeft er tijdens de achttien maanden op de fiets vier versleten.

Van de Alpen ging het naar Roemenië, en Turkije, waar hij nog wat langer bleef om het land te bezoeken. Dan naar Iran, Turkmenistan, Kazachstan, via de op dat moment enige open bergpas naar China, langs Tibet, naar Thailand en Maleisië om in Singapore aan te komen. Bodson: "Ik heb woestijnen gezien in West-China, de bergen van Kirgistan, de eilanden in Thailand waar ik mijn hart aan heb verloren. Vraag me welke plek me het meest heeft getroffen, en ik moet het antwoord schuldig blijven. Was ik een architect, dan zou ik de historische steden van Iran noemen, als natuurliefhebben misschien wel de regenwouden in Zuidoost-Azië, en dan heb ik het nog niet gehad over de gastvrijheid van de moslims. Of de ervaring om een tentje op te slaan langs een meer en 's ochtends wakker te worden in een sneeuwlandschap. Men vraagt me weleens: 'Wat is het moeilijkste: vertrekken of thuiskomen?' Dan antwoord ik zonder twijfel het laatste."

Als wereldreiziger maak je onvermijdelijk ook moeilijke momenten door. Zoals die keer dat hij in China door de modder ploeterde en dat de versnellingsbak het begaf, in the middle of nowhere. "Geloof het of geloof het niet, maar enkele minuten later kwam er toevallig een jeep langs. Ze boden me hulp, ik kon meerijden. Maar ik heb het aanbod afgeslagen. Ik heb de versnellingsbak verwijderd, de ketting ingekort en honderd kilometer op eigen kracht verder gereden tot aan de grens, waar ik dan wel naar Bangkok en terug ben moeten reizen om mijn fiets te laten herstellen."

Bodson moest in Teheran drie weken wachten op een visum om het woelige Turkmenistan door te geraken, nodig om de Zijderoute te kunnen vervolledigen. Van die tijd maakte hij gebruik om Zuid-Iran te gaan bezoeken. Hij heeft de stad Bam gezien voor een aardbeving ze van de kaart veegde, en hij was in Thailand enkele weken voor de tsunami de kustdorpjes zou verwoesten. Bodson: "Ik wist bij mijn vertrek dat ik prachtige momenten ging meemaken, maar ook moeilijke. Dat neem je erbij."

Er zijn nog wereldfietsers, maar weinigen doen het zoals Bodson. Hij verkiest zich niet te laten sponsoren. Hij wil alleen zijn, en vrij en autonoom kunnen fietsen. "Van weblogs wil ik niet weten; ik wil er achteraf wel over vertellen. En ik wil ook geen sandwichman zijn met een bekend merk op mijn T-shirt. Dan draag ik liever een humane boodschap uit. Mijn sponsors? Dat waren de mensen die ik tegenkwam, de glimlach die ik kreeg, het dak boven mijn hoofd of de solidariteit die ze mij betoonden door mij instant hulp aan te bieden."
Bodson zegt dat zo'n reis geen miljoenen kost. Het transport is zowat gratis, voedsel is goedkoop, slapen in de tent is gratis. "Alleen in de steden nam ik weleens een hotel. Ik kwam rond met vijf tot tien dollar per dag. Leven in België is duurder."

Om te doen wat de Woluwse wereldfietser deed, moet je avontuurlijk aangelegd zijn, maar een goede fysieke conditie vindt Bodson niet zo belangrijk. "Je bouwt die conditie geleidelijk op." Het relatief trage ritme, zo'n honderd kilometer per dag, waarmee de wereldfietser oprukt, is om die reden ook een natuurlijke dam tegen reizigersziektes. En soms kunnen de natuurkrachten een handje helpen: Bodson fietste eens honderd twintig kilometer in drie uur tijd, de wind in de rug.

"Ik heb tijdens mijn fietstocht de wereld kunnen aanschouwen. Ik ben verliefd op deze planeet. Maar ik wil nu zelf ook deel uitmaken van die wereld, haar zelf met eigen handen draaiende helpen te houden, bijvoorbeeld door in Rwanda voor een ngo te gaan werken."

:: La route de la soie à vélo is een Franstalige voorstelling, maar Bodson spreekt ook een mondje Nederlands. Op 1 en 3 juni om 18 uur is er in Le Cercle des Voyageurs (Lievevrouwbroerstraat 18, 1000 Brussel) het eerste deel ('Brussel-Samarkand'), op 8 en 10 juni staat deel twee op het programma ('Samarkand-Singapore'). Een voorstelling bijwonen kost 6 euro. Meer info op thierrybodson@yahoo.com